"Oké ik snap het, ik ben een lul en dat spijt me." Onderbreek je me. Je vecht er nog steeds een beetje tegen, een klein deeltje diep in je weigert nog steeds om te geloven dat het echt zo erg was.
"Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf." Is mijn enige antwoord.
"Maar ik heb zo genoeg gehoord!" Enigszins overstuur kijk je me aan. Ik schenk je een spottend glimlachje.
"Je moet het hele verhaal horen. En je hebt de consequenties die jou gedrag had voor mij nog niet gehad, dus we zijn nog niet klaar."
"Sorry! Het spijt me! Is dat niet genoeg? Ik wil niet nog meer horen! Wil je me breken ofzo?" Je kijkt me aan en wacht niet eens meer op een antwoord. In mijn ogen zie je het antwoord: Ja, ja dat wil ik en aan je reactie te zien (je loopt niet weg en houd je stil om de rest van het verhaal te beluisteren) weet je dat je dat verdiend hebt.
"Wat waren de consequenties?" Vraag je zacht.
"Mijn dwangneurose." Antwoord ik net zo zacht.
"Dus nu..." Je denkt een seconde na. "Ga je vertellen over hoe je hele dagen dingen recht legde en gek werd vanbinnen als iets niet perfect was?" Ik knik zonder je aan te kijken.
"En ik ga ervoor zorgen dat jij het ook voelt."
"Wat bedoel je?"
"Vanbinnen. Ik wil dat jij het ook voelt, zoals ik het voelde." Ik zie in je ogen dat je je overgeeft. Je had allang kunnen weglopen, maar je doet het niet. Je zegt dat je het niet wilt horen, maar om een bepaalde reden blijf je toch zitten. Blijkbaar ben je stiekem toch nieuwsgierig, blijkbaar zit er toch nog ergens een klein stukje berouw in jou.
JE LEEST
De pen die ik nooit terugzag
General FictionHet was de eerste dag van de lente, ik was verhuisd, het was de eerste dag op mijn nieuwe school én ik kende er niemand. Kortom: de perfecte dag om een frisse start te maken. Ik was naast je gaan zitten, omdat jij, net als ik, niet naast iemand zat...
