GEPEST

34

Thomas POV:

Vol ongeloof hou ik mijn mobiel nog steeds tegen mijn oor aan. Het enige wat er doorheen komt is het bekende tuu tuu geluid, wat betekent dat ze heeft opgehangen.

Als ik besef wat er zojuist gezegd en gebeurt is komen er tranen in mijn ogen te staan. Dit kan niet waar zijn, dit mag gewoon niet waar zijn. Laura heeft het uitgemaakt. Maar waarom? Laatst had ze me nog gebeld en gezegd dat ze me nodig had en bang was. En nu maakt ze het uit? Er klopt iets niet, er is iets helemaal fout. Als dat bij mij naar binnendringt ren ik naar buiten, gooi de deur achter me dicht, pak mijn fiets en rij als een malloot naar Lotte.

Hijgend druk ik op de bel. Ik probeer terwijl ik aan het wachten ben weer op adem te komen.

Na wat een eeuwigheid leek te duren gaat dan eindelijk de deur open.

"Thomas, wat doe jij nou weer hier, en waarom ben je als iemand aan het hijgen die net een halve marathon achter te rug heeft?" Vraag ze met een opgetrokken wenkbrauw.

"Laura" zeg ik door mijn hijgen heen. "Wat is er met Laura?" vraagt Lotte.

"Ze belde me, en ze heeft het uitgemaakt, maar dat klopt niet. Een tijdje terug had ze me nog gebeld, terwijl ze zei dat ze me nodig had."

Het is een lange tijd stil. Ik met mijn gedachtes Lotte met die van haar. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Waar zou ze toch kunnen zijn? Werd ze gedwongen om mij te bellen en waarom dan? Deze twee vragen blijven maar ronddwalen in mijn hoofd. Er klopt iets niet dat weet ik zeker.

En opeens heel langzaam dringt er een naam naar binnen...
"Rob" roep ik terwijl ik overeind spring.
"Rob?" Lotte kijkt me vragend aan. "Wie in hemelsnaam is Rob dan weer?".
"Iemand waar ik voor gewerkt heb" zeg ik. Er zit een langer verhaal achter maar dat ga ik Lotte niet vertellen, niet nu in ieder geval.
"Oke maar Thomas wat hebben we aan een naam?". Lotte haar gezicht kijkt me nog steeds vragend aan.
"Ik heb voor hem gewerkt en ik weet waar hij zich gevestigd heeft met een beetje geluk is Laura daar". Zeg ik snel terwijl ik me omdraai om richting me fiets te lopen.
"Thomas?" Hoor ik Lotte met een dringende stem zeggen.
"Ja?" Zeg ik terwijl ik me weer omdraai.
"Hoezo ken je die locatie? Hoezo is Laura daar heel misschien? Wie de fack is die Rob?" Laura kijkt me doordringend aan.
Ik zucht en kijk haar aan.
"Lotte ik heb voor Rob gewerkt oke? Ik ben z'n jongen geweest die meisjes om mijn vingers wondt en toen meenam, ik ben een foute jongen geweest maar toen ik Laura zag wou ik dat niet meer, ik ben veranderd nu. En ik weet wat ik in het verleden gedaan heb is niet goed te praten, en ik heb er spijt van maar alles wat ik nu nog kan doen is Laura terughalen."

Lotte kijkt me met open mond aan. Na een eeuwigheid trekt ze de deur achter zich dicht en loopt richting haar fiets. "Waar wacht je dan nog op? Haal haar terug".

Ik spring op me fiets en fiets weg met Lotte naast me. "We moeten naar het station want het is te ver om te fietsen" zeg ik. Ik kijk Lotte aan en ze knikt. Bij het station aangekomen gooi ik mijn fiets in de bosjes, dat gedoe bij de fietsenstalling duurt mij nu allemaal veelste lang. Ik ren met Lotte achter me aan naar spoor 3a. Ja ik weet maar al te goed welk spoor ik moet hebben want deze trein heb ik een tijd terug maar al te vaak genomen. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond als ik zie dat de trein er nog staat. Iets rustig loop ik de trein in en zoek een plek voor 2. Lotte gaat naast me zitten en staart voor zich uit waarschijnlijk niet van plan om de komende tijd iets tegen mij te zeggen en ik geef haar gelijk.

"Hmm Lotte, ik weet dat het moeilijk te geloven is maar ik ben echt veranderd. Ik zou Laura nooit van mijn leven iets kwaad doen"
Zeg ik uiteindelijk omdat ik de stilte niet meer aan kan.
"Ik weet het. Maar wat je gedaan hebt kun je niet verborgen houden voor Laura. Je moet het haar vertellen en hoe gemeen dit ook is als jij het niet doet doe ik het, ze verdient de waarheid." Lotte kijkt me ernstig aan terwijl ze praat.
"Ik weet het maar wat ik meisjes aan heb gedaan wordt haar nu ook aangedaan. Ze gaat me haten"
"Je heeft tijd nodig dat is één ding haar reactie kan ik niet voor je voorspellen" zegt Lotte en met die woorden kijkt ze weer voor zich uit.

Ik draai mijn hoofd om en staar door het raampje naar buiten. De weilanden schieten voorbij. Misschien heeft Rob het al wel vertelt. Ik voel een steek in mijn hart als ik besef dat dat heel goed mogelijk is. Want dat zou verklaren waarom ze het heeft uitgemaakt.