Het gebeurde op een avond.
Ik had hem al vaker gezien (wat niet moeilijk was aangezien we in een klein dorp woonden) maar nu was het anders. Je kon het al aan het begin van de avond voelen. Niet alleen omdat het vandaag een feestdag was voor een of andere heilige en daarom 's avonds een feest kwam; er moest ook veel worden voorbereid waarvan ik, als vrouw zijnde, de dupe van was.
Nou, vrouw? Ik was acht jaar. Niet dat dat mijn moeder weerhield om mij om hulp vragen.
Daarom stond ik nu dus met -te veel- borden te stuntelen om de tafels te dekken voor het komende feestmaal. Stiekem was ik blij dat ik dit kon doen want anders moest ik afwassen en dat vond ik echt vervelend met dat eindeloze schrobben.
Ik was net bezig met de eerste borden op tafel te leggen toen opeens een meisje op mij af kwam rennen. Ze giechelde vrolijk, maar volgens mij had ze niet door waar ze op af rende. Ze kwam namelijk steeds dichterbij en bleef maar achterom haar schouder kijken en-
'EMMA!' riep een jongensstem naar het meisje. Dat zorgde ervoor dat ze naar voren keek -waarschijnlijk eerst zodat ze sneller kon rennen maar toen mij zag- en stopte. Ik zuchtte opgelucht.
'Sorry,' mompelde het kleine meisje voorzichtig, inziend wat ze bijna had veroorzaakt.
Toen kwam een jongen aanrennen, waarschijnlijk haar broer door de gelijke bruine haarkleur en de gelijke bruine oogkleur. Maar voordat hij ons kon bereiken, struikelde hij en viel hij op de grond. Hij luidde een pijnlijke kreet en greep met zijn hand naar zijn mond, waar hij na even wroeten een tand eruit haalde. Zijn droevige gezicht veranderde in een trotse glimlach en zijn schaafwonden leken hem niet meer te deren. Hij liet het aan zijn zusje zien, die angstig hem aankeek. 'Het gaat goed met mij, Emma. Kijk maar! Mijn tand is eindelijk losgekomen!'
Emma glimlachte toen toch nog en bekeek beter wat bij haar nog moest gebeuren. Ze was tenslotte 4, en haar zou het nog even duren voor haar eerste tand eruit kwam.
De jongen keek mij aan en glimlachte verontschuldigend, nu met een lege plek in zijn gebit. 'Het spijt me, we deden tikkertje en ik moest haar tikken en tja.' Hij haalde zijn hand door zijn haar terwijl hij naar mij keek.
Ik glimlachte. 'Maakt niet uit hoor.' Ik ging maar weer verder met de tafel dekken, voordat mijn moeder nog boos zou worden.
'Ik help wel,' zei de jongen.
'Nee, dat hoeft niet-' Maar voordat ik mijn zin kon afmaken, had hij al de borden overgenomen.
'Zie je, dit gaat veel sneller.'
Ik rolde mijn ogen terwijl ik een bord van de stapel pakte en op tafel legde. Toen ik na een tijdje het laatste bord van zijn handen afhaalde en op tafel zette, stak hij zijn hand uit. 'Jackson Overland, maar noem me maar Jack.'
Met een kleine glimlach pakte ik zijn hand vast. 'Julliët Ward.'
/~|~\
wAt ben ik goed bezig meteen mijn belofte niet houden gREAT
maar nu komt het toch online
Niet op dinsdag
Maar 12 (waarschijnlijk later) minuten na dinsdag
bUT CUTIES YAY THEY MEET YAY
ik ben blij met dit verhaal oké het wordt en is geweldig
TOT ZIENS EN BEDANKT VOOR HET LEZEN EN LAAT EEN STEM ACHTER
-BwB
JE LEEST
~Jack Frost~ Herinneringen
Fanfiction[Duisternis. Dat is het eerste dat ik me herinner.] Voordat Jack Frost werd zoals hij nu is, heette hij Jackson Overland. En hij had een vriendin. En hij had een zusje. En hij had een broer. En hij had familie. Hij gaat terug naar hun na zijn dood...
