The One That Got Away

~TOTGA~ Chapter 54

~chapter 54~

KEVIN'S POV:

Ito nanaman ako..nakatulala. kelan ba matatapos tong gulong to? Ang tanong naman diyan. Matatapos kaya to?

"Huy, kev. Tigil-tigilan mo yang kakatulala mo ha. Nakaka shunga ka." Sabi sakin ni sam. Kaya nginitian ko lang siya.

"Hayaan mo na lang ako." Sabi ko sakanya kaya inirapan niya ko.

"Sam.." kaya napatingin siya sakin.

"Ano?" Sabi niya.

"M-makikipag hiwalay nako..para hindi na rin siya umasa na mag-kakaayos pa kami. Para mabawasan na rin yung sakit." Sabi ko sakanya.

"Tanga lang kev? Sini kayang hindi masasaktan kapag nakipag break sayo yung taong mahal mo? At anong mababawasan yung sakit?! Mas madadagdagan pa yon! Kala mo ba mababawasan yun kapag nakipag-break
Ka sakanya? Kev, hindi. I tell you, hindi." Sabi niya sakin. Para namang hindi ko alam yun.

"Alam ko. Pero makaka-moveon din siya. Makakahanap din siya ng mas karapat-dapat sakanya." Sabi ko sakanya

"Kev. Sa tingin mo ba hindi ka karapa't-dapat sa pagmamahal niya? Eh diba engaged na kayo?! Ibig sabihin nun fianceè mo na siya! At ang susunod dun kasalan na! Kaya nga niya tinanggap yung proposal mo kasi alam niyang hindi mo naman siya sasaktan! Alam niyang kayong dalawa talaga hanggang huli!" Sabi niya sakin.

"Eh ano bang ginagawa ko ngayon?! Diba nasasaktan na siya ngayon pa lang?! Mas mabuti ng mag hiwalay kami kesa sa ganto." Sigaw ko sakanya.

"Kev. Pagisipan mo muna. Hindi madali yang iniisip mo. Madaling sabihin pero mahirao gawin." Sabi niya.

"Disidido nako sam. Yun na ang gagawin ko. Wala ka ng magagawa." Sabi ko sakanya.

"Kevin, bahala ka na. Basta ako pinagsabihan na kita. Sana naman diyan sa disisyon mo, maging masaya ka." Sabi niya sabay akyat. Hinding-hindi ako magiging masaya simula sa araw nato. Hinding-hindi na.

~~~

ALEX'S POV:

Habang nanonood ako..bigla namang nag ring ang phone ko.

Wait a minute, totoo ba tong nakikita ko?! Tumatawag si vin?! Syempre agad ko tong sinagot.

《Vin!! Salamat sa diyos at tumawag ka sakin!! Kamus--》

《Alexandra, meet me outside of your hotel.》

Dali-dali naman akong nagbihis then bumaba na. Nakita ko lang siyang nakasandal sa may kotse niya.

"Hi!!" Masaya kong sabi sakanya. Tinignan niya lang ako at pinasakay na. Bakit parang ang haggard niya? At ang cold?

Niisa samin walang nagsasalita. Parang ang awkward na. Ang tagal na rin kasi naming hindi nagkita. Pero i'm happy na nakipag kita na siya sakin.

Dinala niya ko kung saan...ko siya sinagot...bakit parang ayaw kong tumuloy? Bakit parang may mangyayari na ayaw ko?

Bumaba siya kaya sinundan ko siya.

"Vin, what are we doing here?" Tanong ko sakanya. Siya naman nakatingin lang sa sunset.

"Alex," sabi niya.

"Vin, it's al. Not alex. Diba yun yung tawag mo sakin?" Tanong ko sakanya

"Alex, ayoko na." Sabi niya.

"Anong ayaw mo na? Ayaw mo na dito? Eh bat naman kasi dito? Pwede naman sa ibang place diba?" May nangingilid ng luha sa mga mata ko.

"Alex, pagod nako. I think we should break up. Ayoko na." Sabi niya sakin.

Processing...not processed.

"Pagod? Hindi naman tayo naglakad ah? Nakasasakyan pa nga tayo eh. Diba?" Sabi ko habang pinupunasan yung mga luha ko.

"Alex, wag ka mag-maangmaangan. Alam mo sinasabi ko. Hiwalay na tayo. Ayoko na. Ano bang hindi mo maintindihan dun?!" Medyo pasigaw niyang sabi.

Nasasaktan nako..

"Vin, don't tell me this. Hindi mo na ba ko mahal? Ayaw mo na ba talaga? Please..don't leave me." Sabi ko sakanya.

"Alex, nagmumukha kang tanga. Wag ka ng umasa na magkakabalikan pa tayo. Dahil hindi na." Sabi niya sakin with his cold stare.

"Vin, bakit mo naman to ginagawa?" Tanong ko sakanya.

"Ayoko na. Pagod nako." Sagot niya.

"Puchanginang sagot yan! Sa tagal natin, ngayon ka pa susuko?! Vin, this is insane! Your so unreasonable! Kala ko pa naman mahal mo ko....So, parang ganun-ganun na lang yun? Bigla ka na lang bibitaw? Eh putek vin, nakakapit pa ko eh. Ano to, biruan? Galing ah! Ang galing mo! Sa sobrang galing mo, naiiyak ako! Your so stupid. Kala mo ba sa ginagawa mo hindi ako nasasaktan? *sobs* well, your dead wrong! *sobs* nakakainis ka! Nakakabwiset! Alam mo ba yung mas masakit?" Tinignan ko siya mata sa mata. Yung mga mata niya, blanko lang.

"Yung mas masakit? Ay yung nakikipag break ka sakin, anniversary pa natin. *sobs*  Galing mo no? Galing mo tol!
Grabe. Imbes na matawa ako umiiyak ako. Siguro sa sobrang saya na rin. Ang saya-saya ko eh. Sobra..*sobs* Vin.." tinignan ko siya as in mata sa mata na.

"Mahal mo pa ba ko?" Tanong ko sakanya.

"Hindi." Sabi niya. Parang paulit-ulit dinudurog ang puso ko. Parang paulit-ulit sinasaksak.

"Well, thankyou for being honest." Tinap ko yung balikat niya.

"Mahal kita. hindi yun magbabago." I smiled at him. Yung smile na hindi niya makakalimutan. Yung smile na, magpapaalala sakanya kung gaano niya ako sinaktan.

"Oh, by the way. Hindi ko na rin pala kailangan to." Sabay bigay ko sakanya ng engagement ring namin.

"Bye. Siguro hanggang dito na lang talaga tayo. I hope you'll be happy." Sabay tap ko ulit sa balikat niya. I turned around and saw a tear fell out from his eyes. Pero wala nakong pakialam. All i know was he broke my heart and i don't know how to fix it. He broke my heart.

He broke his promises...
He broke my trust...
He broke our relationship...
He didn't bother to tell me what is the reason...
He..h-he..

He broke my heart...

I don't know how to mend myself. I don't know anymore. All i know is i am so broke. Like a glass torn to pieces. Like a thing that is not special, thrown out when someone doesn't like or love it anymore. That's how i feel because of him. I loved him for years. Isn't it enough? I don't know what's around me anymore. I don't know what's happening around me. It's like i'm solving a puzzle, that no one can ever solve or finish. I didn't know that this would happen to the both of us. I thought forevers are true. I thought we'll last forever. I thought he will love me till the end. But, no one knows how are lives will end. Right? Even me.

So, this is how far it goes. Wala na tong ilalayo pa. Hanggang dito na lang ang kaya naming takbuhin. Hanggang dito na lang ang kaya naming lakarin. Hanggang dito na lang ang kaya naming lakbayin magkasama. Para kaming may nakitang split road, yung isa pumunta sa kaliwa, yung isa naman sa kanan. Yung napunta sa kanan, ay napunta sa buhay na hindi niya alam kung kaya niya pang mahanap yung daan pabalik sa kasama niyang napunta sa kaliwa. Yung napunta naman sa kaliwa, hindi na nagtangkang hanapin yung taong napunta sa kaliwa. Hinayaan na niyang mawala at maligaw. Hinayaan na niyang mapunta sa maling daan na alam niyang hindi naman siya sasaya. Masasaktan lang.

Kaso, wala tayong magagawa kung ito ang nakatadhana satin eh..sometimes, kailangan mo na lang tanggapin ang mga nangyayari dahil kapag nangyari na, wala ka nang magagawa oa para mabalik pa yon. Nangyari na eh. Wala na.

Tapos na ang storya namin...

Sana hindi na to nangyari samin. Ang hirap eh. Mahirap pa kasi..

He's the one that got away..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

☆gabitaaa27☆