De pen die ik nooit terugzag

25- 5 juni 2016

"Goedemorgen mam, ik heb thee gezet maar nog niet gemaakt, ik dacht dat je later uit bed zou zijn." Zei ik, focussend op mijn werk.
"Goedemorgen Maud, ik herinner me dat ik dat eerder altijd tegen jou zei, dit is al de vierde zondag dat je eerder op bent, wat is er gebeurd? Ineens een studiebol?" Ze zei het lachend maar ik hoorde aan haar stem dat ze stiekem een beetje bezorgd was en dat er een enorme verhoor-sessie aan zat te komen over hoe het ging op school. En daar had ik zowel geen trek in, als geen tijd voor: Dit was al de tweede keer dat ik mijn wiskunde overschreef in verband met een aantal spelfouten die ik later vond bij het doorlezen.
"Hoe gaat het op school?" Begon mijn moeder terwijl ze in de keuken thee voor zichzelf inschonk.
"O best..." Mompelde ik, al proberend te praten en te schrijven tegelijk.
" 'O best' klinkt niet heel enthousiast." Zei mijn moeder naar verwachting. Ik zuchtte.
"Het gaat prima hoor, maar ik probeer gewoon te schrijven en te praten tegelijk, dan klink ik nou eenmaal niet heel enthousiast... Hè verdorie." Ik scheurde het blad uit mijn schrift en vouwde het op. Ik legde hem op de stapel die al voor me lach. Ik had een spelfout gemaakt, in de op een na laatste regel.
"Kijk, mam, dat was nou niet gebeurd als jij niet met me was gaan praten." Beet ik haar geïrriteerd toe.
"Jeetje mina, wat is dat toch met jou?" Ze pakte het onderste papier van de stapel en vouwde het open. "Wat is er mis met de eerste versie?" In plaats van te antwoorden hield ik me stil en legde ik verwoed de omgevallen papieren weer op een stapel.
"Maudje, luister, stop alsjeblieft met alles zo precies doen, weet je wel hoeveel tijd je had kunnen besparen als je gewoon bezig was gegaan met de volgende taak in je huiswerk?" Ik knikte maar zei niets meer, zodat ik niet nog meer spelfouten zou maken. "Als je het zo goed weet, waarom doe je het dan niet?" Ik legde zuchtend mijn pen neer.
"Omdat het perfect moet zijn mam, jij begrijpt dat niet."
"Nee dat begrijp ik inderdaad niet nee." Ze stond op, nam haar thee mee en ging op de bank zitten. Ze pakte de afstandsbediening, om de tv aan te doen. In mijn ooghoek zag ik dat ze het ding bijna haaks op de afstandsbediening van de geluidsplaat teruglegde. Direct begon het te kriebelen en ondanks dat ik probeerde om nog even door te schrijven, waardoor ik bíjna weer een spelfout maakte, stond ik, nog geen halve minuut later, met een grom op om de dingen recht naast elkaar te leggen.
"Maud, waarom sta je in m'n beeld?" Vroeg mijn moeder enigszins geïrriteerd. Ik stapte voor heer beeld weg en liet haar zo zien wat ik aan het doen was. "O kom op..." Mompelde ze en ze legde de afstandsbediening weer terug. Zonder een woord tegen mijn moeder te zeggen legde ik de afstandsbediening weer recht. "Maud! Doe toch eens normaal, straks ontwikkel je dwang." Schuin keek ik naar mijn moeder op.
"Denk je niet dat ik die al heb dan?" Vroeg ik retorisch. Mijn moeder liet de afstandsbedieningen voor wat ze waren en ging verslagen achterover zitten. "Ik ga weer verder met wiskunde." Deelde ik mee. Op de terugweg van de tv naar de tafel schoof ik een stel sloffen recht, waarom ook niet...