Return

Hoofdstuk 6

Ik bleef hem enkele seconden met open mond aanstaren. Die woorden kwamen mij bekend voor, het lag op mijn lippen maar ik kon er niet opkomen.
Hij kuchte even en toen kwam ik tot het besef dat hij waarschijnlijk een antwoord verwachtte.
'Uhm ja, geen probleem. Het is toch een lelijke pennenzak.'
Ik kon mezelf wel op mijn hoofd slaan. Een lelijke pennenzak? Wat is dat nu weer voor een antwoord? Ik lachte geforceerd naar hem en hoopte dat hij niets zou merken van mijn innerlijke schaamte.
Hij lachte alleen maar en keek mij in de ogen. 'Dan heb ik geluk, is het niet Aly Herlian?'
Tray keek mij onderzoekend aan en ik voelde mij iet wat onzeker door zijn mooie ogen die mij zo aan keken. Ik draaide mij weg en knikte alleen maar. Ik zag ik mijn ooghoeken dat hij nog iets probeerde te zeggen maar uiteindelijk klapte zijn mond dicht en zag ik dat hij verder naar achter liep.
Een paar meisjes deden teken dat er plaats naast hen was, maar hij glimlachte vriendelijk en nam een vrije plaats die schuin achter mij was naast Roy, een heel verlegen maar slim persoon. Ik zag Roy verschrikt opkijken en hij probeerde snel zijn boeken opzij te leggen. Tray grijnsde alleen maar en mompelde iets. Ineens stopte Roy met zijn boeken te verleggen en keek een beetje verward naar voren. Wat zou Tray gezegd hebben tegen Roy dat hij opeens zo anders was? Als er iemand naast hem moest gaan zitten begon hij van alles door elkaar te vertellen, hulpeloos rond te kijken en tevergeefs een, dat volgens hem een fatsoenlijk gesprek was, aan te knopen. Hij was vreemd maar vriendelijk, maar nu was hij helemaal zichzelf niet.
En ook het feit dat Tray mijn naam wist. Mijn Engelse leerkracht had alleen maar mijn achternaam gezegd, niet mijn voornaam. Die Tray was knap, dat was zeker een feit, maar er was toch iets mysterieus aan hem en ik wilde maar al te graag weten wat dat was.
Mijn blik werd gevangen door een meisje dat hevige gebaren deed, toen ik beter zag herkende ik de blonde krullen en de bruin getinte huid. Thalia.
Ik zuchtte geërgerd en zond een vragende blik.
Ze keek mij aan met een blik die boekdelen sprak. Ze wilde weten waarom ik met Tray sprak, hij naar mij lachte, wat we zeiden en waarom hij het vervelend vond dat ik mij weggedraaid had. Van het laatste was ik wel niet zo zeker van maar ik deed teken dat ik het wel ging vertellen na de les.
Ik was nog steeds een beetje gekwetst door het feit dat zij mij alleen liet in dat park, maar ze was mijn beste vriendin. En ik had echt geen zin om heel de dag alleen rond te lopen omdat ik zo koppig aangelegd was.
De twee uren vlogen voorbij en die gehele uren voelde ik de ogen van Tray op mijn rug brandden. Ik voelde mij langs ene kant vereerd, misschien had hij interesse? Maar langs de andere kant, er was iets goeds mis met hem. Ik ben nu niet bepaald een meisje waar iets speciaal aan is. Ik nam mijn tas toen de bel ging, die aankondigde dat het tweede lesuur gedaan was, en liep meteen naar Thalia.
Ze keek op toen ze mij zag aankomen.
'Niet meer boos?'
'Dat heb ik niet gezegd.'
Ze grinnikte even en werd dan weer serieus. 'Vertel is, waarover ging jullie gesprek?'
Toen ik haar alles uitgelegd had, niet dat er veel te vertellen was, verscheen er een grijns op haar gezicht.
'Ja meid, volgens mij heeft hij interesse.'
Ik draaide met mijn ogen. 'Thal, hij stootte mijn pennenzak van mijn bank en had hem weer opgeraakt. Zoals iedereen zou doen als hij iets omstoot.'
'Expres.' Ze trok er een gezicht bij dat verklaarde dat ze honderd procent zeker was dat ze gelijk had en dat ze niet makkelijk van gedachten zou gaan veranderen.  
'Wat? Nee, niet expres. Het kan iedereen overkomen.'
Ze maakte opeens een piepgeluidje. 'Als je het over de duivel hebt.'
Ik keek achterom en zag Tray nonchalant wandelen. In onze richting.
Ik draaide mij weer om, met de bedoeling Thalia een teken te geven dat we zo snel mogelijk hier weg moesten, maar het enigste wat ze deed was een dikke knipoog geven en heupwiegend mij achter laten.
'Hey.'
Ik schrok op van de warme stem en probeerde op een normaal mogelijke manier mij om te draaien en een klein lachje te produceren.
'Hoi Tray.'
'Zou je mij misschien willen vergezellen naar het volgende lesuur na deze pauze?'
Ik kuchte even. 'Uh, ja tuurlijk.'
Samen liepen we een stukje door de gang, al de blikken negerend. Ik kon de mensen hun reacties totaal begrijpen. Zijn loopje was elegant, ik voelde mij zo lomp naast hem en zijn gezichtsuitdrukkingen waren perfect. Soms zag ik in mijn ooghoeken dat hij naar mij keek met zijn mosgroene ogen die straalden en schitterden. Ik kuchte even om mijn gedachten onder controle te houden. Toen ik weer eens in mijn ooghoeken keek, zag ik dat er opeens een klein glimlachje op zijn lippen verscheen. Een glimlach die werkelijk schattig was, maar dat ging ik nooit luidop zeggen.
 We waren bijna aan het lokaal, toen hij mij opeens aan mijn arm trok en mij meesleepte naar de gang waar het hok was van de conciërge.
'Wat doe je?' Ik keek op en zag naar zijn blik die niets verraadde. In tegenstelling tot Thalia en andere mensen, was hij geen open boek. Ik kon amper iets in zijn ogen lezen, ik ben normaal gezien goed in mensen inschatten, maar hij... Hij was echt een mysterie.
'Weet je Aly,' begon hij, 'het is volkomen normaal dat je opeens stemmen hoort in je hoofd, terwijl je niemand ziet praten.'
Ik keek hem met grote ogen aan. Het enigste wat ik kon doen was staren. Staren en gapen met mijn mond open.
'En dat je exacte kleuren kunt beschrijven, kleine details kunt zien dat het normale menselijke oog niet kan onderscheiden. Het is allemaal volkomen normaal.'
Mijn mond viel nog meer open. Ik schudde even met mijn hoofd.
'Je bent gek Tray.'
'Wat? nee, ik ben niet gek.' Hij grinnikte even. 'In mijn wereld noemen ze mij wel is gek, maar daar betekend het iets volkomen anders.'
'Als ik je één tip kan meegeven als je vrienden wilt maken, doe dan alles behalve zo. Praat niet over een andere "wereld",' ik hield mijn handen in de lucht en maakte met mijn vingers aanhalingstekens, 'en over andere vreemde dingen.'
Ik keerde mij van hem af en begon weg te lopen. Ik wist het, er was echt serieus iets mis met hem.
'Aly!' Hij riep zo hard mijn naam met een emotie die ik niet kon plaatsen, dat ik abrupt stopte. Ik, die normaal gezien zo koppig was, bleef staan.
Ik draaide mij langzaam weer om en keek hem kwaad aan.
Tray keek mij met zijn glinsterende groene ogen aan en ik zag opeens een glimp van een strijd in zijn ogen. Een persoonlijke strijd, een kwelling waarvan niemand iets van wist. Waarvan niemand iets van mocht weten.
'Ik kom hier niet voor vrienden te maken,' hij knipperde even met zijn ogen en zijn eerdere gekwelde blik verdween zo snel als hij gekomen was, 'Aly, ik kom hier voor jou.'

---

Aangepast! (Ook hoofdstuk 5, maar ik had geen zin om er iets onder te schrijven)