De pen die ik nooit terugzag

9-24 maart 2016

Ik hoorde wat hij zei maar het drong eigenlijk niet echt tot me door.
"Als je schaapskleren aantrekt komen de wolven achter je aan. Dat snap je toch ook wel?" Ik knikte nadenkend naar Francis. Ik snapte niet precies wat hij bedoelde, maar ik kon mijn hersenen er ook niet zo goed toe zetten het te begrijpen: Dé Francis waar ik verliefd op was praatte met me en ik had nog geen flater geslagen. Dat was een wonder en kostte me genoeg van mijn concentratie. "Je moet van je afbijten." Ik zuchtte en begreep door deze woorden ineens precies wat hij bedoelde.
"Dan gebeurt er wat er net gebeurde..." Verzuchtte ik. "Ze vinden mijn reactie alleen maar leuk." Francis keek medelijdend op me neer. Ik voelde me kleiner en kleiner worden.
"Volhouden is het keywoord hier." Zei hij dan maar. Ik knikte om mezelf ervan te weerhouden de indruk te wekken dat ik altijd graag mijn gelijk wilde hebben. Dat was misschien wel zo als ik wist dat ik gelijk had en dat was nogal vaak, maar dat hoefde Francis niet te weten. De bel ging en luidde het begin van de les in. Francis schonk me als afscheid een glimlach, precies zoals hij deed de eerste keer dat ik hem zag. Ik moest moeite doen niet bij hem in de armen te vallen. Zijn glimlach deed me smelten vanbinnen, voor zover ik vanbinnen nog geen softi was dan. Ik pakte mijn boeken en liep weg richting mijn les.
Voor de deur van het lokaal stond ik te wachten. De leerlingen om me heen stonden te kletsen. Ik stond alleen, aan de rand van de menigte. Het boeide me vrij weinig. Jij had ergens anders les en die opluchting was groot genoeg. Je liep met je bende door de gang ik maakte me zo klein mogelijk, maar je had me allang gespot. Even ging mijn hartslag met een paar slagen per minuut harder kloppen, maar de adrenaline was gelukkig nergens voor nodig. Je beukte met je schouder tegen mijn schouder, maar daar was alles mee gedaan. Ik negeerde het, en jij nam ook niet de moeite om te kijken. De jongens die achter je aanliepen wel. Het leek net of ze teleurgesteld waren. Ze hadden wel wat meer willen zien. Ik hoopte dat jij dat niet als een uitnodiging zag om me nog maar extra toe te takelen. Misschien had Francis gelijk en moest ik wat meer van me afbijten.

Beste mensen,
Jullie hebben vast gemerkt dat dit boek veel langzamer update dan de andere boeken die ik eerder heb geschreven. Dit komt omdat dit langzaam autobiografisch begint te worden. Voor de genen die het niet al weten: er was een jaar in mijn leven dat pesten dagelijkse kost was voor mij. Het klinkt misschien cru, maar ik vind het makkelijker om over verkrachte meisjes en mishandelde kinderen te schrijven dan over pesten. Daarom moet ik mezelf er echt toe zetten om dit verhaal te schrijven, ook omdat ik natuurlijk al weet dat het gepest nog veel erger wordt en ik eigenlijk niet wil dat het zover komt, omdat ik weet hoe het voelt. Achter de schermen ben ik al begonnen aan een nieuw verhaal, opnieuw een verhaal over een nog veel donkerdere wereld dan mijn wereld, dat deed ik toen ik gepest werd ook al. Dan kan ik altijd zeggen: 'het gaat wel, dit valt wel mee, er zijn mensen die het erger hebben.' Al wijzend op het verhaal.
Toch zal ik dit verhaal afmaken, puur omdat ik vind dat ik er na vier jaar overheen zou moeten zijn en het aan zou moeten kunnen een verhaal te schrijven over pesten. (O my goodness, nou ga ik me gedragen als al mijn hoofdpersonen in zowel Raak me niet! en Ons geheim: vinden dat je ergens overheen zou moeten zijn terwijl dat duidelijk niet het geval is... *zucht diep*). Misschien dat het helpt me dat laatste zetje te geven de goede richting uit, want ik ben al ver gekomen. Waar herinneringen aan de eerste klas eerst dagelijks terugkwamen, zit ik nu alleen nog bij de pakken neer als iets het gevoel triggert. En dat is gelukkig niet zo vaak meer zo. Dit boek zal misschien langzamer updaten, maar ik maak het af, dat beloof ik.
xx Kiara