TO NAS ZGUBIŁO

Rozdział 9

-Wszystkim się zdaję ,że mnie znają Jess. Moi koledzy chwalą się jaką to oni mieli laskę w łóżku w ten weekend. Nie chcę odstawać od reszty moich kumpli. Ja nie jestem taki. Ciągle wymyślam ,że spałem z wieloma.

- Nie wiedziałam. Czemu nie możesz zmienić kumpli?

- Nie chcę stać się dla nich lamusem. Mój przyrodni brat mnie z nimi zapoznał.

- Ach tak.

- Mogę ich sobie odpuścić dzisiaj. Ale proszę wyjdziemy razem gdzieś dzisiaj jak wtedy. Bądźmy przyjaciółmi

- Alex zraniłeś mnie ,myślałam ,że..

- Przepraszam. Nie to chciałem powiedzieć- Powiedział podchodząc do mnie.

- Pocałowałeś mnie ,swoje przyjaciółki też calujesz? - zadałem mu pytanie.

Widać ,ze Alex nie potrafi mówić o uczuciach.

- Nie wiem nigdy nie miałem przyjaciółki.

- To się zastanów. Powiedz co czujesz.

Po tych słowach zapadła cisza. W końcu słyszę jak szczotka ,którą zmiatał upada. Odwróciłam się. Alex idzie w moją stronę. Bierze moją głowę w swoje dłonie i mówi.

- Jesteś pierwszą dziewczyną do której nie mogę zapomnieć od tak. Nie mogę spać, jeść nie myśląc co teraz robisz. Nie wiem jak to nazwać. - mówi nagle. W jego oczasz widzę szczerość. Błyszczą jak tamtej nocy. Nasza odległość ust jest niebezpiecznie mała.

- Naprawdę.

- Nigdy nie pocałuję Cię jeśli nie bedziesz tego chciała. Nie chcę Cię więcej ranić. To co zrobiłem w stołówce też mnie bolało.

- Nie wiem co czuć. Z jednej strony Cię bardzo nie nawidzę. A z długiej mam coś czego nie mogę wyjaśnić. To mnie przyciąga do ciebie.

- Bardzo Cię przepraszam ,nie chcę Cię stracić.

- Nie wiem co czuć. Potrzebuje czasu Alex.

-A więc czy będę miał zaszczyt dzisiaj Cię spotkać?

- Zobaczę ,a teraz sprzątajmy.

- Okey.- powiedział.

Zmiotł podłogę w najseksowniejszy sposób. Nie wiem czemu ,ale mnie to śmieszyło. Po kilku minutach.

- Skończyłem ,a teraz pozwól się zaprosić na kolację do mojego domu? Chcę żebyś mnie poznała jeszcze bliżej.

- Czemu nie ,ale pamiętaj dystans.

- Jasne J. - powiedział.

- Okey A.