Return

Hoofdstuk 5

Dinsdagochtend begon koud, een paar zonnestralen wierpen licht in mijn kamer waardoor ik met een schokje wakker werd. Een knallende hoofdpijn maakte mij helemaal klaarwakker. Met veel pijn en moeite trok ik mijzelf overeind totdat ik helemaal recht zat. Ik wreef over mijn hoofd met de verwachting een bult te voelen omdat ik waarschijnlijk in de nacht tegen mijn muur ben gebotst, maar in plaats daar van voelde ik niets. Ik stapte uit bed en ging nog met een slaaphoofd naar de kleine badkamer, ik passeerde eerst nog even de kamer van mijn ouders en legde mijn oor tegen de deur. Die sliepen dus nog. Op mijn tenen liep ik verder en deed de deur open. In het donker taste ik naar de lichtschakelaar en ik knipte de lamp aan. Het felle licht verblindde mij even voor enkele seconden en ik liep met toegeknepen ogen naar de spiegel. Mijn haar zat vol met klitten en lag helemaal in de war. Ik zag er nog bleker uit dan normaal en donkere kringen waren onder mijn ogen te zien. Ik herinnerde mij vaag dat ik naar het park was gegaan, maar als ik probeerde te denken wat er daarna was gebeurd glipte het antwoord steeds weg. Nadat ik in een sneltempo mijn tanden had gepoetst en mijn gezicht wat had opgefrist - douchen moest ik vandaag niet doen - , liep ik terug naar mijn kamer en keek in mijn kast. Een rilling liep over mijn rug. Een koude dag dus. Ik nam een zwart truitje en een normale, donkerblauwe jeans broek en trok ze in een recordtijd aan. Ik liep naar beneden, regelrecht naar de keuken. Daar trof ik mijn moeder aan, die wanneer ik mij was gaan omkleden, opgestaan was.
'Goedemorgen Aly.' Mijn moeder gaf mij een appel, meer kreeg ik niet binnen in de ochtend en nam zelf een kop koffie waar ze meteen een slokje van nam. Ze was verslaafd aan koffie en wanneer ze geen koffie had, dan kon ze echt een monster zijn. Net zoals ik, als ik geen chocolade had. 
'Morgen,' mompelde ik terug. Ik nam een beet van mijn appel en toen pas realiseerde ik mij dat mijn fiets niet op zijn normale plek stond, beter gezegd hij was er gewoonweg niet.
'Mam,' begon ik, 'waarom is mijn fiets er niet?'
Ze draaide zich om en keek mij niet - begrijpend aan. 'Jij vertelde mij, toen je gisteren thuiskwam, dat je het sleuteltje kwijt was geraakt dus dat hij nog steeds in Green Park stond.'
Sleuteltje kwijtgeraakt?
'Oh ja, natuurlijk. Dat was ik even vergeten.'
Ik ben mijn sleutel niet kwijtgeraakt, hij stak nog in mijn tas toen ik mijn gsm nam om te kijken hoe laat het was.
Ik at snel mijn appel verder op en nam mijn tas in de hand. Ik zwaaide even snel en liep uit de deur.
Eenmaal ik op school was, te voet, zag ik Thalia tegen haar kluisje leunen.
'Hoi meid!'
'Hey,' luidde mijn korte antwoord.
'Ochtendhumeur?'
'Nee.'
Ik was het nog niet vergeten dat zij mij alleen liet in dat donkere park en ik nu te voet naar school moest gaan. 
'Zeg nu niet dat je boos bent omwille van gisteren?'
'Boos?' lachte ik humorloos. 'Nee, niet boos Thalia. Gefrustreerd, geïrriteerd, gekwetst, uitgeput, bedroefd en ik zou dolgraag de lijst willen afmaken maar ik moet op tijd in de les zijn.'
Met die woorden zei ik haar gedag en liet haar alleen staan, helemaal verrast.
Er was iets gebeurd die avond en ik kan het mij helemaal niet meer herinneren en ik durf te wedden dat het door Thalia kwam. Zij was niet komen opdagen en opeens weet ik de laatste uren van de avond niet meer.
Ik nam plaats achteraan, zoals gewoonlijk, in de klas van Engels en sloeg mijn boek open. In mijn ooghoek zag ik Thalia een paar rijen verder zitten.
De les was was al een tijdje op gang toen de deur met geklop open ging. De directeur verscheen in de deuropening en schraapte zijn keel.
'Goedemorgen leerlingen. Jullie hebben de eer om één van de vijf uitwisselingsstudenten in jullie klas te mogen verwelkomen en deze dan ook gedurende het hele schooljaar te helpen waar nodig, vragen te beantwoorden wanneer deze er zijn en hen mee te laten doen met jullie gewoontes.'
Een paar jongens lachten en stompten elkaar tegen de schouders.
De directeur verhief zijn stem. 'En daar bedoel ik de schoolgewoontes mee en niet jullie buitenschoolse gewoontes en wat jullie allemaal nog doen.'
Ik zuchtte. Elk jaar kreeg kreeg één klas van een bepaald jaar de "eer" om een uitwisselingsstudent te verwelkomen. En elk jaar viel het tegen en konden zij er niks van. De herinnering aan vorig jaar maakte mij zachtjes aan het lachen.
Mevrouw Logery, de Engelse leerkracht keek mijn richting uit.
'Wat valt er te lachen, mevrouw Herlian?'
'Gewoon een binnenpretje Miss Logery.'
Ze kneep haar ogen samen, maar keerde zich dan terug naar de directeur. Al draaiend met mijn ogen luisterde ik verder naar de uitleg van de directeur.  
'Jullie krijgen een 19 jarige leerling van Ierland. Hij zal zich zo meteen voorstellen. Ik hoop dat jullie hem zullen accepteren in de klas.' Dat was duidelijk geen vraag, maar een vaststelling.
We knikte allemaal en met deze woorden stapte hij opzij om de nieuwe uitwisselingsstudent door te laten.
Meestal waren de jongens die hier kwamen niet bepaald mooi maar deze student, wow.
Zachtjes uitgedrukt, perfect. Iedereen dacht blijkbaar hetzelfde als mij.
Al de meisjes van de klas zuchtte even toen hij de klas met een onderzoekende blik bekeek, zelfs de jongens keken verwonderd.
Zijn donkere haar, bruin of zwart dat kon ik nog niet zien omdat de afstand te groot was, lagen helemaal in de war en mijn handen jeukte om er gewoon een hand door te halen. Zijn kleurrijke ogen daarentegen zag ik meteen. Fel groen en vol energie.
Mevrouw Logery sprak even apart met hem en daarna keerde ze zich tot de klas.
De onbekende jongen liep nonchalant verder naar voren en richtte zich tot ons, zijn nieuwe klasgenoten.
'Hallo, mijn naam is Trayvon Beshelir. Maar de meeste noemen mij Tray. Ik kom, zoals al gezegd geweest, uit Ierland.
Ik trok mijn wenkbrauwen op, gekke naam voor een té gekke jongen.
'Ik hoop dat jullie mij aanvaarden, ondanks ik nieuw ben en waarschijnlijk volgens jullie zo'n irritant uitwisselingsstudent ben die elk jaar er niets van bakt.' Hij keek even rond en er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. Mijn wenkbrauwen bleven in de hoogte, hij kon blijkbaar gedachten lezen.
'Ik zal proberen dat stereotiep te verbreken.' Hij eindige met een knipoog naar de leerkracht die het niet kon laten om gesmoord te giechelen. Ik had moeite om niet te kokhalzen.
'Tray, zet je maar ergens waar plek is. Ze wees een aantal plekken aan die leeg waren en zette zich terug achter haar bureau. Hij liep door de rijen en liep vlak langs mij, tijdens het passeren sloeg zijn boekentas mijn pennenzak op de grond en hij stopte.
Hij draaide zich om en ik keek op, recht in zijn ogen. Hij bukte zich om de pennenzak op te rapen en al de spullen die eruit waren gevallen, en zette hem terug op mijn bank.
En toen zei hij iets dat mij helemaal van slag maakte.
'Dat was mijn tas die er tegen botste,' hij wees met zijn vinger zijn tas, die op zijn schouder hing, aan. 'Het spijt me.'