The House Of Fear Bodies

Chapter 11

"Σε ακούω."

"Εδώ ηρθα...για να σε προσεχω."

"Και γιατί να το κανείς αυτό?"

Ο Λουίς σηκώθηκε απο την καρέκλα που καθόταν πιο πριν και με πλησίασε τόσο πολύ που τα χείλια μας απείχαν σε απόσταση αναπνοής.

"Γιατί ακόμα σε νοιάζομαι και ακόμα σ' αγαπώ. Το ίδιο και εσύ."
Αυτό ηταν που μου ψιθύρισε στο αφτί και μετά με φίλησε. Πως ήξερε όμως οτι νιώθω αισθήματα για αυτόν? Φαίνεται τόσο πολύ? Δεν λέω τον αγαπώ πολύ τον Ρομπ, αλλά ίσως βαθιά μέσα μου, ενα μικρό κομμάτι του εαυτού μου να τον αγαπάει ακόμα. Δεν έπρεπε Τίφανη να τον ερωτευτείς ξανά! Σε καμία περίπτωση! Μετά απο οτι σου έκανε? Σε χώρισε τόσες φορές, τον συγχώρεσες άλλες τόσες φορες και ξανά και ξανά επαναλαμβανόταν το ίδιο πράγμα μέχρι που...όχι δεν πρέπει να το θυμηθώ ξανά!

Flashback before 1 year

"Είσαι οτί καλύτερο μου έχει συμβεί." Το είπε επιτέλους το είπε και με φίλησε γλυκά στο στόμα.

"Και σε μένα."

Του είπα και μου χαμογέλασε και με πείρε αγκαλιά. Είμαι τόσο ευτυχισμένη μαζί του. Τον αγαπώ τόσο πολύ και είναι τόσο μα τοοοοσοοοο γλυκός μαζί μου. Αυτή την φορά το αισθάνομαι. Δεν θα χωρίσουμε. Ηταν 21:30 και ή μαμά μου είπε να γυρίσω σπίτι τουλάχιστον 22:00 έτσι και εγώ για να φανώ φρόνιμη είπα να γυρίσω σπίτι, ευτυχώς ήταν 5 λεπτά με τα πόδια πήγα να περάσω τον δρόμο και κάποια στιγμή είδα πως με χτυπούσαν φώτα. Φώτα αυτοκινήτου. Εκανα όσο πιο γρήγορα αλλά το αυτοκίνητο ήταν είδη πολύ κοντά μου και μετά όλα μαύρα. Το μονο που μπόρεσα να νιώσω ηταν πόνος. Αφόρητος πόνος σε όλο μου το σώμα. Το μόνο που μπόρεσα να δω αυτή τη τελευταία στιγμή ήταν οτι ο Λουίς με κοίταξε για μια στιγμή και μετά έφυγε, έτρεξε μακριά μου. Μετά ξανά αυτό το μαύρο σεντόνι σκέπασε ξανά τα μάτια και το μόνο που άκουγα ηταν φωνές.

Είσαι καλά κορίτσι μου, χίλια συγγνώμη δεν το ήθελα. Αυτή ήταν ή φωνή του οδηγού που με χτύπησε και μετά άκουσα τις φωνές των γονιών μου.

End of flashback

"Αφησε με." Και τον έσπρωξα δυνατά προς τα πίσω με αποτέλεσμα να πέσει κάτω.

"Μπορείς να μου πεις γιατί μου το κανείς?" Σηκώθηκε επάνω και με πείρε στην αγκαλιά του σαν εκείνη την νύχτα.

Τον έσπρωξα πάλι και βγήκα απο την τάξη , αλλά ένιωσα ενα χέρι να με τραβάει παλι εκεί μέσα. Τι στο διαλο θέλει απο εμένα τέλος πάντων? Φτάνει που με φίλησε, τώρα τι ακολουθεί? Θα με βιάσει μέσα στην τάξη το βλαμμένο?

"Λουίς τι θες? Με περιμένει ο Ρομπ."

"Ελα τώρα που θα κάθεσε να ασχολείσαι με αυτόν τον χλεχλε."

"Αλλος είναι ο χλεχλες."

Εκείνη την ώρα με κοίταξε και έβαλε τα γέλια.

"Σαν πολύ δεν βγήκες απο το αυγό σου μικρή."

Δεν του είπα τίποτα απλώς σταύρωσα τα χέρια και τον κοιτούσα.Αυτά τα μπλε του μάτια πάντοτε τα λάτρευα.
Συγκεντρώσου Τίφανη κορίτσι μου. Μην κανείς ξανά το ίδιο λάθος. Η σιωπή ανάμεσα μας κράτησε 5 λεπτά και μετά ο Λουίς άρχισε παλι να μιλάει.

"Θέλω να είμαστε παλι μαζί Τιφ μου. Θέλω να διορθώσω ότι έχω κάνει απο το παρελθόν. Δεν σου φέρθηκα καλά και το ξέρω. Ακόμη θυμάμαι εκείνη την σκηνή που το αυτοκίνητο σε χτύπησε και έπεσες κάτω, με τα αίματα γύρω σου...οοοοοο θεέ μου ποσό ηλίθια φέρθηκα. Αλλα θα τα διορθώσω όλα στο ορκίζομαι και θα γίνω κάποιος που σου αξίζει απλώς σε παρακαλώ δώσε μου αλλη μια ευκαιρία."