GEPEST

22

Pucks POV:
Alles wat Laura tegen haar vader zei heb ik gehoord. Ik heb ook gezien hoe Bart het hok verliet. Er liepen tranen over zijn wangen. Dat betekent dus niet veel goeds. Ik weet wat Laura geprobeerd heeft en ik weet ook doordat wat ik net gezien heb het haar geluk is. Maar ze moet maar niet denken dat ze het zo gemakkelijk voor elkaar kan krijgen. TSSS... als ze dat dacht kent ze mij nog niet. Morgen is Laura hier weg en dat krijgt Bart mooi niet te weten. Er moeten alleen nog wat dingen geregeld worden en Roos moet op de hoogte gesteld worden. 1 ding is zeker vanaf morgen veranderd alles weer!

Lauras POV:
Ik hoop dat wat ik gezegt heb geholpen heeft en dat de woorden tot zich zijn doorgedrongen. Ik hoop zo erg dat Papa mij gaat helpen om hier weg te raken want ik weet zeker dat het mij alleen nooit gaat lukken. Ik kijk naar het kleine raampje dat zich in dit vieze hokje bevindt. Buiten is het al donker en ik merk dat ik best moe ben. Alleen ik wil niet slapen. Straks gebeurt er wat met me terwijl ik dat niet doorheb. Vechtend tegen de moeheid probeer ik wakker te blij maar uiteindelijk neemt de slaap het over.

Ik lig op een heerlijk bootje dat dobbert in het water. Door de golven beweeg ik heen en weer. Vogels die fluiten en ergens heel ver in de verte hoor ik stemmen.

Helaas worden die stemmen steeds duidelijker. Uiteindelijk word ik met een schok wakker en voel dat ik echt heen en weer aan het bewegen ben. Het is donker voor mijn ogen. Ook als ik mijn ogen open doe. Ik voel dat mijn hart sneller begint te bonsen en dat de angst het overneemt. Ik heb al snel door dat ik in een auto lig, maar waar ga ik naartoe?

Als de auto tot stilstand komt hoor ik deuren open en dicht gaan en daarna een stem die mij veelste bekent voorkomt Pucks stem. Die naam kan ik inmiddels wel uitkotsen. Ik haat haar zoveel. Als ik voetstappen mijn kant ophoor komen en even later de achterklep open gaat verblind het licht me. Ik moet eerst een paar keer knipperen met mijn ogen voordat ik duidelijk beeld heb. Voor me staat Puck met een brede lach op haar gezicht. Achter haar staat Roos met een onleesbaar gezicht. Maar als ik in haar ogen kijk zie ik toch een vleugje van spijt en medelijden. Ruw trekt Puck me uit de auto. Omdat dit allemaal zo snel ging stoot ik mijn hoofd tegen de klep van de auto. Binnenmonds begin in de vloeken van de pijn. Maar ik hou me stil want Puck zou daar alleen maar van genieten en dat gun ik haar niet. Als ik om me heen kijk staan we voor een reusachtig gebouw. Ik kijk om me heen maar zie niks bekends. "Waar zijn we"? vraag ik zo zelfverzekerd mogelijk, maar toch ook ik een trilling in mijn stem. Geen antwoord terug. Natuurlijk niet. "Waar brengen jullie mij heen?" dit keer hoor je geen onzekerheid alleen maar woede. Ik merk nu pas dat ik boos ben. Dit is toch niet normaal? Zomaar iemand meenemen naar een bestemming. Dit is gewoon een ontvoering. En dan ook nog eens door 1 van je beste vriendinnen.
"Dat gaat je niks aan Laura" verbaast kijk ik op. Zo dat is ook de eerste keer dat Roos iets zegt. Ik stuur haar een woedend blik en kijk dan weer weg. Ik ben verbaasd over mijzelf dat ik niet meer bang ben. Net een paar minuten geleden was de angst overal maar nu merk ik dat ik zekerder ben en vooral ook boos. "Hoezo dat gaat mij niks aan?".
Ik hoor Puck naast mij zuchten. "Nou Laura als je het zo graag wil weten. Je gaat hier werken. En jij hebt mij heel veel geld opgeleverd. Ja meid ik vind het ook een wonder maar blijkbaar vinden ze jou een knap meisje. Nou ja het kan mij ook eigenlijk niks schelen als je maar veel geld oplevert".

Met open mond en grote ogen kijk ik haar aan. Ik hoop dat ze elk moment gaat zeggen dat het een grapje is maar inplaats daarvan duwt ze me verder naar voren. Het gebouw in waar ik moet gaan werken en waar ik nu al een hekel aan heb.

------/////----------------------/-------------------------
Het heeft me wat tijd gekost omdat ik het soms er moeilijk vond om het goed te schrijven maar hier is dan eindelijk weer een nieuw hoofdstukje! Xx