Για πάντα μαζί

Part31

Ραφαέλας pov.

Είμαι έξω στο μπαλκόνι με τον Μύρωνα,την Έλενα και τον Γιάννη. Στο μπαλκόνι του 5ου ορόφου. Από εκεί που σκέφτεστε ναι. Είναι βράδυ και από εδώ μπορείς να δεις όλη την θεα των Χανίων. Είναι πολύ ψηλά. Τα μεγάλα και ψηλά φώτα φωτίζουν τους δρόμους της πόλης. Κοιτάω κάτω και βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Να σκεφτεί τι έγινε αυτές τις μέρες. Τι έγινε παλιά. Όταν ήμουν μωρό, μικρή, πιο μικρή, μεγάλη.. Τα πάντα. Άραγε όλα αυτά που έχω περάσει μου άξιζαν; Μου άξιζε όλο αυτό που είχα περασει όταν ήμουν 7 μόλις ετών; δεν νομίζω. Τίποτα από αυτά δεν μου άξιζε. Ποτέ. Αν τελικά κάνω αυτό που τόσο καιρό θέλω θα με ψάξει κανείς; όχι. Τότε δεν υπάρχει λόγος να πω όχι σε μια τόσο δελεαστική πρόταση που έχω κάνει εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Η ερώτηση είναι όμως.. Ναι ή όχι τελικα;

Μ:"Αγάπη μου δεν πάμε μέσα σιγά σιγά; "

Ρ:"Ναι"

Κάποια στιγμή θα το κάνω. Είμαι σίγουρη. Το πότε όμως μόνο ο Θεός το ξέρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα είναι η στιγμή που ο έρωτας της ζωής μου θα μου φωναζει μη περιμενε και εγώ θα τον έχω αποχαιρετήσει ήδη με τον δικό μου τρόπο ώρες πριν.

Θα το προχωρήσω κάποιες μέρες γιατί έχει αρχίσει και γίνεται βαρετο:(( θα βάλω μια μικρή περίληψη από τις μέρες του νοσοκομείου και συνεχίζεται η ιστορία από την μέρα που έφυγαν από το νοσοκομείο. So..Let's begin guys!

Σήμερα φεύγω από το νοσοκομείο. Επιτέλους. Όλα πήγαν καλά. Τα σπασμένα μου κόκαλα θρεψανε μόνα τους στο νοσοκομείο αντί σπίτι μας και αυτό ήταν αρκετά καλό νεο γιατί δεν θα άντεχα να είμαι ξαπλωμένη και στο σπίτι εκτός από εδω. Έχω ένα σημάδι στο κούτελο,κάποια άλλα στο κεφάλι και ένα δύο ακόμα στο πόδι από τα ράμματα αλλά εντάξει. Στην αρχή δυσκολευόμουν πολύ να περπατήσω με αποτέλεσμα να είμαι ή αναπηρικό καροτσάκι καμιά φορά ή να με κρατάνε γερά στην προσπάθεια μου για περπάτημα. Τα μηχανήματα και γενικά όλο το νοσοκομειο μου κρατούσε συντροφιά συνολικά περίπου 5 εβδομάδες. Τα παιδιά έκαναν πρωτοχρονιά εδώ. Δίπλα μου. Ναι στο νοσοκομείο. Μπορεί να ήταν σε λάθος μέρος αλλά μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη πρωτοχρονιά που έχω περάσει. Είδα ποιος με νοιαζόταν στα αλήθεια και ποιος όχι. Τώρα βρίσκομαι στο δωμάτιο του χειρουργείου που με είχαν. Μου μένει να μαζέψω κάτι ακόμα πράγματα και φεύγω από εδώ. Το χόρτασα τόσες μέρες. Νιώθω υπέροχα σήμερα. Πιο καλά από ποτέ. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως. Με τον Μύρωνα είμαστε καλά, ζητήσαμε ο ένας στον άλλο συγγνώμη και όλα ξεμπέρδεψαν.