BAB 4

1.3K 77 0
                                    

"Okey. Sebenarnya... Saya pernah confess dekat awak. Tapi awak tak beri saya jawapan pun. Sebab tu saya rasa peristiwa tu amat memalukan saya.", kata Rafiq sambil menundukkan kepalanya.


"Oohh. Okey. Saya minta maaflah. Saya betul-betul tak ingat.", aku menyesal bertanya. Argh! Wahai mulut!


"Tak apa, sebab saya boleh dengar jawapan dari awak sekarang. Awak terima saya tak?"


Alamak! Apa aku nak jawab ni. Aku bukannya kenal dia sangat pun, kalau dekat kem tu mungkinlah. Tapi sekarang aku dah hilang ingatan. Aku tak ingat apa-apa dah. Aku menelan air liur dengan payahnya.


"Haha. Saya melawak jela. Mestilah awak dah tak ingat pasal saya kan.", katanya.


"Tapi Rafiq. Tadi dalam kelas awak kata hati awak dah dimiliki.", Rafiq senyum. Aduh, soalan apalah yang aku tanya ni. Rasa nak tampar je mulut ni. Gatal betullah mulut aku ni bertanya.


"Awaklah orangnya yang dah memiliki hati saya."


Erk! Kelat rasanya air liur yang aku telan ni. Argh! Kan dah kena, padan muka kau Lisa. Tanya lagi. Aku tak tahu nak buat reaksi macam mana. Pin pin! Ada sebuah kereta hon kepada kami. Yes! Atok dah datang! Time to run!


"Okey awak, atok saya dah datang. Saya minta diri dulu.", kataku ingin mengelak.


"Saya tahu dah perangai awak macam mana. Tak apalah, saya beri masa untuk awak berfikir sama ada nak terima saya atau tolak saya. Up to you.", kata Rafiq tenang.


"Rafiq, awak jangan terlalu mengharap sangat. Saya langsung tak ingat kenangan kita. Walaupun saya berusaha untuk mengingat sekalipun, saya tetap tak boleh ingat."


"Saya tahu. Saya tak perlukan kenangan dulu untuk membuatkan awak sukakan saya. Awak tak perlu paksa diri awak untuk mengingat. Adalah lebih baik jika awak tidak mengingati kenangan dulu."


"Saya minta maaf Rafiq."


"Kenapa awak nak minta maaf."


"Saya tak mampu nak balas cinta awak."


"Awak kena balas cinta saya juga sebab awak dah buat saya cintakan awak."


"Err..", aku terkelu.


"Tak apa. Saya akan buat awak jatuh cinta dekat saya nanti.", katanya yakin.


"Awak.."


"Atok awak dah tunggu lama tu. Hati-hati! Bye!", dia memintas percakapan aku.


"Okey, saya balik dulu. Bye!", dia melambaikan tangan.


"Siapa tu?", atok aku bertanya.


"Lecturer baru.", jawabku ringkas.


"Amboi, pensyarah pun ada hati nak tackle cucu atok. Famous betul cucu atok ni.", atok cuba berjenaka.


"Atok ni. Atok ingat Lisa ni tak laku ke?", rajukku.


"Mana ada. Atok tak cakap apa-apa pun. Merajuk ke cucu atok ni?"


"Mestilah!"


"Tak kisahlah dengan siapa Lisa bersama asalkan dia mampu menjaga Lisa sebaik mana mama dan papa Lisa jaga Lisa.", kata atokku.


"Atok...", hati aku tersentuh mendengar kata-kata atok.


"Touchinglah tu.", usik atokku.


"Atok ni...", aku menarik muncung panjang. Atokku hanya mampu ketawa.


"Papa kamu betul-betul risaukan kamu Lisa.", kata atokku tiba-tiba.


"Lisa tahu. Disebabkan Lisa kemalangan hari tu, papa a bit kongkong Lisa. Now, dia suruh Lisa duduk dengan atok.", kataku.


"Bukan setakat tu je Lisa."


"Habis tu atok?"


"Yang mati dibunuh hari ini Lisa tahu siapa?", tanya atokku.


"Lisa tak tahu pun atok. Siapa?"


"Dia adalah Nad."


"Nad?", Nad mana? Allah! Jangan kata Nad tu.


"Nad kawan baik kamu tu la Lisa."


"Nad? Nad dibunuh? Tapi kenapa???", mata aku mula bergenang dengan air mata.


"Sabarlah Lisa. Setiap yang hidup pasti akan pergi."


"Nad... Lisa langsung tak tahu yang Nad dibunuh. Lisa beria protect diri tapi yang mati kawan baik Lisa sendiri. Kawan jenis apa Lisa ni atok.", aku merintih.


"Sabarlah Lisa"


"Nad... ", aku menangisi pemergian Nad. Siapakah yang tega membunuh Nad?


AMNESIAWhere stories live. Discover now