GEPEST

32

POV Laura:
Als ik binnen kom valt het me op dat er nog bijna niemand is op een paar meiden na.
Aarzelend loop ik naar binnen niet goed wetend wat ik precies moet doen. Ik kijk  achterom om te kijken of Stijn er nog staat. Tot mijn opluchting staat hij er nog en ik kijk hem vragend aan. "Waar moet ik heen?" Vraag ik met een vragend gezicht waardoor het wel duidelijk moet zijn dat ik echt niet weet waar ik heen moet. Ik zie dat er een grijns op zijn gezicht komt en ik voel een kriebel in mijn buik maar ik negeer het gevoel. Ik voel niks voor hem, helemaal niks oké!! "Naar de bar, daar kun je aan één van de meiden de rest vragen" zegt hij met nog steeds een grijns op zijn gezicht. Waarom denk ik bij mezelf, zag mijn vragende gezicht er zo erg uit dat het lachwekkend is om naar te kijken? Ik kijk hem weer met een gezicht aan maar nu meer een gezicht van wat lach je nou. Hij schudt zijn hoofd en gebaart naar de bar. Ik draai me om en zie rechts in de hoek 1 rode verlichting. Ik loop er langzaam heen. Als ik er ben zie ik één iemand achter de bar staan. Een beetje verlegen begin ik met praten "Hmm ik moest van Stijn hierheen komen en die zei dat jij mij verder kon helpen". Het meisje kijkt mij met een arrogante blik aan. "Ja dat kan ik" zegt ze en ze gaat verder met waar ze mee bezig was. Nerveus sta ik tegenover haar niet goed wetend wat ik nu moet zeggen. "Kun je me dan misschien ook helpen?" Vraag ik zo voorzichtig mogelijk. Zuchtend kijkt ze me weer aan het valt me op dat ze bijna hetzelfde aanheeft als mij, ook vallen mij haar lange bruine haren op. "Ja tuurlijk wil ik je helpen, als er iets te helpen valt, het enige wat jij hoeft te doen is drinken op halen en brengen maar aangezien er nog niemand is kun je niks doen en kan ik je ook niet helpen" met dat te hebben gezegt gunt ze me geen blik meer waardig. Het lijkt mij het verstandigst als ik ergens anders ga wachten totdat er iemand binnen komt. Ik loopt naar een bankje aan de andere kant van de kamer en ga daar zitten. Voor me uit starend bedenk ik hoe deze dag gaat worden.

Ik schrik op van stemmen. Blijkbaar zat ik in een soort van dagdroom waardoor ik niet gemerkt hebt dat er mensen binnen zijn gekomen. Snel sta ik op en loop naar de bar. Daar pak ik een dienblad waar al glazen op staan en kijk naar welke tafel ze moeten. Maar tot mijn schrik staat er geen tafelnummer op "kut" mompel ik in mezelf. Ik loop langs de bar heen en vraag aan het meisje waarbij ik net ook was voor wie deze drankjes zijn. "Achterin" zegt ze zonder me aan te kijken. Ik draai me om om te kijken welke achterin ze bedoelt. Je hebt er namelijk drie. Rechts links of in het midden. Gelukkig is de enige plek waar mensen staan, in dit geval jongens, links achterin. Terwijl ik er naartoe loop ben ik aan het bedenken waarom dat meisje achter de bar zo doet. Ik heb toch niks verkeerds gedaan? Misschien heeft Stijn dit expres gedaan. Misschien moest hij daarom al zou lachen. Als dat zo is is die nog lang niet jarig denk ik boos bij mezelf. Als ik bij de jongens ben zet ik het dienblad op tafel en wil het drinken aan ze geven tot ik erachter kom dat ik geen idee heb wie welk drinken heeft besteld en wat voor drinken er in hemelsnaam op het dienblad staat. "Hmm.. " zeg ik dan maar om hun aandacht te trekken. "Hier is jullie drinken" probeer ik en ik wil het dienblad geven aan één van de jongens. Maar helaas pakt hij die niet aan. Het enige wat ze doen is mij aan kijken alsof ik gek geworden ben en niet lang daarna liggen ze met ze allen in een deuk. Wat is er toch met iedereen. Eerst Stijn die begint te grijnzen maar niet wil vertellen waarom, dan dat meisje achter de bar die doet alsof ik haar droomvriendje van haar heb afgepakt en dan deze jongens die opeens beginnen te lachen.

"Hahah je denkt toch echt niet dat wij dat drinken gaan pakken" zegt een jongen met bruin haar. "Nee want dat moet jij doen kleine werkster" zegt de jongen links van hem met blond haar. "Ik ben niet klein" zeg ik boos. Ik weet dat ik klein ben, nou ook weer niet heel klein waardoor het net lijkt alsof ik nog op de basisschool zit hoor. Maar goed je begrijpt denk ik wel wat voor lengte ik heb. Maar ik haat het als mensen in hun zin duidelijk maken dat ze zien dat IK klein ben. "Ik werk hier pas net en heb deze bestelling niet bij jullie gedaan dus als jullie zo vriendelijk willen zijn om te zeggen wie wat heeft bestelt" zegt ik met mijn tanden op elkaar. "Ha zoek het uit wij gaan dat niet voor jou doen kleine" zegt de jongen met blond haar die net ook al kleine zij. Het ergste is nog dat hij expres kleine zij. Ik voel dat ik woedend wordt. En eigenlijk vind ik dat gevoel best eng want ik ben bijna nooit woedend. Maar ik weet van mezelf dat als ik echt woedend wordt je niet bij mij in de buurt wil zijn en dat ik meestal iets doe waar ik later spijt van krijg zoals nu......

Ik pak 1 van de glazen van het dienblad en gooi het over de jongen met blonde haren heen waarvan ik de naam nog steeds niet weet. "Laat ik het nog één keer duidelijk zeggen, ik ben niet klein." Met die woorden draai ik me om en wil weglopen maar ik wordt vast gegrepen en ruw omgedraaid. "Dit was niet slim van je meisie" zegt de jongen waar nu druppels van zijn blonde haar vallen. "Ik weet niet of je de regels kent" zegt hij met ingehouden woede. Het komt best angstaanjagend over maar omdat ik zelf nog woedend ben voel ik geen angst. "En of ik de regels ken maar ik ga me niet gedragen als een of andere gevangen, dit is godsamme een vrij land waar niemand iemand iets kan dwingen" terwijl ik dit zeg druk  ik met een priemende vinger in zijn borst. "In dit gebouw wel" zegt hij snuivend. Ik voel dat hij mijn pols vast pakt en steeds harder knijpt waardoor het pijn begint te doen. Net op het moment als ik denk dat ik het ga uitgillen van de pijn gaat de deur met een knal open. De jongen laat me pols los en ik draai me om om te kijken wie dat nou weer zal zijn.

ROB!! Alle woede is in één keer weg en maakt plaats voor angst. Rob kijkt mij met een woedend gezicht aan en dit betekent voor mij dat dat niet veel goeds betekent.
"Laura meekomen" is het enige wat hij zegt en met die woorden verdwijnt hij weer uit de deur. Met angst in mijn ogen kijk ik de jongen aan die mij met een grijns zit aan te kijken. "En nu ga je de gevolgen wel merken, of moet ik zeggen voelen" zegt hij met een grijns die ik het liefst van zijn gezicht had willen slaan. Langzaam loop ik naar de deur waar Rob in verdween. Dit wordt een hel en dat weet ik maar al te goed.

-----------/--------------//////--/-------//-///---//-///
Zo super duper sorry dat het zo lang geduur heeft maar hier is dan eindelijk een nieuw hoofdstuk!!
Sorry sorry sorry
Xx