"I don't want someone better, I don't want someone perfect, I don't want someone rich, I just want you, you can make me happy." - Prissy
Prissy's POV
It's been a year. But still Patrick is in coma :( Masakit. Masakit dahil ako ang naging dahilan kung bakit siya nasa hospital, nakahiga sa kama, may mga tubo na nakasalampak sa bibig niya. And worst I didn't let him to explain the whole story. I just cut him when he was explaining.
It's all my fault.
Nandito ako ngayon sa tabi niya, simula nang maka-recover ako ay lumabas agad ako ng hospital pero hindi ko siya iniwanan. Kahit na ....
Sinabi na nang Doctor na hindi na kakayanin ni Patrick. But I know Patrick will survived this. he can because he wants. Hindi niya ako pwedeng iwanan ulit sa pangalawang pagkakataon. i know I'm selfish and I admit it.
Magpapaliwanag pa si Patrick. Hindi pwedeng hindi siya magpaliwanag, dahil makikinig na ako simula ngayon. Basta magising lang siya at makita ko lang siya na masaya.
Hindi ko kayang mawala ulit siya, dahil baka mapatay ko sarili ko pag nagkataon yun.
"Agatha." napalingon ako sa nagsalita
Si Ate lang pala kasama si Francis.
"A-ate" naiyak na naman ako.
I know kinakaawaan niya ko.
"Umuwi ka naman sa bahay, dito ka na natutulog at kumakain. Dito ka na din naliligo. Please pag nagising si Patrick we will call you. J-just rest Prissy, I know mahirap at sinisisi mo yung sarili mo dahil sa nangyare pero --" I cut her off
"Leave us alone!" I scolded her, i know mas matanda siya saken pero ayoko.
Ilang araw na ba niya ako kinukulit at ilang araw na ba niya akong paulit ulit sinasabihan? >///////////////////<
Then I heard the door closed. Alam kong napaka stubborn ko pero masisisi nyo ba ako?
Hinawakan ko yung kamay ni Patrick at nagsimulang umiyak na naman hinalikan ko ito at nagsimulang magdrama.
"I don't want someone better, I don't want someone perfect, I don't want someone rich, I just want you, you can make me happy Patrick. When will you awake?" I said between my sobs.
"I realized how I stubborn. Isang taon ka nang nakahiga diyan, hindi ka ba napapagod? Kelan ka ba magigising? Kelan ka ba mambubwisit saken ha?! nakakasar ka na ah!" iyak padin ako nang iyak.
Napaka-TANGA ko. Ayokong sumuko, kahit ang mga kaibigan ko sumuko na pero ako ayoko. Ako ang dahilan kung bakit ka nahihirapan ngayon, Alam kong nahihirapan ka na sino ba naman nadadalian sa pakikipaglaban sa buhay at kamatayan?
Pero kung ano man ang maging desisyon mo. tatanggapin ko, kung gusto mo na sumuko...
"Papayag na ko, mas lalo lang kita pinapahirapan. Sorry ha pina-abot ko pa nang taon akala ko kase sabay tayong lalaban at mag-uumpisa ulit tayo sa simula. Siguro hanggang dito na lang yung libro naten. Siguro ito na yung last page at kailangan nang tapusin. Mahirap man pero dapat kayanin para matapos na lahat nang paghihirap diba?"
"Akala ko yung kwento natin magtatapos sa maganda kase diba yung umpisa naten maganda? Akala ko lang pala, akala ko mangyayare din saten yung mga kwentong nababasa ko sa mga libro ni Nicholas Sparks. Akala ko lang pala. Akala ko may happy ending na tulad sa mga movies na napapanuod naten. Akala ko lang pala."
"Akala ko may forever na, Akala ko lang din pala. Sabi nga nila 'Imagination is better than reality' Totoo nga na mas mainam pa ang imahinasyon kesa sa reyalidad dahil sa imahinasyon naiisip natin yung mga bagay na nakakapag papasaya saten, yung akala natin posible pero imposible."
"Yung tipong wala tayong iisiping problema, puro masasayang bagay lang ang iisipin natin. Pero sa reyalidad kailangan nating tanggapin na hindi lahat nang bagay magtatapos sa masaya. Dapat din nating tanggapin na may mga bagay talagang hindi na pwedeng maibalik sa dati at may mga bagay din talagang dapat nang pakawalan."
"Kung naririnig mo ako ngayon, sana ... Sana hanggang sa kabilang buhay tayo padin." I wiped my tears
Tumayo na ko at naglakad papuntang pinto. Huminto muna ako para sulyapan si Patrick na mahimbing na natutulog. I know na magiging masaya at malaya na siya sa magiging desisyon ko. Alam kong ako na lang yung hinihintay niyang sumuko.
"This will be the last stare from me. I hope maging masaya ka."
"I will love you for the rest of my life..."
And then I left.
Iyak lang ako nang iyak pag labas ko nang kwarto ni Patrick. Ang hirap mag let go pero dapat kong gawin para din naman to saming dalawa eh. Ayoko nang umasa sa mga bagay na hindi na mangyayare pa. Alam kong magiging kumportable na ang pamilya niya sa naging desisyon ko.
Alam kong magiging tahimik na siya.
[A/N: And finally last chapter will be post. Ayoko na nang masaya na ending! kaya kayo umaasa eh, masasaktan lang kayo pag ganun. ~dowenniesings]
BINABASA MO ANG
TEAR DROPS ON MY GUITAR
Teen FictionLahat tayo may karapatang ipaglaban ang mga taong mahal natin, Pero dapat parin ba natin 'tong ipaglaban kung alam naman nating sinuko ka na niya? Iniwan ka sa ere na lumalaban? Magpapaka-tanga ka na lang ba o susuko na lang din tulad ng ginawa niya?
