De pen die ik nooit terugzag

24- 14 januari 2020

"Ik word nu al helemaal kriegel." Verzucht je met je handen in je haar.
"Je hebt nog maar één dag dwangneurose meegemaakt." Zeg ik hoofdschuddend. "Het was thuis nog veel erger."
"En daar ga je zeker nu over vertellen." Verzucht je.
"Je begint het systeem te ontdekken." Zeg ik sarcastisch.
Je blijft lang stil en net als ik weer wil beginnen te vertellen trek je je mond open.
"Waarom kom je hier nu ineens mee?" Vraag je plotseling. Het toontje waarop je het vraagt verraadt dat je stiekem gefrustreerd raakt. Ik begrijp je wel. Wie luistert er nou in godsnaam vrijwillig naar wat hij wel niet allemaal fout heeft gedaan in zijn leven? Ik beantwoord je vraag niet, het antwoord op je vraag zal zo nog wel komen. Daarbij hoef ik je vraag niet beantwoorden om je nieuwsgierigheid vast te houden. Ik zie in je ogen dat je stiekem op iets zit te wachtten, alsof je verwacht dat ik elk moment iets ontzettend schokkends zal zeggen. En dat is waar, want aan het ergste wat je me aan hebt gedaan zijn we nog niet toegekomen. Al zal het nog wel een poosje duren voordat we er wel aan toekomen, ik wil je eerst vertellen welke invloed je hebt gehad op het gezinsleven. Je moet weten dat je meer kapotgemaakt hebt dan alleen mijn luttele leventje, ook mijn moeder en mijn band met haar leden eronder, en niet zo'n beetje ook.
Plotseling sta je op.
"Waarom zit ik hier eigenlijk nog? Ik ben een vrij mens en ik kan gewoon weglopen." Ik kijk je aan en weet via mijn ogen de boodschap 'ja dat dacht ik toen ook' over te brengen. Ik zie in je blik dat je het begrijpt, maar tot mijn verbazing blijf je staan, herpak je jezelf en ga je door met je dreigement.
"Ik weet het goed gemaakt, als je me niet nu antwoord geeft op de vraag waarom je hier nu ineens mee komt, ga ik weg en kun jij je verhaal niet afmaken." Ik kijk je aan en sta vastberaden op.
"Dat toontje duld ik niet." Zeg ik imponerend. Tot mijn grote opluchting, die ik gelukkig voor jou weet te verbergen, herken je je eigen woorden en ga je weer zitten. Geschrokken van je actie besef ik dat ik op moet passen, je begint je geduld te verliezen.