GEPEST

1

Ik sta voor de spiegel en ik zie een traan langs mijn wang lopen. Ik zie iemand voor mij die gebroken is. Iemand met groene ogen en blond haar. Dat meisje, dat gebroken meisje, dat ben ik. Ik had gehoopt dat het na de zomervakantie voorbij was, gewoon dat het gestopt was. Dat de lol eraf was, maar toen ik vanochtend het schoolplein op fietste begon het al. Ik snap gewoon niet dat ze mij moeten hebben. Ik doe hun niks. Misschien komt het doordat ik onzeker ben en niks durf terug te zeggen, of gewoon omdat ik te lelijk ben. Ik zucht en loop weg van de spiegel. Misschien moet ik morgen gewoon proberen wat terug te zeggen. Al mijn moed bij elkaar rapen en het gewoon doen. Het gewoon durven zeggen. Al zijn het maar 2 woorden. HOU OP!

Als ik in bed stap denk ik nog eens terug aan wat er vandaag gebeurd was en krijg alweer tranen in mijn ogen. Waarom kunnen woorden zoveel pijn doen? Ik ben bang voor morgen. Bang wat ze dan gaan doen. Ik ben blij dat ik op school niet alleen ben. Roos en Lotte zijn mijn beste vriendinnen. Ze proberen me altijd op te vrolijken als er weer iets naars tegen mij gezegd wordt. Ik lach dan altijd maar en zeg dat het me niks uitmaakt wat ze zeggen. Maar diep van binnen weet ik dat, dat niet waar is. Diep van binnen weet ik dat ik gebroken ben en dat elk woord aankomt als harde slagen die diepe wonden in mijn hart achterlaten.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik hoop dat jullie het het leuk vonden. Plaats een reactie als jullie tips en natuurlijk ook tops hebben!