The House Of Fear Bodies

Chapter 21

Μπήκαμε μέσα στο αμάξι και ξεκίνησε να οδηγάει. Θυμήθηκα τοτε που είχαμε βγει και είχα πει ψέματα στους γονείς μου. Τοτε που μου είπε πως με αγαπάει. Χωρίς να το καταλάβω δάκρυσα. Ο Ρομπ μαλλον με κατάλαβε και για αυτό πήγε στην λωρίδα με χαμηλή ταχύτητα και σταμάτησε.

"Τιφ. Είσαι καλά? Πρώτη φορά σε βλέπω να κλαις."
Μπορω να πω πως πανικοβλήθηκε. Ισως νοιάζεται λίγο για μένα. Δεν θα δημιουργήσω ψεύτικες ελπίδες τώρα για μένα και τον Ρομπ. Ο Χαρυ αυτή τη στιγμή με χρειάζεται και εγώ βρήσκομαι ακόμα στον δρόμο.

"Οχι όχι καλά είμαι."

"Μα πως είσαι καλά? Αφού κλαις."

"Οχι μια χαρά είμαι." Του είπα ψυχρά και άρχησε να οδηγάει πάλι.

Μετα απο λίγη ωρα τον άκουσα μιλάει.

"Ωστε σου είμαι τόσο αντιπαθής για να μου μιλάς έτσι?"

"Πως σου μίλησα?"

"Ψυχρά. Με μισείς τόσο πολύ?"

"Οχι Ρομπ. Απλός είναι-

"Ξέρω ξέρω. Ανησυχείς για τον Χαρυ."

"Ναι...ανησυχώ για τον...Χάρυ."

"Τον...εεεεμ είστε ζευγάρι?"

"Τι??? Οχι πλάκα κανείς?? Γιατί το νόμιζες αυτό?"

"Ολοι το λένε."

"Οχι...απλός είναι κολλητός μου."

"Αλήθεια?"

"Ναι. Γιατί ρωτάς?"

*Ξεφυσιξε* "Γιατί ζηλεύω Τϊφανη. Το ξέρω ανταλλάξαμε κάποιες βαριές κουβέντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σταμάτησα να σε αγαπάω. Μου λείπεις ρε γαμωτο και θέλω να είμαστε όπως πριν. Οπως ειμασταν παλιά...μια παρέα. Εγώ, εσύ, η Ζοη και ο Χαρυ."

Δεν του απάντησα και όντως νοιάζεται για μένα. Η υπόλοιπη διαδρομή ηταν σιωπηλή.

****

"Χαρυ?"

"Τιφ? Τιφ μου."

"Τι κάνεις? Πως νιώθεις? Πονάς πουθενά?"

"Οχι είμαι καλύτερα. Πριν έρθεις πονούσα πολύ."

Rob's pov

Τι λέει ρε παιδιά, τι λέει? Είχα σκεφτεί τουλάχιστον 100 τρόπους για το πως να τον σκοτώσω τον τύπο. Η Τίφανη καθόταν σε μια καρέκλα και του μιλούσε και έκανε πως εγώ δεν υπάρχω. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα στους διαδρόμους...κάπου να μην τους βλέπω. Βγήκα έξω σε ενα μπαλκονάκι του νοσοκομείου και έβγαλα τα τσιγάρα μου. Αρχησα να καπνίζω απο τοτε που πέθανε ο πατέρας μου. Η μάνα μου δεν το ξέρει και ούτε πρόκειται να το μάθει. Της υποσχέθηκα όταν ήμουν λίγο πιο μικρός πως δεν πρόκειται να καπνίσω ποτέ στην ζωή μου. Κοίτα όμως πως τα φέρνει η ζωή. Δεν θα θελα να την απογοητεύσω.Εμεινα εκεί για μερικά λεπτά μέχρι που άκουσα την φωνή της.

"Ρομπ."

"Παρακαλώ?"

"Εεε μπορείς να φύγεις τώρα."

"Τι εννοείς?"

"Εννοώ πως θα μείνω στης Ζοης το σπίτι-

"Ξέρω που είναι το σπίτι της, μην στεναχωριέσαι θα σε πάω"

"Θα έρθει να δει τον χαρυ και θα με πάρει με το αυτοκίνητο της να πάμε σπίτι της."

"Αααα οκ. Είσαι σίγουρη?"

"Ναι Ρομπ."

"Ωραία λοιπόν." Και...ο θεέ μου. Την φίλησα. Σοβαρά την φίλησα. Πρέπει να μου λείπει πολύ. Αλλα σε εκείνη απο οτι φαίνεται δεν της λείπω. Με έσπρωξε απο πάνω και το πρόσωπο της πήρε μια ενοχή έκφραση.

"Ρομπ μπορείς απλός-

"Οκ οκ φεύγω."

Βγήκα εξω απο το νοσοκομείο και περπάτησα μέχρι το αμάξι μου. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα να οδηγάω, δεν μπορούσα να πάω στο σπίτι απο τέτοια ώρα γιατί μάλλον ήμουν πολύ ωρα στο νοσοκομείο. Η ώρα ηταν 9:00 και δεν μπορούσα να σταματήσω να οδηγώ. Είδα ενα μπαρ ανοιχτό και σταμάτησα το αμάξι.

Χολα!!!! Πως είστε? Πως σας φάνηκε αυτό το παρτ? Ααα αρχησα να γράφω το άλλο μμ βιβλίο το imagine. Θα θελα να σχολιάσετε γνωμες (και όχι μόνο στο imagine). Να έχετε ενα καλό παρασκευοσαββατοκύριακο ομορφιές μου.😘😘💖💖💖💖