Deel 1 van de opkomende reeks.
Eerste verhaal hierop gepubliceerd.
[Nog bewerken] De eerste hoofdstukken zijn wat minder, even doorbijten en (dit vind ik persoonlijk) dan zal het beter worden. Geef dit boek een kans :)
Aly is een doodgewoon meisje...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij maakte zijn hand los en schoof een stukje naar achter. Nu dat hij het gezegd had, leek het echt bij hem door te dringen. Zijn woorden galmden nog na in mijn hoofd. Lagere positie, hogere positie, gekust en prinses met drakenbloed. Ik keek hem kalm aan en schoof naar voren zodat er geen afstand meer tussen ons zat. Ik nam zijn gezicht zachtjes tussen mijn handen en wachtte tot hij mij durfde aankijken. 'Ik weet niet welke regels hier gelden, maar als ik je woorden geloof, en ik zweer ook dat ik ze geloof,' ik likte snel over mijn droge lippen en verzamelde al mijn moed die ik in mij had, 'dan ben ik hier een machtig persoon. En het kan mij niets schelen dat jij mij gekust hebt, ik wilde het ook. Toen ik dacht dat je stierf, voelde ik ook een deel van mij sterven. Ik wilde mee met jou dood gaan en het kon mij ook niet schelen hoe. Ik kan niet zonder jou, Tray.' Ik veegde een lok weg die voor gezicht hing. 'Ik heb je nodig. Meer dan ooit, want ik weet echt niet wat ik moet doen.' Een moment geen geluid, geen reactie, helemaal niets. Toen kwam er een kleine kreun uit zijn keel, alsof hij het eerst niet wilde doen, maar dan trok hij mij toch bliksemsnel tegen zich aan. Hij legde mijn hoofd tegen zijn borstkas en hield mij stevig vast. Ik sloot mijn ogen en vergat wat er rond mij heen was. Alleen hij en ik. Tray streelde mijn haren zachtjes en ik voelde zijn hart razendsnel kloppen. 'We vinden wel een oplossing,' zei ik zacht. 'Dat beloof ik je.' En toen zwegen we. We bleven zo een aantal minuten zitten tot ik mij losmaakte uit de omhelzing en mij terug rechtzette. 'Wil je nog iets zeggen over mijn verleden, of wat dan ook? Daarna praten we er niet meer over.' Hij knikte zacht. 'Nog één ding. Ik had nooit zo tegen je willen doen, ik ben natuurlijk wel zo, maar ik wilde het risico niet nemen dat er meer ging zijn dan partners. Ik moest je ook testen, hoe ver je kon gaan en wat je nog allemaal in je mars had. Je hebt je macht nog niet gebruikt, maar alleen al je creativiteit om uit gevaarlijke of moeilijke situaties te komen zegt al genoeg. Dus elke keer dat ik niet te hulp schoot, zeker bij Maeve, was een test om te zien of dat je het alleen aankon.' Ik slikte hard en keek naar het groene gras waar kleine madeliefjes hier en daar aan het groeien waren. Ik trok er ééntje uit en draaide het steeltje rond tussen mijn vingers. Ik bedacht mij triest dat dit misschien het enigste "normale" was wat je kon vinden in Arigoria. 'Dat begrijp ik, maar je had het gewoon kunnen zeggen van het begin af aan,' zei ik na een tijdje. 'Maar dat is verleden tijd. Nu gaan we ons focussen op Ragna, om haar te vinden en hopen dat we niet worden opgehouden tijdens onze zoektocht.' Hij knikte instemmend en stond rustig op. 'Ik kom zo terug, ik moet even iets doen.' Ik wilde hem vragen wat hij ging doen, maar ik slikte nog net de vraag in. In plaats daarvan zuchtte ik zacht. Dat zei hij ook toen hij voedsel ging halen. En dat was bijna mijn dood geweest. Ik keek hem na toen hij wegrende en mij achterliet, samen met Ratel die zoals altijd aan het slapen was. Ik was even in gedachten verzonken, alles aan het herhalen wat hij de hele tijd had verkondigd over mijn verleden, wie ik was, waarom ik hier was en waarom het zogezegd verboden was om mij te kussen tot ik iets zacht hoorde. Het was precies zacht gefluister, maar het leek niet op woorden. Het leek eerder op muziek, muziek die iets wilde verkondigen. Ineens werd mijn blik gezogen - ik kon het niet tegenhouden - naar de madeliefjes. De madeliefjes keerde zich naar mij toe en ik verbeterde mij meteen in mezelf, blijkbaar toch niet zo normaal als ik dacht. Ze wiegde op een bepaald ritme, het ritme van de zachte muziek die ik hoorde, en ze leken te glimlachen. Ik probeerde mij te concentreren op de muziek en ineens hoorde ik een versje.
Goed of kwaad, niemand heeft een idee Een moeilijke keuze tussen deze twee. Zal er gekozen worden voor leven of dood? Welke keuze het ook wordt; bloed zal er met zekerheid stromen, donkerrood. De zoektocht naar Ragna zal niet verlopen zoals jullie zouden willen Luister goed, jullie mogen geen moment verspillen. Er is niet meer zo veel tijd Kies verstandig en wees op je hoede voor de onwetende strijd.
En plots stopte de rustgevende muziek en leek het alsof de madeliefjes nooit tegen mij hadden gesproken, nooit hadden gewiegd op het ritme en nooit naar mij hadden geglimlacht. Het leek alsof ik het gewoon had verzonnen, dat ik het mij had ingebeeld. Ik bleef staren naar de madeliefjes totdat Tray zijn hand zachtjes op mijn schouder legde. 'Ik weet waar we naartoe moeten gaan.' Ik stond op en keek nog een laatste keer naar het veld van madeliefjes. Ik nam mijn tas en stopte al de vruchten erin en hing hem om mijn schouder. Ik knikte naar Tray, als teken dat we verder konden gaan, en herhaalde het versje in mijn hoofd. 'Van waar heb je dat gedicht?' vroeg Tray terwijl hij Ratel kietelde zodat hij weer wakker werd. Oh ja, Tray kon gedachten lezen. 'Ga je mij geloven als ik zeg dat madeliefjes het gezongen hebben?' Hij nam een zijweg waar dikke struiken stonden met allemaal vlijmscherpe doorns aan. Ik wilde hem net nog zeggen dat we niet door konden, maar wanneer we ervoor stonden, gingen de struiken uit elkaar en ontstond er een doorgang. Toch probeerde ik voorzichtig te lopen om niet geraakt te worden door de doorns die zo lang waren als mijn vingers. 'Natuurlijk geloof ik je,' riep Tray die iets verderop aan het lopen was. 'Hier noemen wij madeliefjes wel Bellis Perennis, wat zuiverheid betekend. We hechten er veel belang aan. Vergelijk het met een klavertje vier, als je die vindt heb je geluk. Als je madeliefjes hier iets eigenaardigs ziet doen, heb je geluk.' Ik slikte zacht. Dat had ik net twee minuten meegemaakt. 'Wil je het versje nog eens herhalen?' vroeg Tray die niet had gemerkt dat ik mijn tempo had verlaagd en dat ik mij plots ongemakkelijk voelde. Ik knikte, maar besefte dan dat hij het natuurlijk niet kon zien, omdat ik namelijk achter hem liep. Ik herhaalde het versje luidop en ik was verbaasd dat ik het helemaal, perfect, foutloos kon nazeggen terwijl ik het slechts één maal had aangehoord op een vrij snel tempo. Tray keek gepijnigd om. 'Het is precies niet zo positief.' 'Dat is waar,' zei ik. 'Maar we kunnen dit wel.' Dat heb ik je beloofd, zei ik er nog achter in mijn gedachten. En die belofte ging ik niet verbreken. Na een hele tijd te hebben gewandeld, met steeds een prachtige omgeving waar ik urenlang kon naar staren, onderbrak Tray plots de stilte. 'Niet meteen achterom kijken, maar we worden gevolgd.' Ik keek nonchalant over mijn schouder, mijn gezicht verscholen achter mijn haren, maar ik zag niets. 'Ik zie niets,' siste ik stresserend naar Tray. 'Natuurlijk niet, hij laat zich niet zomaar zien. Dat is de bedoeling van een achtervolging,' fluisterde hij terug. Zelfs tijdens zo een momenten kon hij het niet laten om sarcastisch te zijn. Ik wilde nog iets terug zeggen, maar opeens werd ik naar achter gerukt en viel ik met een klap op de grond. Ik hapte verschrikt naar adem, toen mijn rug kennis maakte met de harde grond en het leek alsof mijn longen niet meer wilde werken. Een moment was alles donker en hoorde ik niets. Alleen een gezoem was te horen in mijn oren. Na enkele minuten op de grond gelegen te hebben, stond ik pijnlijk recht en een jammerende gil ontsnapte over mijn lippen. Mijn ellebogen waren geschaafd, omdat ik had geprobeerd de klap op te vangen met mijn armen en mijn broek had een grote scheur. Gelukkig was het aan de zijkant en niet aan de, ja hoe zeg je het, voorkant. Ik moest echt mijn gedachten onder controle houden, wie dacht er nu aan zijn of haar broek als je net was aangevallen? Was ik wel aangevallen? Wat was er net gebeurd? Ik keek geschrokken rond en knipperde met mijn ogen. Ik draaide snel rond om mijn gedachten te bevestigen. Het was waar wat ik zag, Tray was weg en ik was alleen. Ratel zag ik ook nergens. Ik was alleen in Arigoria, aan mijn lot overgelaten.
