De pen die ik nooit terugzag

4- 22 maart 2016

Ik nam een zo groot mogelijke hap lucht en lachte niet overtuigd naar mijn spiegelbeeld. Ik aaide met mijn vingers over de zachte stof van mijn trui. De pastel roze kleur van mijn trui stond me goed, vond ik, maar om eerlijk te zijn was ik bang wat jij ervan zou vinden. Zou je me weer uitmaken voor pietlut, omdat mijn trui me niet alleen leuk stond, maar ook nog perfect paste bij de kaft van mijn geschiedenisboek? Ik vlocht mijn haar en glimlachte opnieuw naar mijn spiegelbeeld.
Nog steeds niet overtuigd stapte ik even later op de fiets. Wat was er mis met me? Volgens mij, had ik me nog nooit zo druk gemaakt om hoe ik eruitzag.

Ik parkeerde mijn fiets netjes in het fietsenhok. Pas te laat zag ik naast wie ik hem neerzette. Je grijnsde naar me.
"Heb je nog nagedacht over de Franse zin waar iedereen gisteren om lachte?" Zei je. Ik slikte en schudde mijn hoofd. Stiekem wist ik wat de zin betekende. Elle est donc exactement, elle a des TOC: Ze is zo precies, ze heeft dwangneurose.
Maar ik wist niet wat ik moest zeggen, dus veinsde ik niet te weten wat je zei. Het had me gekwetst, maar ik besloot dat nu niet op te merken, aangezien je een stuk aardiger was dan gisteren in de klas en ik je niet wilde aansporen weer onaardig tegen me te doen.
"Hebben we niet weer Frans het eerste uur?" Vroeg je. Ik wist niet of ik zeker wist of je serieus was. Maar de vragende blik in je ogen zei me dat ik moest antwoorden.
"Ja we hebben Frans het eerste uur." Zei ik zacht.
"Zo, dat kon ik ook nog maar net verstaan." Balkte je extra hard het schoolplein over. Even dacht ik dat je me voor gek zou zetten, maar je zei niets meer tot we binnen waren.
Binnen, moest jij naar een andere gang voor je kluisje. Je liep weg zonder verder aandacht aan me te besteden. Ik slaakte een zucht van verlichting en liep mijn eigen gang in. Opgelucht, opende ik mijn eigen kluisje en rustig legde ik de boeken die ik pas na de pauze nodig had op de stapel nieuwe schriften, die ik ook had meegenomen, voor het geval ik ooit een nieuw schrift nodig zou hebben op school. Vanuit mijn ooghoek zag ik een van je vrienden de gang inlopen. Tot overmaat van ramp had hij een andere vriend van je op sleeptouw en natuurlijk kon jij dan niet ver zijn. Ik had nauwelijks de tijd om mijn rugzak van de grond te pakken en nog voor ik mijn kluisje kon sluiten stond je naast me. Ik keek op van mijn boeken en keek in je vragende gezicht.
"Is dit een grapje?" Vroeg je terwijl je je hand uitstrekte naar het keurige stapeltje boeken in mijn kluis. Je trok mijn pastel roze geschiedenisboek van de stapel en hield hem spottend naast mijn bovenlijf.
"Het matcht?" Lachte je ongelovig.
"Ja, het matcht." Fluisterde ik, starend naar mijn voeten.
"Jij hebt echt last van dwang! Word je raar in je hoofd als het niet matcht ofzo?" Kermde je spottend door de gang. Ik keek op naar de jongens die je bij je had, maar die lachten alleen maar en dat bemoedigde je. Je stak je hand uit en scheurde de kaft. "O Jezus, dat had ik nodig..." Verzuchtte je. "Eindelijk een doorbraak in het perfecte beeld. Ik kon het bijna niet aan." Je rolde je ogen en schudde je hoofd bij mijn aanblik. "Ik zie je zo wel bij Frans." Zei je toonloos, terwijl je het boek weer in mijn handen drukte. Nu wist ik het zeker, aardig was je helemaal niet.