Uiteindelijk kwamen we weer aan in de eetzaal van ons dorp. Omdat we maar weinig hebben, hebben we geleerd te delen. Zo ook met voedsel, waardoor we allemaal evenveel hebben, soms tot het ongenoegen van Jack. We zaten dichtbij het vuur om op te drogen en aten onze pap. Eigenlijk was het stamppot, maar er zat te veel water in om het zo te noemen dus noemden we het pap. Desondanks was het warme eten een hele opklaring na de koude sneeuw.
Nadat we onze maaltijd hadden opgegeten, werd ons opgedragen om hout te hakken, wat wij dan ook deden. Goed dan, Jack hakte het hout en ik verzamelde het.
'Julliët?'
'Ja?'
'Wanneer gaan we?'
Ik wensde dat het over de weg naar huis ging, maar toen ik in zijn ogen keek, wist ik het. Hij wilde het weer hebben over zijn plan. Zijn compleet willekeurige plan om weg te rennen en zelf de wereld verkennen in plaats van voor altijd hier vast te zitten. Hij wilt dat ik ook meega omdat "hij anders alleen zou moeten reizen". 'Hier hebben we al over gepraat.'
'Niet nu, maar wanneer dan wel?'
Ik zweeg. Nooit. Dat zou ik het liefste hebben. Want ik wilde geen verandering, ik wilde mensen niet achterlaten. Jack wel. Jack wilde avontuur.
'Jul?'
'Noem me niet zo.'
'Waarom niet?'
'Zo noem je me altijd als je iets wilt.'
Nu was het zijn beurt om te zwijgen maar hij bleef me hoe dan ook aankijken. Desondanks had ik gelijk en dat wist hij.
Ik keek hem aan. 'Jack, je weet hoe ik hierover denk.'
Nu staarde hij naar zijn voeten. 'Het is gevaarlijk en we weten niet wat dit ons brengt,' mompelde hij. Abrupt kijkt hij op. 'Maar dat is ook de reden waarom wel, of niet? We zijn mensen, we zijn nieuwsgierig, dit hebben we nodig.'
'Ik niet.'
Hij kneep zijn ogen enigszins toe en fronste. 'Jul. Je wilt hier toch niet voor de rest van je leven blijven rotten, gedwongen worden om iemand te trouwen want je bent een vrouw en je bent volgens de samenleving ongetrouwd niets waard als je een vrouw bent en vervolgens vastzitten met die knaap voor de rest van je leven?'
Ik schudde licht mijn hoofd. 'Dat wil ik niet, maar dat is zoals het hoort. E- en jij moet je familie onderhouden. Je kunt niet weggaan!'
Jack grijnsde naar de grond maar in zijn ogen kon ik verdriet zien. 'Ze hebben Brant altijd nog,' zei hij bitter.
Ik schudde opnieuw mijn hoofd. 'Je zusje zou elke avond huilen totdat ze slaapt. Ze zou je missen, Jack, want je weet zelf toch ook wel erg goed dat je haar favoriete broer bent?'
Hij mompelde wat verweringen, maar ik wist dat ik deze discussie had gewonnen. Ik wist namelijk dat hij alles zou doen om zijn zusje te beschermen. Dat zat in zijn aard, dat familiegevoel.
Ik raapte mijn takken allemaal bij elkaar. 'Jack?' Hij keek op. 'Zullen we weer naar binnen gaan?'
Hij knikte. 'Ga maar alvast, ik ruim de spullen wel op.'
'Oké.'
Toen ik me omdraaide had ik niet door dat dat de laatste keer zou zijn dat ik hem levend zou zien.
/~|~\
Ik realiseer me nu dat het niet uitmaakt dat ik meestal 's avonds post want fangirls zijn het meeste 's nachts actief.
we zijn net uilen
In de nacht wakker en klein gedierte etend
anyway BEDANKT VOOR HET LEZEN VAN MIJN HIGH-QUALITY CONTENT (but that last sentence tho)
bYe
bwb out
*drops mic like a bosss*
JE LEEST
~Jack Frost~ Herinneringen
Fanfic[Duisternis. Dat is het eerste dat ik me herinner.] Voordat Jack Frost werd zoals hij nu is, heette hij Jackson Overland. En hij had een vriendin. En hij had een zusje. En hij had een broer. En hij had familie. Hij gaat terug naar hun na zijn dood...
