De pen die ik nooit terugzag

11-29 maart 2016

Je trok me aan mijn rugzak naar achter om me voorbij te gaan. Je negeerde me verder en keek niet eens om. Een paar andere jongens wel. Ik zag lachende gezichtjes die me echt gewoon uitlachten, maar ook een paar die zonder uitdrukking medelijdend naar me keken, ze waren allang blij dat zij het slachtoffer niet waren... Op die paar vrienden die je al had voordat ik hier op school kwam na, waren ze eigenlijk allemaal bang voor je, bang om zelf uitgescholden te worden, bang om buitengesloten te worden...
Ik keek naar beneden en liep met mijn ogen op de traptreden gericht naar de eerste verdieping. Ik had aardrijkskunde, een vak waar ik geen last had van jou en daar was ik ernstig blij om. Toen ik bij het lokaal aankwam zag ik dat er een aantal meiden stonden, het was het groepje meiden dat me een paar dagen geleden vertelde dat ik een mooi figuurtje en mooie haren had. Ze negeerden me nu straal, waarschijnlijk waren ze bang voor hun reputatie en kon ik maar beter wegblijven. Ik was hier niet gewenst, dat was nu wel duidelijk. Mensen waren bang om zelf de pineut te worden en dus liepen ze mee, mensen waren bang een slechte reputatie te krijgen als ik naast ze stond en dus sloten ze me maar weer buiten... Als ik eerlijk was tegen mezelf zat ik nu nog liever op mijn oude school, daar hoorde ik ook nergens bij, maar waren er in ieder geval geen kinderen die me elke dag de les kwamen lezen.
Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Francis kwam aangelopen. Hij ging aan de andere kant van de deur staan. Hij had me nog niet gezien, of tenminste, dat dacht ik, want hij had nog geen hoi gezegd of een hand naar me opgestoken, al kon het natuurlijk ook zijn dat hij gewoon niet met me gezien wilde worden. Daarom wachtte hij vast ook altijd met me aanspreken tot jij en je bende weer weg waren... Een vervelend gevoel bekroop me, van iedereen kon ik het hebben dat ze me buitensloten of negeerden, maar van hem niet. Ik beet op mijn lip. Ik vond Francis leuk, erg leuk, maar wat haalde ik mezelf in mijn hoofd? Waarom zou hij -een jongen met misschien wel dezelfde sociale status als jij, Rutger- mij, Maud Mens -met, zoals jij het altijd noemde, dwangneurose- leuk vinden? Ik sloeg mijn ogen neer toen de docent de deur kwam openen en we, natuurlijk, tegelijk de deur door wilden stappen. Volgens mij was ik nog nooit zo onzeker geweest over mezelf. Toen dacht ik nog dat dat kwam door de verliefdheid, maar het kwam door jou. En daar zou ik snel genoeg achterkomen.