The House Of Fear Bodies

Chapter 2

Εμεινα όλη την μέρα σπίτι χωρίς να φάω τίποτα όλο το πρωί. Το σχολείο θα ξεκινούσε την επόμενη μέρα. Δεν κοιμήθηκα καλά το προηγούμενο βράδυ, άκουγα φωνές συνέχεια. Κάποια στιγμή σηκώθηκα τρομαγμένη και καταυδρωμένη, πήγα  να πιω νερό και άκουγα παλι αυτές τις φωνές και δυνάμωναν και εξελίσσονταν σε ουρλιαχτά. Εκλεισα τα αφτιά μου με τις παλάμες των χεριών μου και έπεσα κάτω στα γόνατα με τα μάτια μου κλειστά. Τα μάτια μου  άνοιξαν διάπλατα μόλις είδα το παράθυρο να ανοιγοκλείνει, ούρλιαξα δυνατά και οι γονείς μου με  άκουσαν.
"Αγάπη μου τι έπαθες είσαι καλά?" "Μάμα το πα-παρα- παράθυρο α-α-ανοιγοκλεινε μόνο του." "Μα τι είναι αυτά που λές καρδιά μου? Δεν γίνετε αυτό που λες, αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο." "Μαμά το είδα σου λέω." "Αγάπη μου ή ώρα είναι 3 τα μεσάνυχτα, μπορεί να...." "Οοοοοοο μπορεί να είμαι τρελή?" "Οχι δεν είπα αυτό, απλα λέω οτι είναι βράδυ."   Σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιο μου , δεν κοιμήθηκα γιατι άκουγα παλι αυτές της φωνές. Το πρωί σηκώθηκα και είμουν πεσμένη στο πάτωμα του δωματίου μου  και άκουγα  παλι τις φωνές , αλλά αυτή την φορά πιο δυνατά και πιο καθαρά. Κάτι ήταν μέσα στο πάτωμα αλλά δεν ήξερα τι. Δεν έδωσα πολύ σημασία και αποφάσισα να το ξεχάσω. Πήγα λοιπον μέσα στο μπάνιο για ένα γρήγορο ντουζ. Μπήκα, γθύθηκα και γλίστρησα μέσα στην μπανιέρα. Οταν γύρησα την βαλβίδα για να ανοίξει το νερό βγήκε αίμα αντί για νέρο. Τα μαλλιά μου έγιναν κόκκινα. Μόλις βγήκα απο το μπάνιο αντίκρυσα στον καθρέφτη την εικόνα μου  με τα αίματα και ούρλιαξα ξανά. Σκέφτηκα να φύγω , αλλά που θα πήγενα? Η δουλειά της μαμάς ηταν πολύ μακριά και θα έπρεπε να έπερνα ταξί, αλλά δεν είχα  λεφτά , το ίδιο ήταν και με την δουλειά του μπαμπά . Η αδερφή μου ηταν στο σχολείο, αλλά δεν ήξερα που βρισκόταν. Παλιά  μελετούσα για τα πνεύματα απο ένα βιβλίο που το αγόρασα μαζί με την κολλητή μου την Βίβιαν. Το βιβλίο έλεγε πως για να σταματήσεις τα πνεύματα που ουρλιάζουν πρέπει να καθίσεις κάτω στα γόνατα, να κλεισεις σφιχτά τα αφτιά σου και να τραγουδίσεις. Ετσι και έγινε. Αρχησαν να τρέμουν και να πέτουν τα πραγματα μέσα στο σπίτι.  Λιποθύμησα!Εδωσα παρα πολύ απο την δύναμή μου. Ενα λεπτό χρειαζόμουν για να συναίλθω. Το επόμενο πράγμα που άκουσα ηταν το κουδούνι. Η διπλανή κύρια άκουσε την όλη φασαρία και ήρθε  να μάθει τι συμβαίνει. Δεν άνοιξα αμέσως την πόρτα, έπρεπε να συνέλθω. Οταν άνοιξα την πόρτα είδα μια κύρια, γύρω στα 50 να στέκεται έξω απο την πόρτα μου  φοβισμένη.
"Είσαι καλά κορίτσι μου?"
"Ναι ναι καλά είμαι."
"Σίγουρα?"
"Ναι βέβαια...αχ που πήγαν οι τρόποι μου. Περαστε μέσα."
"Σε ευχάριστω κορίτσι μου...Αααα χθες δεν ήρθες με την οικογένεια σου?"
"Ναι χθες, είμαστε καινούριοι στην πόλη"

Αυτό είναι το 2ο κεφάλαιο, πως σας φάνηκε? Τι συμβαίνει τελικά? Θα ήθελα να ακούσω πολύ την γνώμη σας