Για πάντα μαζί

Part30

Μυρωνας pov.

Στέκομαι στην πόρτα της εντατικής και κοιτάζω την Ραφαέλα που είναι με τον Κρίστιαν. Μπορεί να μην τον συμπαθώ πολύ αλλά η κατάσταση αυτή μας έφερε πιο κοντά. Αλλά πολύ λίγο.

Ακούω τον Κρίστιαν να φωνάζει ότι η Ραφαέλα κούνησε και χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Βέβαια από χαρά! Επιτέλους.. Το ήξερα. Το ήξερα πως θα τα κατάφερνε το κοριτσάκι μου.

Μπήκα μέσα..ετρεξα κοντά της.

"Παρακαλώ κύριε Κουντή βγείτε έξω. Και εσείς κύριε"

Της φιλάω το χέρι και φεύγω μαζί με τον Κρίστιαν. Είμαστε εδώ και ένα τέταρτο έξω από την πόρτα και περιμένουμε να δούμε τι θα πουν οι γιατροί. Έχουν πιαστεί τα πόδια μου και αποφασίζω να κάτσω στο πάτωμα.

Ραφαέλας pov.

Ακούω τους γιατρούς να μιλάνε. Να ελέγχουν τα συστήματα που μου έχουν βάλει και να ξανά μιλάνε. Μα τι λένε;

Ποτέ θα μπει ο Μύρωνας; πφ

Ακούω βήματα προς το μέρος μου και μετά μια καυτή ανάσα να με χτυπάει. Ο Μύρωνας..

Μ:"Το ήξερα πως ήσουν εδώ..Οτι μας άκουγες και καταλαβαινες τα πάντα. Το ήξερα."

Οι γιατροί; οι γιατροί τι είπαν;

Μ:"Οι γιατροί είπαν πως εκτός το τραύμα στο κεφάλι σου και εκτός κάποιες μελανιές γρατσουνιές και τέτοια έχεις σπάσει κάποια κόκαλα του θώρακα σου. Είπαν ότι θα ξανά αναπτύξουν μόνα τους όμως. Μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά." Μου απαντάει σαν να είναι στην σκέψη μου.

Με φιλάει στο μέτωπο και σέρνει μια καρέκλα δίπλα μου και καθεται.

"Αυτό που μας βιάζει τωρα είναι να ανοίξεις τα μάτια σου. Αν τα ανοίξεις και περάσουν κάποιες μέρες χωρίς να γίνεις χειρότερα σημαίνει πως θα σε βγάλουν από την εντατική και θα έχεις φύγει από τον κίνδυνο. Για αυτό καρδιά μου βάλε τα δυνατά σου"

---------------------------------------------------

Μετά από 2μερες.

Ο Μύρωνας έφυγε και τώρα είμαι μόνη μου. Βασικά τι μόνη; έχω για παρέα κάτι γιατρούς, κάτι ασθενείς σε χαλιά κατάσταση και τα αγαπημένα μου μηχανήματα συνδεμενα πάνω μου. Έχω ΤΗΝ παρέα μαλακες μου. Ζηλέψτε.

Πέρα από την πλακα.. Ελπίζω αύριο να ανοίξω τα μάτια μου και μετά να είναι όλα όπως πριν.

........

Μια συνομιλία ανάμεσα σε δύο γιατρους δίπλα μου με διέκοψε από τον όμορφο ύπνο μου. Αν και ήταν δίπλα μου δεν μιλούσαν για μένα. Έλεγαν για έναν άλλον ασθενή.
Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς λένε γιατί μια ο ύπνος μία η θολούρα από το χτύπημα στο μυαλό μου..ηταν κάπως πολύ.