De pen die ik nooit terugzag

10-29 maart 2016

Pasen ging veel te snel dit jaar. Elke vrije minuut had ik efficiënt benut. En toch was het weekend veel te snel gegaan, zelfs nu hij twee dagen langer was. Al mijn moed bij elkaar schrapend stap ik op de fiets. Ik had dit weekend ook nog eens nagedacht over wat Francis had gezegd. Honderden zinnen die ik terug zou kunnen zeggen spookten door mijn hoofd, maar ook op alles had de kleine jij in mijn hoofd een antwoord gehad, een antwoord waar ik niets op terug had kunnen zeggen. Verdorie, je zat nu ook al in mijn hoofd...
Op school parkeerde ik mijn fiets. Ik keek om me heen om te zien of ik jou en je volgelingen al zag staan, maar ik zag je nergens. Ik liet voor een seconde de spanning van mijn schouders glijden en liep, alsnog af en toe over mijn schouder kijkend, richting de schoolingang. Ik stapte de op dit vroege uur nog uitgestorven school binnen en lachte een bescheiden glimlachje. Er was geen enkele kans dat jij nu al op school zou zijn en de kans dat je vrienden er nu al zouden zijn was ook nihil. In het beheerste tempo dat ik gewend was aan te houden, legde ik in mijn nopjes over het feit dat er nog niemand was die me lastig kon vallen, mijn boeken voor vanmiddag in mijn kluis. Ik hees mijn rugtas op mijn schouders en liep, voor het eerst relaxt, door de lange gang richting de schoolzaal. Onderweg maakte ik mijn haar vast met een elastiekje dat ik van mijn pols haalde. Mijn haar hing normaal gesproken beschermend rondom mijn gezicht, maar ik had het eerste uur een kleine overhoring en aangezien ik me zoals altijd goed voorbereid had en niet geërgerd wilde raken tijdens het opschrijven van de rijtjes Duitse werkwoorden, deed ik nu vast mijn haar in een paardenstaart. Ik voelde hoe een paar van de wat kortere blonde plukken gegolft haar langs mijn gezicht vielen en begeleidde ze met mijn hand tot achter mijn oor. Ik ging zitten en dook voor de laatste keer in de Duitse rijtjes werkwoorden. Langzaam werd het drukker om me heen, met iedere persoon die langs me liep verder de schoolzaal in, raakte ik meer op mijn hoede.
"Hey Maud." Ik verstijfde en beet op mijn lip zonder me verder om te draaien. 'Je gaat wat terug zeggen, bijt van je af.' Sprak ik mezelf toe. Beheerst draaide ik me naar je om. Je wees op de mensen naast mij.
"Wat heb je leuke vrienden." Zei je sarcastisch. Je draaide je om en wilde samen met je vaste groep alweer lachend weglopen.
"Dankje." Zei ik fel en net zo sarcastisch als jij. Ik negeerde de blikken op de gezichten van de paar mensen naast mij aan de tafel. Geïnteresseerd draaide je je om. Een klein lachje speelde om je lippen.
"Hoorde je dat?" Vroeg je aan de jongen naast je. "Ze zei wat..." Zogenaamd verbaast keek je van de jongen naar mij. Achter je hoorde ik gegniffel. Een shot adrenaline stimuleerde de stress die door mijn lichaam raasde. "Weet je zeker dat de mensen om je heen het er ook mee eens zijn?" Je wees opnieuw naar ze. Ze stonden op of plugden oortjes in en negeerden dat ik wéér voor lul werd gezet. Al konden zij natuurlijk onmogelijk weten dat dit ondertussen al de vierde dag was dat dit zo ging... "Volgens mij zijn ze niet echt in je geïnteresseerd..." Vervolgde je. Je probeerde me duidelijk uit mijn tent te lokken en dus besloot ik me stil te houden. Daarbij waren mijn hersenen niet in staat ook maar iets relevants te bedenken... Je lachte kort en spottend. "En nu weet ze niets meer te zeggen..." Zei je terwijl je je gezicht iets dichter op de mijne bracht. Ik keek langs je heen en negeerde je woorden. Je lachte zelfingenomen en liep hoofdschuddend weg. "Softi..." Mompelde je. Ik zuchtte maar gaf niet aan mezelf, of wie om heen dan ook, toe dat ik van mijn stuk was gebracht en draaide me terug om naar mijn Duits.
Ich möchte
Du möchtest
Er, sie en es möchte....