Εγώ και ο Ρομπ μπήκαμε μέσα στην τάξη. Ο καθηγητής κοίταξε εμένα και τον Ρομπ που μπαιναμε.
"Κύρια Γκρέιντζερ , καλό θα ήταν να μην αργήσετε ξανά και επίσης ακόμα θα ηταν καλύτερο να μην κάνετε παρέα με τον κύριο Γουέσλι. Καταλάβατε?"
"Ναι κύριε."
Ο Ρομπ χωρίς να τον δει ο καθηγητής έβγαλε την γλώσσα του εξω και μου χαμογέλασε. Καθήσαμε μαζί στο μάθημα και ειμασταν μαζί στο διάλειμμα. Μετα απο 7 βασανιστηκές ώρες μαθήματος μπήκα στο σχολικό λεωφορείο για να πάω σπίτι μου και ο Ρομπ ήταν στο ίδιο λεωφορείο μαζί με εμένα.
"Εεεπ Τίφ" "Αααα γειά Ρομπ , απο οτι φαίνεται θα είμαστε στο ίδιο λεωφορείο."
"Απο οτι φαίνεται."
Καθόντουσαν και μιλούσαν μέχρι που ο Ρομπ έπρεπε να κατέβει.
"Λοιπόν , τα λέμε αύριο κούκλα...αααα αύριο θα κάνουμε κατάληψη, θα ψηφήσεις ναι ή όχι?"
"Αχ δεν ξέρω" "Καλά θα τα πούμε αύριο, να σε πάρω σήμερα τηλέφωνο?" "Ναι καλέ" "Εεεεμ μονο ενα προβλήμα , δεν έχω το κινητό σου" "Ααααα ναι σωστά"
Ανταλλαξάμε τα νούμερα των κινητών μας και στην συνέχεια ο Ρομπ κατέβηκε από το λεωφορείο. Μετα απο 10 λεπτά έφτασα στο σπίτι μου, κατέβηκα απο το λεωφορείο και ανέβηκα σπίτι μου. Παλι άκουγα εκείνες τις γνωστές φωνές, αλλά εκείνη την φορά δεν ούρλιαζαν αλλά έλεγαν κανονικά λογια. "Φύγε απο εδώ" "Θα πεθάνεις όπως όλοι οι άλλοι" "Φυγεεεεε θα σκοτώσεις τον αξιοθρήνητο εαυτούλη σου αμα το συνέχεισεις."
Κατα τρόμαξα και έτρεξα αμέσως πάνω στο σπίτι μου. Ανοιξα γρήγορα με τα κλειδιά μου την πόρτα του σπιτιού μου, την έκλεισα δυνατά και μετα ακούμπησα την πλάτη μου στην πόρτα και άρχισα να πέφτω σιγά σιγά προς το πάτωμα κρατώντας το κεφάλι μου. Η μαμά ηταν στο σπίτι και μόλις με ειδε έτσι πάγωσε.
"Αγάπη μου , τι σου συμβαίνει? Τόσο χάλια ήταν στο σχολείο?" Μόλις κατάλαβα πως ηταν ή μαμά αυτή που μου μιλούσε σήκωσα το κεφάλι μου και της μίλησα.
"Οχι μαμά όλα πήγαν τέλεια στο σχολείο...απλώς...να άκουσα...παλι αυτές τις φωνές"
"Γιατί αγάπη μου έτσι? Μήπως είναι επειδή φοβάσαι το καινούριο?" "Οχι μαμά , τέλος πάντων θα ξεχαστεί...λοιπόν θες να σου πω τι έγινε στο σχολείο?" "Φυσικά ακόμα δεν άρχησες? Αλλα πρώτα πηγαίνε πληνε τα χέρια σου να φάμε και θα μου τα πεις όλα."
Καθήσαμε και φάγαμε μαζί στον καναπέ του σαλονιού. Της είπα τα παντα που έγιναν απο την στιγμή που μπήκα μέχρι και την στιγμή που ήρθα σπίτι.
"Καλά καλέ, έτσι της μίλησες?"
"Ναι, τι να έκανα?Δεν μπορεί να με προσβάλλει μπροστά σε ολο το σχολείο"
"Μπράβο κορίτσι μου."
KAMU SEDANG MEMBACA
The House Of Fear Bodies
HororΗ Τίφανη μαζί με την οικογένεια της μετακομίζουν σε ενα σπιτι στην Νέα Υόρκη. Η μητέρα της, Κάθριν, είναι καθηγήτρια σε ένα πολύ καλό και ιδιοτικό πανεπιστήμιο και ο πατέρας της, Τζόνι, δουλεύει ως πορτιέρης σε ένα πολύ φημησμένο καζίνο. Η Τίφανη εί...
