The lonely White Lion

○3○

Over ongeveer 2 uur zijn we op het vliegveld en dan een kleine 6 tot 9 uur vliegen, en dan zie ik mijn vader!

POV Layenna

Het vliegtuig land. 'Eindelijk zijn we er!' Zeg ik blij.
Evangeline en Irena waren onderweg weg gegaan. Alexandere en Azazel ook
Jammer dat ze dit moeten missen...
Ik huppel vrolijk over het vliegveld heen. De mensen kijken me vragent aan. Maar het boeit me niet zo veel. Mijn moeder en ik hebben geen muts op. De mensen hier in Afrika zijn gewend dat er kat mensen rondlopen.
Ik loop de toiletten in. Na een paar minuten kom ik weer naar buiten met andere kleding aan. Ik draag een creme kleurig blousje met een bruin kleurig kort spijker broekje. (Media)
'Zullen we eerst even wat eten in een restaurantje?' Stelt Mex voor. 'Is goed.' Zeg ik vrolijk. We lopen naar een restaurantje en bestellen ons eten.
Mex neemt een broodje spek met sla. Ja weerwolven eten echt niet alleen maar vlees. Sandro neemt een broodje zalm. Mijn moeder neemt een broodje gezond en ik neem een tostie ham/kaas.

*na het eten*

'Gaan we al?' Vraag ik voor de zo veelste keer. 'Oke oke, we gaan al. Kitten.' Zegt Mex. Ik lach naar hem en ren richting de uitgang. Als ik buiten ben laat ik mijn huid verwarmen door de Afrikaanse zon. "Zo heerlijk warm."
We lopen door het parkje en ik voel me al helemaal thuis.
Mex komt naast me lopen en slaat een arm om me heen. Sandro kijkt hem gelijk boos aan. Maar als hij mijn vragende blik ziet, verzacht het zijne gelijk in een liefe glimlach. Ik schud lachent mijn hoofd en leg mijn hoofd tegen de schouder van Mex.

'Kijk is wat een leuke kraamjes!' Roep ik enthousiast als we over de markt lopen. Links van me zijn allemaal kraampjes met verschillende soorten groenten en fruit. Ik zie: Appels, bananen, druiven, ananas, sterfruit, kiwi, paprika, meloen, tomaten, asperge, rijst, spergiebonen en ga zo maar door. Rechts van me zijn allemaal kraampjes met sourveniers.
Ik zie beeldjes van olifantjes, neushoorens, leeuwen, jeej! En hier en daar ook nog een nijlpaard. Er zijn ook sieraden, armbandjes, kettingen en oorbellen. Er zijn ook instrumenten. Jambe's, panfluiten, dwars/blokfluiten, en soms een harp.
'Hier, voor jou.' Zeggen Mex en Sandro tegelijk. Mex heeft een armbandje in zijn handen met een witte leeuwin, en Sandro heeft een mooi versierde panfluit in zijn handen.
Ze kijken elkaar kwaad aan.
"Ehhh, wat moet ik nu doen?" Denk ik bij mijzelf. 'Dankje jullie.' Zeg ik dan maar. Ik pak de armband aan en doe hem om, hij is prachtig! Het zijn allemaal bruine houten kraaltjes met in het midden een witte leeuwin.
'De leeuwin in het midden leek op jou, vandaar.' Zegt Mex. Ik geef hem een knuffel. 'Dankje, hij is echt prachtig!' Zeg ik tegen hem.
Dan draai ik me naar Sandro.
'Voor jou, schone dame, heb ik deze panfluit, dit is de laatste uit de speciale editie.' Zegt hij. Hij pakt mijn hand en geeft er en kus op. Ik begin gelijk te blozen, als hij dat ziet lacht hij lief en geeft me de fluit. Mex kijkt hem moordend aan. Als Sandro hem ziet rolt hij met zijn ogen.
Ik schud lachent mijn hoofd en loop verder. Ondertussen bekijk ik de panfluit is goed. Hij is wat donkerder bruin, met, over de hele fluit versprijd, een mooie grafering.
'Wow, hij is, echt prachtig!' Zeg ik zacht tegen mezelf. Ik hoor Sandro grinniken en Mex grommen. "Oeps, mischien zei ik het iets te hard." Denk ik bij mezelf. Ik loop voorzichtig iets harder.

We lopen nu al een tijdje. Ik loop nog vooraan en geniet van de natuur.
Dan zie ik een paar vogels. Als op instinct ren ik op de vogels af en probeer ze te vangen. Als snel rent er een leeuw naast me die ook op de vogels jaagt. Ik herken hem meteen. Sandro. Ik lach naar hem en ren verder. "Waarom verander je niet?" Hoor ik hem vragen in mijn hoofd.
"Ik weet niet hoe. Ik ben 1x verandert maar dat was uit angst en woede." Geef ik toe. Hij kijkt me aan met medelijden. "Volg mij." Zegt hij en ik knik. Ik volg hem naar een grote boom met dikke takken. "Hier liggen we altijd in in de middag als het zo heet is. De schaduw is heerlijk." Zegt Sandro in mijn hoofd. Ik knik en klim achter hem de boom in. Hij gaat op 1 van de 1e takken zitten, die al gouw bijna 7 meter boven de grond is. Ik ga op een tak naast hem zitten. Ik sluit mijn ogen en geniet van de schaduw.
Opeens word ik uit de boom geduwt. Ik schrik en verander automatisch. Ik land gelukkig op mijn poten.
"Waar was dat goed voor!" Zeg ik kwaad tegen Sandro. "Nu ben je verandert." Zegt hij simpel terug. Ik kijk verbaast naar mijn poten. "Je heb nog gelijk ook!" Zeg ik verbaast.
Ik spring vrolijk in het rond. Dan zie ik Mex als wolf aan komen rennen.
"Heeeey!" Zeg ik vrolijk. "Wat is er gebeurd? Ik hoorde je gillen!" Zegt Mex bezorgt. "Sandro duwde me uit de boom maar," Mex begint naar Sandro te grommen. "Laat me uitpraten!" Grom ik kwaad. Mex is met tegenzin stil. "Wat ik dus wilde zeggen, ik schrok mischien, maar ik ben nu wel verandert!" Zegt ik uiteindelijk blij. Ik loop naar hem toe en geef hem een kopje. Hij knuffelt me terug. "Ik hou van je." Zegt hij. "Weet ik toch." Zeg ik plagent terug.
Hij lacht en geeft me een lik.
We knuffelen nog even.
"Zullen we naar je vader gaan?" Vraagt Sandro als Mex me loslaat. Ik kijk hem gelijk met glinsterende ogen aan. "JAAAAAAAAAAAAA!" Brul ik blij. Ik spring vrolijk in het rond. Ik zie de kinderen vanuit het speeltuintje een stukje verderop verbaast kijken. Ik loop rustig op ze af. Sommige ouders kijken me waarschuwent aan. Toch loop door. Sommige kinderen kijken me bang aan. Andere kijken me vol verwondering aan. Ik ga voor de kinderen liggen en rol op mijn rug. Zo laat ik zien dan ik niets kwaads wil. De ouders ontspannen al een beetje.
De kinderen komen voorzichtig dichterbij. Sommige kijken bij mijn poten en oren, andere aaien over mijn buik. Ik spin. Ik ga langzaam op mijn rug liggen en laat de kinderen over me heen klimmen. Ik zie een klein meisje alleen zitten verder op. Ik sta voorzichtig op zodat de kinderen niet schrikken of vallen. Ik loop naar het meisje toe. Ze zit stil voor zich uit te staren.
Ik leg voorzichtig mijn kop onder haar hand. Ze schrikt eerst een beetje, maar aait dan zacht over mijn kop.
'O, hallo.' Zegt ze zonder me echt aan te kijken. 'Ik ben Faya. En hoe heet jij?
Zegt blijkbaar Faya (spreek je uit al Faajaa).
'Layenna.' Mauw ik. Niet denkent dat ze me zou begrijpen. 'Hallo Layenna.' Zegt ze. 'Begrijp je mij?' Mauw ik. Ze knikt. 'Ik kan mischien wel niets zien, ik kan wel wilde dieren begrijpen.' Zegt ze. 'Ben je blind?' Vraag ik. Ze knikt weer. 'Daarom spelen de andere kinderen ook niet met me.' Zegt ze droevig. Ik geef haar een kopje
'Ik kan wel een soort van zien, ik draag namelijk geen schoenen. Ik kan met mijn handen en voeten zien. Het klinkt mischien een beetje apart. Maar als ik loop of dingen aanraak kan ik de vorm zien. Of beter gezegt de aura. Een aura is een soort gloed om iemand of iets heen. Zo kan ik mensen of dieren die slecht zijn ontlopen.' Zegt ze. Ik kijk haar verbaast aan. Ze begint te lachen. 'Zo zijn de meeste als ik ze het vertel. Allemaal verbaast. Maar mijn overgroot moeder was de oudste en medicijn vrouw van een indianen stam. Zij had deze gave ook. Alleen was zij niet blind. Maar ik heb het van haar overgenomen. Maar alles kort samen gevat, ik kan praten met wilde dieren en de natuur en ik kan zien zonders echt te kijken.' Zegt ze.
'Ik ben eigenlijk geen echt wild dier. Net als mijn vrienden.' Zeg ik. 'Weet ik. Je bent een leeuw meisje. En de witte leeuwin nog wel. Je bent: The lonely white Lioness!' Zegt ze blij maar verward. 'Ik dacht dat ze uitgestorven waren.' Zegt ze zacht.
Ik kan het nog net horen.
'Hey! Daar ben je dus!' Zegt Mex.
'Layenna? Wat doet een weerwolf in Afrika? Ik dacht dat hier alleen leeuw en kat mensen hier leefde?' Vraagt Faya. 'Wacht heel even. Ik verander terug.' Mauw ik tegen haar. Ik loop weg, maar kom al snel terug als mens met mijn kleding weer aan.
'Faya, dit is mijn Mate Mex.' Zeg ik tegen haar. 'Ik wist niet dat leeuw mensen een Mate hebben? Wat ik weet is dat meestal de vrouwelijke leeuw mensen door de leider van de groep aan een mannelijke worden gekoppeld en dat is het.' Ik kijk haar vragent aan. 'Is dat zo?' Vraag ik toch maar verbaast. Ze knikt. 'Zou Sandro dan?' Vraag ik zacht aan mezelf. Alleen heeft Mex het gehoord. Zijn ogen kleuren zwart. Hij gromt. Hij grijpt me vast en legt zijn gezichr in mijn nek. 'Van mij. Alleen van mij.' Mompelt hij alsmaar. 'Jaloerse beta. Ik ben tot nu toe nog van niemand' Zucht ik. Hij kijk kwaad op. Maar voor hij iets kan zeggen geeft ik hem een kus op zijn wang. 'Nog niet.' Zeg ik nog snel. Hij gromt tevreden. Ik rol lachent met mijn ogen.
'Daar zijn jullie dus.' Zegt mijn moeder als ze samen met Sandro aan komt lopen.
'Hey Faya.' Zegt Sandro. 'Hoi Sandro. Gaan jullie zo naar de leider?' Vraagt Faya. 'Kennen jullie haar?' Vraag ik.
'Tuurlijk kennen we haar. Ze rent elke dag mee met de groep.' Zegt Sandro.
'Gaaf!' Roep ik enthousiast.
'Zullen we dan maar gaan?' Vraagt Mex. Ik knik. 'Kom op!'

Like? Commend? Follow?
Bye people ♡☆♡
_XRobijntjeX_