De pen die ik nooit terugzag

6- 23 maart 2016

Alleen vandaag nog en dan is het witte donderdag, goede vrijdag en Pasen. Ik had nooit gedacht dat ik direct in de eerste week op deze school al zo zou verlangen naar een paar dagen vrij...
"Goedemorgen Maud." Zei mijn moeder vrolijk terwijl ze de keuken binnen kwam. Ik deed mijn mond open om iets terug te zeggen, maar ze was weer weg. Ik nam een slok van mijn thee en staarde zuchtend uit het raam, met mijn hand mijn hoofd onderteunend.
"Hey, wat is er Maudje?" Zei ze zacht terwijl ze naast me ging zitten. Met haar vingers streek ze het haar voor mijn gezicht weg. Ik blies door de damp boven mijn thee en zette het glas neer.
"Ach niets, mama, gewoon een beetje wennen op die school." Ik moest vast gewoon wennen, dat was alles.
"Als ze je weer buitensluiten dan zeg je dat gelijk, hè?" Zei ze indringend. Ik hief mijn hoofd van mijn hand en lachte gemaakt.
"Tss, natuurlijk, direct." Antwoordde ik glimlachend. Niet te geloven dat ze er in trapte. Mijn moeder drukte een kus op mijn wang.
"Ik moet naar mijn werk schat." Ik knikte en gaf haar een zoen terug. Tuurlijk moest ze naar haar werk, zoals altijd... Ik zwaaide haar uit en pakte zuchtend mijn schooltas. Voor mij werd het ook wel tijd om maar eens te gaan... Voor de grote spiegel in de hal deed ik mijn jas aan en stapte ik in mijn witte Allstars. Eigenlijk was wit helemaal niet zo'n goede kleur voor mij, je ziet elke viezigheid die erop spat zitten. En zoals op school al meerdere keren benadrukt, vond ik dat jammer, meer dan gemiddeld jammer zelfs. Ik sloeg een sjaal om mijn schouders. De sjaal was ook wit, maar dat was puur praktisch, wit past overal bij. Ik stapte op mijn fiets en fietste maar school. Eenmaal op school aangekomen hees ik mijn tas van mijn fiets op mijn rug en liep ik al spelend met mijn vingers en de sleutelhanger aan mijn fietssleutel richting het schoolgebouw. Ik zat met mijn gedachten bij mijn geschiedenis boek. Ik had mijn docent beloofd het diezelfde middag nog opnieuw te kaften, maar eigenlijk had ik daar geen tijd voor gehad. Gelukkig had ik nog een middag, ik had geen geschiedenis vandaag.
"Hey Maud." Ik zuchtte. Jij was het. "Loop niet zo hard." In stilte wachtte ik tot je me had ingehaald. "Heb je je boek alweer gekaft?" Vroeg je plagerig.
"Nee." Zei ik waarheidsgetrouw. "Ik heb nog geen tijd gehad."
"Maar ik dacht je toch hebben horen zeggen dat je het gistermiddag zou doen." Ik knikte zuchtend en sloeg mijn ogen neer.
"Ik heb toch geen geschiedenis vandaag." Zei ik hoofdschuddend.
"Oeoeoe! Rebels..." Zei je sarcastisch. Ik beet op mijn lip. Waarom moest je altijd mij hebben? Deden anderen nooit wat fout?