Ruhum maden ocağı
İndikçe yüzüme yansıyan sıcaktan
Kendim sorumluyum
Yanacaksam bir ben yanmalıyım
Sızı incitmiyor, ama şu an.
Yangından sonra ortalığı kaplayan
Nefesimi açan duman;
Keder üzerime üzerime geldikçe
Ben onu kucaklayan
Avare
Çünkü günahlarım bedeldir
Günahlarıma
Günahlarım kefildir
Kederime
Kimse sahip değilken bedenime
Bedenim ne kadar kadavra ise
Buz dağıydım eriyordum
Madenin sıcağında eriyen hisleri
Tahliye ediyorum gözlerimden
Eksi derece tenimde yaşlarım donuyor
On beş yaşım, yirmi yaşım
Şimdi ki yaşım
Gözümün önünde canlanışın
Gözünün önünde yatan naaşım
Donuyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AcıŞaibeKahır
PoetrySevap zanneder kendini, en ağır günahlar. Yaprak gibi, toprak seni tavlayana kadar!
