The House Of Fear Bodies

Chapter 15

Ενιωσα τόσο άσχημα! Αντί να τρέξω απο πίσω του και να του πω πως τον αγαπώ έκατσα εκεί ακίνητη με σταυρωμένα χέρια να τον κοιτάζω να απομακρύνεται. Μετά όμως πείρα το θάρρος και του φώναξα.

"Ρομπ!!!"

"Τι θες?"

"Ελπίζω πως θα μείνουμε φίλοι.
Ετσι?"

"Οχι τιφ, αυτό που λες δεν γίνεται." Αυτό είπε μονο και εξαφανίστηκε. Ενιωσα ενα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπο μου και μετά το ένα έγιναν δυο και συνεχείζεται. Σκούπισα μετα τα δάκρυα μου και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει η Ζοη
"Πρόσεχε με τον Ρομπ, είναι ο πιο μεγάλος πλαιηερ του σχολείου." Και αν δεν μου την έκανε τώρα την κουτσουκέλα θα μου την έκανε στο μέλλον. Σωστά? Εδιωξα αμέσως τον Ρομπ απο τις σκέψεις μου, μετά ένιωσα δυο χέρια να αγκαλιάζουν την μέση μου και μόλις γύρισα το κεφάλι μου είδα πάλι αυτά τα ωραία πράσινα μάτια να με κοιτάνε.

"Τι κανείς?" Του είπα χασκογελόντας.

"Εεεεε άκουσα τον καβγά σας και μετά σε άκουσα που έκλαιγες και είπα να έρθω να σου φτιάξω την διάθεση. Τα χαλάσατε?"

"Ναι. Δεν πειράζει."

"Ετσι είναι ζωή." Και μου χαμογέλασε και εμφανιστήκαν παλι αυτά τα όμορφα λακάκια του.

Αφού τελείωσε ή σχολική μέρα είπα να φύγω και να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ , γιατί δεν άντεχα άλλο σήμερα. Μόλις μάζεψα τα πράγματα μου και βγήκα απο την τάξη, ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει προς τα πίσω και ήταν ο Χαρυ.

"Που πας?"

"Εεεεμ στο σπίτι μου? Γιατί?"

"Θα ήθελες να έρθεις μαζί μου για καφέ?"

"Χαρούλη θα το ήθελα πολύ αλλά σήμερα δεν είμαι πολύ καλά και έλεγα να..."

Εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό μου και ήταν ή μαμά μου.

"Ναι?"

"Μπουμπουκάκι μου?" Το κινητό μου τώρα τελευταία δεν λειτουργεί καλά και έτσι ο καθένας μπορεί να ακούσει την συνομιλία μου με τον οποιαδήποτε. Ετσι και ο χαρυ άκουσε αυτό που είπε ή μαμά μου και γέλασε.

"ΜΑΜΑΑΑ."

"Οοοοο είσαι μπροστά σε κόσμο."

"Ναι μαμά, τι θες?"

"Εεεεμ θα γυρίσουμε πίσω στο λος αντζελες."

"Τι? Γιατί?"

"Δεν με άφησες να ολοκληρώσω. Θα πάμε πίσω στο λος αντζελες εγώ, ο μπαμπάς και ή μικρή γιατί η γιαγιά δεν είναι καλά. Θες να έρθεις μαζί μας?"

"Δεν ξέρω μαμά, σύντομα θα δώσουμε εξετάσεις και πρέπει να διαβάσω. Μας τα είπαν σήμερα όλα αυτά. Και θα δώσουμε την άλλη εβδομάδα."

"Εντάξει αγάπη μου."

"Εσείς για ποσό θα καθίσεται?"

"Αυτό είναι που δεν γνωρίζω. Η γιαγιά σου έχει προχωρημένο στάδιο καρκίνου στα νεφρά. Λένε πως θα θεραπευτεί, αλλά για το παν ενδεχόμενο εμείς θα πάμε εκεί και θα καθίσουμε στο παλιό μας σπίτι."

Ενιωσα τόσο χάλια στο άκουσμα αυτών των λέξεων που ξεστόμησε η μαμά μου. Γιατί ή γιαγιά? Γιατί? Την αγαπούσα τόσο πολύ. Δεν θα το άντεχα αν παθενε κάτι.

"Πόσες μέρες θα ληψετε?" Είπα και προσπάθησα να καταπειώ τα δάκρυα μου αλλά ή μαμά όπως παντα το κατάλαβε.

"Αγάπη μου μην μου στεναχωριέσε."

"Μαμα μην το κανείς πιο δύσκολο."

"Στις 6:00"

"Καλά μαμά." Και έκλεισα το κινητό μου.