The lonely White Lion

♡11♡

"Maar vader, hij is mijn Mate! Ik kan hem niet zomaar afwijzen! Dan breek ik zijn hart!" Zeg ik geschokt. 'Dat is dan maar zo. Jij verdient beter dan een wolf. Einde discussie.' Zegt hij. Ik weet gewoon al dat dit betekent dar ik maar moet gaan... "Wat moet ik nu doen?"

POV Layenna

Ik loop de hut uit. De tranen prikken achter mijn ogen. "Dit was dus de rede waarom ik weg ging." Zeg ik zacht tegen mezelf. Ik loop naar mijn hut. Ik verander, kleed me aan en laat me op mijn bed vallen. De dag is nog niet zo lang geleden begonnen, maar ik word overspoeld door vermoeidheid van mijn hele reis. Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap.
Als ik wakker wordt is het nog nacht.
Ik heb zin om te rennen dus ik probeer uit bed te stappen. Met nadruk op probeer. Ik voel een arm om mijn middel. En als ik probeer hem los te krijgen wordt hij alleen maar strakker. Ik kan me nieteens omdraaien om te zien wie het is.
Ik probeer de arm nog 1x van me af te krijgen. Weer geen reactie. Dan maar op de moeilijke manier. Ik verander in mijn leeuw en grom. De persoon achter wordt wakker en de arm gaat gelijk weg. Ik spring uit bed, draai me om en grom. Maar het grommen stopt al snel als ik zie wie het is.
"Mex, ik schrok me dood!" Zeg ik tegen hem. Hij kijkt me spijtig aan.
'Sorry, het was niet de bedoeling je te laten schrikken. Maar ik kon niet slapen en mijn wolf was onrustig, en de enige manier voor een goede nacht was dit.' Zegt Mex terwijl hij met zijn hand achter zijn hoofd krabt. Ik zucht. Ik loop weg en kleed me aan. Ik loop terug.
'Ik vind het goed als je blijft, maar maak me de volgende keer gewoon wakker als je erbij wil, oke? Ik schrok echt heel erg.' Zeg ik met een glimlach. Ik loop naar het bed. Ik ga weer liggen. Mex staat er maar een beetje.
'Kom je nog? Of ga je staant slapen?' Vraag ik lachent. Hij lacht ook en aan de andere kant liggen. Aan de buitenkant. Hij doet zijn arm weer om mijn middel. Hij geeft me nog een kus op mijn haar. 'Good night kitten.' Zegt hij. 'Good night puppy.' Zeg ik terug.
Al snel hoor ik Mex slapen. Maar ik kan maar niet slapen. Het blijft maar door mijn hoofd spoken:
'Laat die Mex gaan en leer Sandro wat beter kennen.'
Ik twijfel echt heel erg, ik vind Mex echt een schat, maar dat komt denk meer door de Mate band, dan echt. Maar toch...
En Sandro, als hij weg gaat mis ik hem meteen, en hij heeft zo veel moeite gedaan om mijn vader ons te laten koppelen...
Ik klim het bed uit. Dit keer krijg ik Mex's arm wel makkelijk van me af.
Ik loop naar buiten het dorp uit. Het begint al ochtend te worden.
Ik kijk naar de zonsopgang. Het is prachtig. Ik sluit mijn ogen en luister naar de fluitende vogels.
Ik hoor voetstappen achter me. Maar het boeid me niet. Als het gevaar is hoor of ruik ik het wel. 'Hey, wat doe je al zo vroeg hier?' Vraagt Mex. Ik haal mijn schouders op. 'Ik moet gewoon denken.' Zucht ik. 'Waarover bijvoorbeeld?' Vraagt hij.
'Over jou, Sandro, mijn vader. Over alles. De keuze waar ik voor sta is bijna onmogelijke te beslissen...' Zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Maar de keuze, kan ik daarbij niet helpen.' Vraagt hij. Ik haal weer mijn schouders op. 'Ik weet mischien wel iets.' Hij komt naast me staan. Pakt mijn hand, komt steeds dichterbij. En zoent me! (Media)
Ik kijk hem verbaast aan.
Al snel trekt hij terug. 'Wat is er?' Vraagt hij als hij mijn verbaaste uitdrukking ziet. 'Wat deed jij nou?' Vraag ik. 'Ik help je je keuze te maken.' Zegt hij simpel. Ik kijk hem aan met zo een blik van: gast, are you kidding me?. 'Dat hielp helemaal niet! Nu maak je het juist lastiger!' Roep ik naar hem. "Nu wordt de Mate band juist sterker..." Denk ik bij mezelf. 'Voelde je de tintelingen dan niet?' Vraagt Mex droevig. 'Nee! Ik ben geen weerwolf oke? Ik heb niet zo een sterke Mate band omdat mijn soort geen Mate hoort te hebben! Het spijt me echt heel erg, maar ik voel niet hetzelfde als jij dat doet!' Schreeuw ik nu bijna van frustratie naar hem. Hij kijkt me verdrietig maar boos aan. 'Ik zie het al, laat maar. Ga maar naar je Sandro. Ik wil je even niet zien.' Zegt hij te kalm, zo kalm dat het gewoon eng is.
'Nee wacht! Zo bedoelde ik het niet!' Roep ik nog. Maar hij negeert het.
'Wat voor een trut ben ik ook? Aarg!
Ik haat die druk!' Roep ik naar mezelf van frustratie. Ik laat me in kleermakers zit op de grond vallen. De tranen rollen 1 voor 1 over mijn wang. Opeens voel ik een arm om mijn schouder. Ik word tegen iemand aan geduwt. 'Ssss, rustig maar. Ik ben het. Wil je vertellen wat er is?' Vraagt Sandro. 'I-ik word gek v-van die druk, Sandro... I-ik kan er niet meer tegen. Ik word gek van de frustratie. Ik ben net tekeer gegaan tegen Mex, terwijl hij niks gedaan heb. En nu is hij kwaad op me. Maar dat snap ik wel, ik ben nu gewoon een trut.' Snik ik. 'Je bent mischien dan nu wel even een trut, maar wel de leukste trut die ik ken hoor.' Zegt hij plagent. Ik zucht.
'Dat bedoel ik dus. Je helpt ook niet.'
Ik sta op en verander in mijn leeuw. 'Layenna, wat ga je doen?' Vraagt Sandro bezorgt. "Ik ga rennen, ik wil even alleen zijn." Zucht ik. En ik ren weg...

Like? commend? Follow?
Bye people ♡☆♡☆♡☆♡
_XRobijntjeX_