Papatya Gönlüm

Çocuk

Gecenin sakin saatleri, birkaç adım ötede kupam, içinde biraz kahvem..
Arkada çalan  fon müziği, aklımdan geçen  bir kaç hikaye gerisiii sessizlik...
İndirgenmiş hayatlar, sevilmemiş çocuklar bakıyorum da pencerenin ardında gizlenmiş bir sürü duygu var. Biliyor musun?  Aklıma geldi de, bir sabah uyanmışım güzel başlamışım güne, şöyle pencere kenarında kahvaltı masası.. Uzun lafın kısası  dışarıdan bir ses duydum. Hakaretler , isyanlar, beddualar..  Dikkatlice baktım pencereden dışarı. Neydi bu kadını bağırtan bu kadar . O an içim gitti , sinirlendim, üzüldüm. Engellli bir çocuğu vardı ve ona bağırıyordu içimden birşey koptu. Nasıl bu kadar insan acımasız olabilirdi. Savunmasız öyle masumca bakıyordu çocuk. Uzaktaydılar ama o kadar bağırıyordu ki kadın.
Hayattan bir kesitti bu içimi acıtan. Perdeyi araladım.Bıktım diyordu kadın. Peki o çocuk dünyaya böyle gelmek istermiydi? 
insanlar bazı şeyleri seçemezler dünyaya gelirken.   Ah çocuk !
o masum yüreğinden öpeyim . Nasıl da korktu belli ki.
Hayat öyle bir yer ki uzun matrajlı film gibi.. karşıma çıkan tüm hikayeler biraz sahipsiz, biraz yalnızdı. Öyle bir düşündüm .Sesi titriyordu kelimelerin ağızdan her çıkışında. Başka başka hikayeler  kimi yarım kalmış, kimi sokakta. Uzaklaşıyorlar hayattan. "Ah çocuk sevgiye  açsın dimi? Açsam kucağımı,  Koşsann... Bak gece oldu ben , sen kendine dikkat et olur mu? "
Hepsinin yaşlarından büyük yaşanmışlıkları var.  Ürkek bakışları , istemsiz sahiplenişleri.. Dolaplara saklanmış çocuklukları. İçindeki  o küçük çocukları anılarıyla yalnız bırakmışlar. Oysa ki benim bitmeyen sevgiyle yetişmiş bir çocukluğumu onla , onlarla paylaşabilseydim. Eline ütü basılırken orda olabilseydim fişi çekseydim. Karanlık odaların ışığını açsaydım. Şu en sevdiğim deniz topumu paylaşabilseydim. Papatya gönlümden bir kaç satır yazabildim size. Elimde olsaydı da annesi babası kavga ederken  o  dolaba saklanan ürkek kıza sarılsaydım ona hikayeler anlatsaydım . Korkma derdim  , elimde olsa o bahsettiğim bağıran hakaret eden kadına hakaret yerine şarkılar söyletebilseydim sarılsaydı engelli kızına mesala. Kim bilir kaç hikaye var kaç beden, kaç ruh incinmiş. Benim dünyamda herşey mümkündü ekmek arası domates gibi  mutluluk veriyordu çocukluğumun her anı. Evden çıkarmazdık yiyeceğimizi başka çocukların canı çekmesin diye. Öyle masum çocukluğumuz birimizin canı yansa koşardık, herşey mümkündü bizde parayla alınamıcak herşey :( 
peki sizde?  . bizi bitiren sevgisizlik. Çünkü sevgi besler ruhu. O yüzden sev, sahip çık , ona güvendiğini belli et. Onu güvende hissetir.  Çocuklara önce sevmeyi öğretilmeli. Sorası kolay ...
Sonrası sevgiyle büyümüş çocuklar...