Belki kendince haklıydı ama ben onu bırakamam artık o benim oldu ve ben onu Berk denen o pisliğin ellerine bırakamam.
Arkadaşlar merhaba :) kitabın kapağını değiştim umarım beğenmişsinizdir.Y.b lütfen okuduktan sonra vote verin eminim birkaç saniyenizi alacaktır.Şimdiden teşekkür ediyorum iyi okumalarr :)))
~~~
~~Berk~~
Cemreyi bulduğumda ona sımsıkı sarılacaktım daha önce bunu yapmadığım için zaten çok pişmanım.
Söylenecek bir söz bulamıyordum ben kimdim peki Cemre'nin babasından intikam almaya gelmiştim ama hayır şimdi kızına aşık oldum.
Şuan babasına zarar versem Cemreyi hayatım boyunca göremezdim.Belkide Cemre bu olanlardan sıkılıp intihar edecektir.Ama ben buna fırsat vermemeliyim. Eğer Emir Cemreye sapık şeyler yaptıysa onu öldürecektim zaten buna yemin etmiştim.
Cemreyi tanıyordum o hasas küçük bir kız çocuğu gibiydi.Masum saf ve iyi yürekli.Herşeyiyle güzel olan kız. Ona nasıl bu işkenceyi çektirirdi aklım almıyordu onu seviyorsa neden bunları yaşatıyordu.
Kenan bey annemi elimden aldı şimdide Emir denen o piç Cemreyi aldı. Ben kimseye bu kadar yakın olmam.Onda birşey vardı beni mutlu eden bişey. Sınanıyor muydum bilmiyorum ama gerçekten bu hayat bok gibiydi. Herşey herkes insanlar çevre. Ama Cemreye baktığımda aynaya bakıyordum sanki.
Daha önce de başından bir olay geçmiş ben daha onu dinleyemedim bile.Onun varlığından 3 aydır haberdarım ama 1 aydır sesi yok kokusu yok gülüşü yok Cemre yok!
Ben onu yeni buldum ve başına ne gelirse gelsin ben arkasındayım ailesi olsun veya olmasın.
Şuan ki ruh halini düşünemiyorum bile acaba beni özlemiş miydi? Onu bulacağıma inanıyorum er ya da geç.
~~Cemre~~
Odamdan tuvalete gitmek için çıkmıştım Birden aşağıdan sesler geldi Emir telefonda yüksek sesle biriyle konuşuyordu.
Kafamı aşağıya eğip baktığımda Emir beni fark etmedi ve evin kapısını kilitlemeden hızlıca koşarak çıktı. Ben yanlış mı görmüştüm.Bu kaçmam için bir fırsattı.Emir gittikten 5-10 dakka kadar bekledim emin olmak için zaten arabasının sesini duymuştum.
Koşarak ihtiyaçlarımı giderip pantolon ve kalın bir kazak giyindim.Sonbahardı ve ben kaçtığım için tedbirli olmalıydım.Üstüme kaşe asker yeşili bir mont giyindim.Botlarımı giyip boyunluk aldım ve evden koşarak çıktım. Kapıyı açık bıraktım o şerefsizin evine kim girersede girsin.Gün daha batmamıştı saat 4.30 du.
Kurtulmuştum özgürdüm.Anneme babama ve Emire gidiyordum.Evin etrafı ağaçlıktı ve hava kararacaktı umarım ağaçların oralarda bir su birikintisi yoktur.
Hiçbirşeye aldırmadan koştum artık hava kararmak üzereydi.Benim acilen evlerin olduğu biyere koşmam gerekiyordu.Neden saat almadığımı düşündüm bir ara ama şuan burda koşmak bile muhteşem.
Kaç saattir koşuyorum bir fikrim yok ama çok yoruldum saçlarımdan sular akıyordu ve hava çok soğuktu iyi ki kalın giyinmiştim.
Montumun önünü boğazıma kadar çekip boyunluğu kafama geçirdim gerçekten zature olacaktım.Kurt sesleri geliyordu korkutucu ay ışığından başka hiçbirşeyden yararlanma imkanım yoktu.
Ne kadar daha koştum bilmiyorum ama ileride bir ev belirdi.O eve gidip belki geceyi o evde geçirebilirdim.
Evin önüne gidip kapıyı açtığımda güzel bir kız açtı kapıyı hamileydi sanırım.
-Buyrun??
-Ben yolu kaybettim de bana yardımcı olur musunuz lütfen?
-Tabii içeri gel.
Bana sıcacık gülümsedi aylar sonra bir insan yüzü gördüm ve mutluydum.
Tam koltuğa oturacakken kapı çaldı ve içimde bir ürperti oldu.Yoksa Emir beni bulmuş muydu?
