Umudum.#ARA VERİLDİ#

SARMAŞ-DOLAŞ

BU BÖLÜMÜ YANIMDA OLAN CANIM ARKADASIM ARKADASTANDA ÖTE OLAN KARDESIME YAZIYOEUM DILAN'A GELSIN SJJSJS DESTEGINI ESIRGEMEYEN CANIM DOSTUM:)

Nasıl geçiyordu günler yine bitmişti bu haftada ve ben yine işizdim. Aslinda bir işde çalışma ihtimalim vardı ama kabul edip etmemek arasinda kalmıştım. Dün umutu yolda görünce onların şirketinde çalışmamı istemisti. Aslinda başka hiç bir çarem yoktu. Ya çalısıp hayata tutuncaktım yada pes edip açlikdan ölcektim.

~PAZARTESİ~

Buğun günlerden pazartesiydi dün umudu arayıp iş teklifinin daha geçerli olup olmadığını sormustum oda daha gecerli olduğunu söylemişti. Üzerime bordo diz üstünde duran bir elbise siyah bir topuklu ayakkabıyı gecirdikden sonra saçımı tarayip ciktim sacim zaten doğaldan düzdü, uğraşmam gerekmiyordu. Dolmuşa binip şirketin en yakindaki duraginda indim. Şirketin içerisine girince sekreterin yanina gittim.

-ben Umut beyle görüşcektim.

- randevunuz varmı hanfendi?

-yok fakat geleceğimden haberi vardı. Söylerseniz azra geldi diye zaten kabul eder.

-tabi bir dakika bekleticeğim sizi.

Aradan 2-3 dakika geçtikten sonra sekreter hafif tebesümle bana baktı ve...

-buyrun hanfendi sizi bekliyor Umut Bey.

Dedi. Bende gülümseyip umutun odasina doğru yürümeye başladım. Kapıyı tıklattıkdan sonra içeriye girdim.Pencereden dışarıyı izliyordu. Kapının kapanma sesiyle bana döndü. Yüzünde şasırdığını belli eden bir yüz vardı. Boğazımı temizliyip konuşmaya başladım.

- U-umut ben seninle konusmak icin gelmistim.

Dedim. Kekelemistim düpedüz.

- tabi dinliyorum gec şöyle otur.

Oturdukdan hemen sonra konusmaya devam ettim.

- bak umut işe muhtac kalmasam gelmeyeceğim tek kisisin ama işe ihtiyacim var ve eğer seninde iş teklifin daha geçerliyse başlamak istiyorum.

Dedim ve fazlasiyla şasırdığını belli eden yüzüne güldüm.

-tabi geçerli ama şaşırmadım desem yalan olur galiba. Teklifimi ölsende kabul etmessin zannetiyordum.

Dedi ve hakliydida bende öyle düşünüyordum ama hersey düşündüğün gibi olmuyor bazen.

-evet ama gerekiyor bu iş bana ve hemen yeterli miktarda kazanıp sirketinden ayrilacagim.

- Ah tabi ya para. Hmm aylik 3000TL kabulmü?

Para çok güzeldi de isimi bilmiyordum ki. Bilmedigim bir iş olmazdi.

-evet harika para ama ben işimi bilmiyorum ki.

-benim sekreterim olcaksin.

-tamamdir ozaman.

-yarin gel başla.

Dedi ve tesekur edip ayrıldım oradan. Eve doğru yürümeye başladım baya uzak olmalarına rahmen yürümek güzeldi hemde fazlasıyla güzeldi. Rahatlatıyordu işte yorulmustum, sıkılmıştım bu hayattan vr fazlasıyla dertlerimden. Eve girdiğimde bir bardak su içtim uyumak ve bunları hatırlamak istemiyordum ama hatırlıyordum. Unutmaya çalıştıkça annemin yüzü geliyordu önüme aslında gitmiyorduki bakışları. Annesizlik denilen şeyi kiminiz bilir? Kaçınız ben bunu tatmıstım ve anlatılcak kelimeleri daha bulamamislardı. Bendende yazar olunmayacağina bakarsan bende bulamazdim. İçimi birilerine kusmak,ağlamak, omzuna kafamı koyup neden diye sormak, aynanın karşisina geçip kendimle hesaplaşmak istiyordum ama tek yaptığım kendimle hesaplaşmak olduguydu ve en zoruda buydu canını yakanin en fazlasi...