Return

Hoofdstuk 14

Tray keek mij aan alsof hij iets wilde zeggen, maar uiteindelijk knikte hij langzaam. Hij stak zijn dolk terug in zijn laars en wilde zich volledig omdraaien tot hij plots stopte en blijkbaar toch van gedachten was veranderd. 'Ik moet eerlijk toegeven, dat was een bijzonder krachtige speech van je.'
Ik besefte dat ik wel heel volwassenen had overgekomen, maar dat ging ik niet laten merken.
'Je weet toch dat je nu mijn euforisch momentje hebt verpest?'
Tray begon zachtjes te lachen. 'Oh, het spijt me hoor.'
Ik wierp hem een scheef lachje toe en liep daarna de put rond, Maeve bewust overgeslagen.
De put was niet zo heel groot, maar groot genoeg om zoals daarnet een gevecht met iemand te kunnen aangaan. Ik keek naar boven en schatte hoe laag ik gevallen was. Het was toch wel een paar meter diep, te hoog om zomaar te springen.
'Hoe geraken we hier uit?' vroeg ik aan Tray, nadat ik terug op mijn eerdere plek stond.
'Ik kan vliegen, jij normaal gezien ook.' Hij twijfelde even en verbeterde zich daarna. 'Het is niet echt jij in persoon, maar je kan dus vliegen. Je kracht is trouwens nog niet eens fatsoenlijk ontwikkeld. En we moeten snel beslissen want Maeve is niet dood,' voegde hij eraan toe.
Ik staarde gespannen naar de spin die voor mij toch wel morsdood leek. 'Hoezo, niet dood?'
'Maeve is een krachtig beest, je doodt het niet zomaar met een eenvoudige dolk. Al moet ik weeral toegeven dat jouw actie een goede poging was. Maeve is toch voor enige tijd bewusteloos.'
Zeer bewust van zijn complimentje knikte ik hem toe. 'Kan je niet tov-,' ik slikte nog net het woord dat hij haatte in en vernam mij snel, 'je macht gebruiken?'
Hij dacht even na. 'Klopt. Maar dan is de lol er meteen af.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Jij bent écht niet normaal.' Tray haalde zijn schouders op en liep ook even rond in de put. 'Het is toch vele leuker als er een moordlustig beest achter je aanzit.'
Is hij nu serieus bezig? Ik sloeg zachtjes met mijn handpalm tegen mijn voorhoofd, schudde mijn hoofd en vroeg mij af waarom God mij zo op de proef stelde.
Ik wilde dat Ratel hier was.
Opeens viel het kwartje, natuurlijk Ratel!
'Ratel!' riep ik blij. Tray keek mij even bevreemd aan en steunde met zijn elleboog tegen Maeve.
'Voor zover ik weet, Aly, is Ratel hier niet te bekennen.'
Ik zuchtte zacht en kon nog net de drang weerstaan om met mijn ogen te draaien. 'Dat weet ik ook wel, maar omdat jij zo graag moeilijk wilt doen door je macht niet te gebruiken zal ik Ratel roepen.'
'En wat wil je dat hij gaat doen?'
Ik gooide gefrustreerd mijn handen in de lucht. 'Weet ik veel, mij naar boven vliegen?'
'En hoe ga je dat doen? Hem tot hier krijgen?' vroeg hij op een spottend toontje.
Hij begon mij meer en meer te ergeren. 'Jij zei dat ik hem kon verstaan, en omgekeerd dus ik zal hem met mijn gedachten tot hier roepen.'
Hij knikte goedkeurend. 'Goed plan.' Tray ging zitten en sloot zijn ogen. 'Succes nog.'
Ik mompelde een bedankje en nog een niet zo vriendelijk woord er achterna, en sloot mijn ogen.
Oké, we zullen even Ratel eens tot hier roepen.
Ik haalde Ratel voor de geest, zijn kleine vleugels, zijn blinkende oogjes en zijn kleine lijfje. Met een flits zag ik hem op de steen - hoe ik hem had achtergelaten - slapen.
'Ratel, kom. Volg mijn stem,' zei ik in gedachten. Geen reactie. 'Ratel!' zei ik nu iets luider. Éen oogje ging open, even later zijn andere en hij zette zich langzaam recht. Ratel keek onderzoekend rond zich. 'Ratel, ik ben het. Aly. Volg mij.' dwong ik zachtjes.
Ratel begon meteen te brabbelen en rondjes te lopen. 'Ratel! Focus, volg mijn stem.' Hij stopte meteen en liep in een bepaalde richting. Ik bleef hem de hele tijd bevelen geven tot ik uit mijn gedachten gehaald werd door zacht gepiep.
Kleine zweetdruppeltjes waren op mijn voorhoofd verschenen en ik veegde ze snel af. Ik keek naar boven en zag dat Ratel bovenaan de put stond. Ik juichte van blijdschap. 'Het is gelukt! Goed zo Ratel,' sprak ik hem liefkozend toe. 'Kom snel naar beneden.' Ratel vloog zachtjes naar beneden en ging op mijn schouder zitten. Ik gaf een klopje op zijn hoofdje en keek triomfantelijk naar Tray.
Al wijzend naar Ratel vervolgde ik mijn blijdschap: 'Het is gelukt.'
Tray stond langzaam op. 'Ja dat zie ik, en nu hier weg voordat ons voedsel word gestolen.'
Ik hoopte dat Ratel mijn gewicht kon dragen, maar ik vreesde ervoor. Tray draaide razendsnel rond zijn as totdat er groene slierten ontstonden en opeens flitste hij naar boven. Alleen nog maar een stofwolk achterlatend.
'Kom je nog, Aly?' lachte hij. Ik keek naar boven, hij was helemaal terug bovenaan de put. Geërgerd kneep ik mijn ogen lichtjes toe, hij was zo irritant en hij moest altijd moeilijk doen. Als hij gewoon simpel zijn macht had gebruikt voor ons beide dan waren we hier al lang weg geweest.
Ik nam Ratel van mijn schouder, zette hem op de grond en boog mij voorover. 'Luister goed Ratel,' zei ik zachtjes. 'Je moet mij hier uithalen. Het lukt alleen als jij je best doet.' Hij knikte enthousiast met zijn kopje.
Ik ademde rustig in en uit, hier gingen we dan. Ratel vloog een stukje naar boven en stak zijn pootjes uit zodat ik mij eraan kon vasthouden. Net dat ik zijn pootjes wilde vastnemen, hoorde ik achter mij een piepend gekras. Ik keek over mijn schouder en zag dat Maeve langzaam maar zelfzeker opstond. 'Ratel, naar boven!' riep ik bijna hysterisch. Ratel vloog een stukje naar boven, en net zoals ik had voorspelt was ik veel te zwaar. Hij probeerde mij met al zijn kracht omhoog te krijgen, maar na enkele meters moest hij al een pauze nemen. 'Je doet het goed, Ratel. We zijn er bijna.' Ik keek vluchtig naar beneden en zag dat Maeve al helemaal terug op zijn acht poten stond. Hij keek omhoog en al gillend begon hij naar boven te komen via de zijkanten.  Hij spuugde geel gif naar Ratel en mij, maar de afstand was nog te ver dus het gif bereikte ons niet.
'Kom op Ratel!' gilde ik. Waarom moest Tray zo een ongelofelijke klootzak zijn? Hij liet mij hier zomaar achter met een moordlustig beest die mij als zijn maaltijd aanzag.
Het zweet liep van mijn gezicht af en Ratel probeerde nog steeds de laatste meters naar boven te vliegen. Zijn pootjes hielden mij stevig vast, maar ik was gewoonweg te zwaar. Ik zag dat we nog een klein stukje moesten, maar Ratel kon mij niet langer dragen en ik voelde dat Maeve vlak achter ons aanzat. Hij was nu inderdaad naast ons en ik zag de zeven ogen blinken van genot. 'Oké, Ratel vlieg nog een klein stukje.'
Op het allerlaatste moment begon ik heen en weer te wiegen en liet dan de pootjes van Ratel los. Ik vloog door de lucht en voelde de gierende wind op mijn gezicht, ik belandde met een klap op de rug van Maeve en zette mij razendsnel recht. Ik boog door mijn knieën, schatte de afstand in, kneep mijn ogen dicht en sprong. Dit alles had minder dan tien seconden geduurd, maar het leek dat ik er tien minuten had over gedaan. Alles verliep in slow motion en ik hield mijn adem in. Ik voelde dat mijn voet tegen de misvormde kop aan knalde en met een luid gesis liet Maeve zich op de grond vallen. Met mijn handen greep ik in de lucht, hopend dat er een uitgestoken tak de ideale houvast zou zijn, maar plots nam een hand mijn hand vast en trok mij zonder moeite omhoog. Ik deed mijn ogen open en keek in het gezicht van Tray. Ratel lag iets verderop met zijn tong uit zijn mond, bekaf. Ik glimlachte zwakjes. Hij had zo zijn best gedaan. Daarna draaide ik mij om naar Tray en schoot recht. 'Je bent een eikel,' schreeuwde ik zo luid als ik kon. 'Omdat jij je macht niet wou gebruiken, was ik er bijna geweest! Net zoals Ratel.'
Hij keek mij kil aan, zo had hij nog nooit naar mij gekeken. 'Je zei zelf nog dat ik je niet constant moest redden.' Ik klapte abrupt mijn mond toe. Daar had hij gelijk in, maar mijn woede was te groot.
'En dan nog?' Deze keer klonk ik minder overtuigender. 'Je blijft een klootzak!' Ik draaide mij kwaad om en liep een stukje weg.
Ik schold hem in mijn gedachten de huid vol en ik hoopte dat hij op dit moment mijn gedachten aan het lezen was. Ik ging iets verderop tegen een oude boom zitten en liet mijn tranen de vrije loop. En ik had zo gehoopt niet meer te huilen en gewoon sterk te zijn, en nu zat ik weer een potje te huilen in een hoekje.
Een lange tijd bleef ik zo zitten tot mijn tranen op waren. Ik stond wankelend recht en liep terug naar de plek waar ik Tray achter had gelaten, de put was helemaal dicht gemaakt met allerlei verwikkelende takken, die met magie ontstaan waren. Ik zag zo de glanzende boog magie over de put. Tray lag verderop in het groene gras, ik zuchtte diep en stapte langzaam op hem af. Ik kuchte even vooraleer ik zijn arm zachtjes aanraakte. 'Sorry.' Hij keek op. 'Van daarnet,' verduidelijkte ik.
'Nee, het spijt mij.'
'Wat? Nee, ik ben de gene die is uitgevlogen. Normaal gezien ben ik niet zo.' Ik nam zijn hand vast en probeerde hem omhoog te trekken. 'Kom we moeten snel verder, naar waar we ook liepen,' voegde ik er aan toe. Hij knikte zachtjes en stond rustig op. Ik wilde mij omdraaien maar hij hield mij tegen. Hij hield nog steeds mijn hand stevig vast en ik keek hem vragend aan. Hij gaf er een kort rukje aan, waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor. Ik viel iets voorover en hij hield mij zachtjes tegen. Hij keek mij aan met zijn mosgroene ogen en op dat moment kuste hij me. Doordat het zo onverwachts was, verstijfde ik. Zijn lippen raakte die van mij aan, ze waren warm en zachter dan dat ik ooit had kunnen bedenken. Zo onverwachts de kus kwam, stopte hij ook. Hij trok zich snel terug en keek in mijn ogen. 'Het spijt me,' hij grinnikte even,' weeral.'
Zonder dat ik het zelf besefte, ging ik op mijn tenen staan, sloeg mijn armen rond zijn nek en kuste hem. Even was hij ook verrast, maar sloeg toen ook zijn armen stevig rond mij en kuste met zoveel overgave terug dat ik de kriebels in mijn buik voelde. Ik ging met mijn handen door zijn haar, zoals ik al zo lang had willen doen vanaf het eerste moment dat ik hem in het klaslokaal zag. We pasten in elkaar met een perfectie die onbeschrijfelijk was, waardoor we één geheel vormden. Toen we ons losmaakte van elkaar, bleven zijn handen zachtjes op mijn rug liggen.
'Dit gaat voor problemen zorgen,' fluisterde hij lichtjes buiten adem.
Ik wist totaal niet waarover hij het had. Hij had het over het kussen, zo ver was ik, maar waarom was dit niet goed, waarom zou dit voor problemen zorgen. Ik keek hem vragend aan maar hij schudde zijn hoofd. 'Dat word een latere zorg.'
Tray maakte zich voorzichtig los, maar bleef mijn hand vasthouden. 'Zoals je daarnet zei, we moeten echt verder.' Ik knikte instemmend, maakte mijn hand los en liep naar Ratel. Ik wekte hem en we gingen samen terug naar de plek waar ik in de val werd gelokt door het kleine lichtje. Waar ik mijn tas had achtergelaten en waar ik mijn aardse Aly had achtergelaten, want deze was overduidelijk weg.
Er was opeens een nieuwe Aly herboren.

----------------------
Hallo lieverds

Het volgende hoofdstuk zal waarschijnlijk meer tijd innemen dan de andere hoofdstukken, waarom?
Omdat ik het mezelf moeilijk heb gemaakt (like always) en omdat ik gewoonweg even iets anders aan mijn hoofd heb. Het is, of gaat in ieder geval, het moeilijkste hoofdstuk zijn van heel het boek Return.
(Valt te zien natuurlijk als ik weer eens een idee heb dat moeilijk uit te werken valt. Ik schrijf altijd eerst mijn hoofdstukken ergens anders op, en verwerk ze hier dan nog eens. Een beetje dubbel werk haha.)
Waarschijnlijk als jullie het gaan lezen, gaan jullie denken: Uh, wat is hier nu moeilijk aan? Dit is een doodnormaal hoofdstuk. Maar goed, meningen verschillen ;)

Ook wil ik jullie nog eens extra bedanken voor de lieve reacties enzoverder. Dat maakt mij altijd ontzettend blij!

UPDATE: gecontroleerd.