The House Of Fear Bodies

Chapter 10

Πριν έρθουν οι γονείς μας είπα στην χλόη πως δεν πρέπει να πει στον μπαμπά και στην μαμά πως βγηκα.

Γιατί δεν κάνει να το πω?

Γιατί αμα το πεις δεν θα πάρεις εκείνη την πανέμορφη κούκλα που είδες της στο κατάστημα παιχνιδιών την προηγούμενη εβδομάδα.

Καλά δεν θα πω τίποτα

Πείστηκε και δεν είπε τίποτα στην μαμά και τον μπαμπά. Μετα απο μια ώρα οι γονείς μας γύρησαν και ηταν μες στην καλή χαρά γιατί ο μπαμπάς μου έγινε κολλητός με το αφεντικό του. Εντάξει σιγά το σπουδαίο δηλαδή. Η Κυριακή πέρασε τόσο γρήγορα που ουτε καν το κατάλαβα. Οταν ξύπνησα το πρωί θυμήθηκα τα λογια του Λουίς...
Θα τα πουμε την Δευτέρα.
Μάλιστα και τι παει να πει αυτό? Θα ερθει να παριστάνει τον μαθητή στο σχολείο μου? Ναι καλά, καλη προσπάθεια Λουί μου γιατί είσαι 21 και εγώ 16. Αφού εκανα όλα τα παρεμπλεκόμενα πριν πάω σχολείο κατέβηκα κάτω για να περιμένω το σχολικό. Οταν έφτασα στο σχολείο είδα ένα τσούρμο απο κορίτσια μαζεμένα και έβλεπαν κάτι, μόλις πλησίασα καλά καλά και μπορούσα να δω τι ηταν αυτό το κάτι για το οποίο ηταν όλες τους τόσο αποροφημένες και ταυτόχρονα γοητευμένες. Τελικά αυτό το "κάτι" ήταν ο Λουίς. Και δεν το πιστεύω πως μια κοπέλα τον είπε κύριε καθηγητά. Ναι σωστά, ο Λουίς είναι ο νέος μου καθηγητής ιστορίας. Και σήμερα είχαμε τις τρεις πρώτες ώρες ιστορία. Αυτή ή μέρα δεν θα τελειώσει εύκολα. Μπήκα μέσα στην τάξη μου μόλις χτύπησε το κουδούνι και κάθησα δίπλα στον Ρομπ. Μόλις πήγα να του πω τι συμβαίνει με διέκοψε.

"Το ξέρω οτι είναι εδώ."

"Αλήθεια? Τον είδες?"

"Ναι και οφείλω να πω απο το βλέμμα που με κοίταξε πως θα με βασανίσει σήμερα στην τάξη."

Δεν άργησαν να μπουν και τα αλλά παιδιά και όσο πιο πολλά άτομα μαζευώμασταν , τόσο πιο πολύ αγχωνόμουνα και δεν είναι μόνο αυτο , σήμερα το πρωί ένιωθα τόσο πολύ πόνο σε όλο μου το σώμα και δεν μπορούσα να κουνηθω. Με το ζόρι ήρθα στο σχολείο αλλά όχι απο τους γονείς μου αλλά απο τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή , αφού μπήκαν όλα τα παιδιά μέσα στην τάξη μπήκε και ο Λουίς.

"Καλημέρα παιδιά."

"Καλημέρα." Είπαν τα υπόλοιπα παιδιά εκτός απο εμένα και τον Ρομπ.

Τέλος πάντων , στην συνέχεια άρχισε να διαβάζει τα ονόματα απο τον κατάλογο με τα ονόματα μας και έφτασε και στο δικό μου.

"Γκρέιντζερ Τίφανη."

"Παρούσα." είπα

"Μάλιστα, με τι ασχολείσε?"

"Εγώ?" Τρόμαξα που μου απεύθυνε τον λόγο.

"Εσένα βέβαια εκτός και αν υπάρχει και άλλη τίφανη εδώ μέσα."

"Πως σας ήρθε αυτή ή ερώτηση και ειδικά δε εμένα." Του είπα με τόση χαλαρότητα και όλοι οι υπόλοιποι με κοιτούσαν περίεργα.

"Εχεις ενδιαφέρον όνομα , για αυτό."

Ααααα μάλιστα Λουίς έχω ενδιαφέρον όνομα εεεεε?

"Εεεμ παλιά έπαιζα μπάσκετ."

Ο Λουίς με κοίταξε με ένα βλέμμα λες και μου έλεγε "το ξέρω ειδη αυτοοοοο."
Αφού τελειώσει η 1η ώρα , χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Πήγα να βγω έξω αλλά ο "καθηγητής" μου με σταμάτησε. Εκλεισε την πόρτα και μου είπε να καθίσω. Πριν αρχήσει να μιλάει τον έκοψα.

"Μπράβο Λουίς έκανες κάτι σπουδαίο."

"Τιφ..."

"Τι νομίζεις πως κανείς? Εγινες καθηγητής μου και τι με αυτό?"

"Τιφ..."

"Τελικά αποδείχτηκε πως όντως είσαι ψυχωπαθείς."

"ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΜΙΛΕΙΣΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ."

Ηταν η πρώτη φορά που μου φώναξε έτσι, έμεινα με ανοιχτό το στόμα με το ποσο άλλαξε απο τοτε...τοτε που ηταν ο γλυκός Λουίς που με αγαπούσε και τον αγαπούσα και δεν με φώναζε για τίποτα. Τώρα όμως...