[ZET HET LIEDJE AAN (down, jason walker)]
Het gebeurde op een middag.
Het kleine meisje rende met een verwarde uitdrukking mijn richting op. 'Julliët!'
Ik, nog geen idee hebbend van wat er was gebeurd, liep met een rustige tred op haar af nadat ik de bezem die ik net nog hanteerde, wegzette tegen een muurtje. 'Wat is er, Emma?'
'Jack! H- hij is weg!'
Ik schudde glimlachend mijn hoofd. 'Moet ik je meehelpen met zoeken?' Jack speelde heel vaak verstoppertje met zijn zusje. Zij kon hem nooit vinden. Hij altijd haar wel. Maar god, wat zat ik fout.
'Nee, hij is weg! Hij zakte door het ijs!'
Ik fronste. 'Wat bedoel je?'
Haar kleine vingertje wees naar waar ze net vandaan kwam. 'We waren aan het schaatsen, maar het ijs was niet stevig genoeg, en het was aan het breken onder mijn voeten, en hij redde mij, maar hij kwam op dat ijs terecht, en viel er doorheen!'
Behendig tilde ik haar op en ging naar het meer in het bos toe, wat overigens het enige meer in de buurt was. Toch duurde het, tot mijn frustratie, nog een tijdje voordat we daar aankwamen doordat er overal een dik pak sneeuw lag.
Ze had gelijk.
Het ijs was op één plek gebroken. Ondanks de kleine scheurtjes die er omheen zaten, schuifelde ik er op af. 'Blijf aan de rand, Emma,' zei ik tegen haar. Ik wilde haar niet weer in gevaar brengen. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik steeds duidelijker een zwarte vlek in het water. Wat eerst een bol, vaag wezen was, identificeerde ik later met mijn beste vriend.
Jack.
Toen ik merkte dat ik mijn adem al die tijd had ingehouden, liet ik het gaan, maar niet voordat ik met mijn handen de opkomende tranen stopte.
Hij lag op de bodem van het meer. Zijn warrige bruine haren waren door het water zwart geworden en zijn kleren waren doorweekt.
Geen enkele beweging.
Ik hoorde gekraak onder mijn voeten. Snel draaide ik me om en rende naar het vaste land toe.
Het was te laat. Voor Jack tenminste. Ik kwam veilig aan op grond. Maar het was ook laat qua tijd. Het begon al te schemeren en zon zakte weg aan de horizon.
Ik stak mijn hand uit naar Emma terwijl ik tegen mijn tranen vecht. Toch kan ik het niet voorkomen dat ik mijn neus ophaal. 'Kom, we gaan.' Ze nam hem aan, maar niet voordat ze haar grote bange ogen op mij richtte, en zo liepen we weg van een herinnering die we maar al te graag wilden vergeten.
/~|~\
Eerste echte hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal. Ook al zit er Jack Frost in, het is geen Jelsa-verhaal. Het is een verhaal over Julliët en Jack en de hoofdstukken zullen ongeveer zo groot als deze worden. Hopelijk lijkt het jullie leuk.
ALSO: dit is dus na Jacks "val" in het water, maar dat wisten jullie vast al. Als je dat niet weet, waarom lees je nu dan een Jack Frost fanfictie?
Ik ben van plan elke week deze vakantie te updaten wat gemakkelijker gaat bij dit verhaal dan bij andere door de kortere hoofdstukken.
(maar als je je verveelt kun je ook mijn andere verhaal lezen met Jack Frost én Elsa: I didn't know he's real (NL))
See you soon,
BwB
JE LEEST
~Jack Frost~ Herinneringen
Fanfiction[Duisternis. Dat is het eerste dat ik me herinner.] Voordat Jack Frost werd zoals hij nu is, heette hij Jackson Overland. En hij had een vriendin. En hij had een zusje. En hij had een broer. En hij had familie. Hij gaat terug naar hun na zijn dood...
