Martılar seni anlatırlar bana,
İstanbul anlatılmaz dedim onlara,
Kız Kulesi gülümsedi bana.
Haykırdım engin denizlere,
Senin sevdanı İstanbul!
Sen çocukluğumsun İstanbul,
Gözyaşım, umudumsun.
Ayasofyam, Dolmabahçemsin,
Vazgeçilmezimsin İstanbul!
Bir ses duydum uzaktan.
Biri bana seni sordu be İstanbul.
Ey! yabancı dedim önce,
Şu gördüğün Yedi Tepe
Bildiğin, konuştuğun İstanbul!
Anlatmak yetmez, zaman akıp gider.
Dalgalar kıyıya vurur.
Martılar senden simit ister.
Kıyıda ufak sandallar vardır.
İçine çekersin önce İstanbul'u
Kaybolursun her nefes alışında
Koca şehir Ey İstanbul!
İşte şu Galata Kulesi dersin,
Şu Boğaz Köprüsü
Şu dar sokaklı mahalleler
Hüzünler, acılar, kederler
Maziden esip gelen rüzgarımsın İstanbul!
Yadigar kalmış dört bir yanım
Anılarla sarmış ruhu-u revanım
Herkese kucak açmış İstanbul'um
Huzurla ney dinler gibi şimdi kulağım
Anam, babam İstanbul'um...
Medyadaki fon müziği ile okuyun, Şiirle kalın, Hoşçakalın (:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya Gönlüm
PoetryEvett papatya okuyucum, evet sen sen sana sesleniyorum! Şimdi bir sayfa çevirmelisin hayatında. Her mısra da farklı biri olmalı, yeniden doğmalısın. Çığlığını duymayan kulaklara, lal olmuş dillere ses olmalısın... Ve Papatyalar gibi olmalısın öyl...
