ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Η επιστροφη...



  1 μηνα αργοτερα..

Μελινα:

  Πέρασε  ένας μήνας από τότε που μένουμε μαζί... στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα... γιατί δεν τον ήξερα και ένιωθα πολύ άβολα μαζί του δεν μπορούσα να τον κοιτάω στα μάτια, κάθε του βλέμμα με έκανε να ανατριχιάζω και να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Την πρώτη εβδομάδα τον απέφευγα όσο μπορούσα... και προφανώς θα το είχε καταλάβει και εκείνος  μα δεν είπε τίποτα, την πρώτη μέρα που ήρθαμε σπίτι ήρθε τόσο κοντά μου... πήγε να με φιλήσει μα δεν το έκανε.. το σώμα του ήταν πολύ κοντά στο δικό μου, τα χείλη του παραλίγο να ακουμπήσουν τα δικά μου ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή και ένιωθα τόσο άβολα αλλά δεν ξέρω τι τον έπιασε και απομακρύνθηκε από κοντά μου απότομα. Χθες βράδυ  όμως δοκίμασε ξανά να με φιλήσει... αυτήν την φορά όμως δεν απομακρύνθηκε το εκανε! Και το ήθελα και εγώ,καθόμασταν στον καναπέ στο σαλόνι και βλέπαμε μια ταινία  και ξαφνικά εκείνος έρχεται πολύ κοντά στο πρόσωπο μου βαριανασενοντας, ένιωθα την καυτή του ανάσα πάνω στα χείλη μου, πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με φίλησε με πάθος για πολύ ώρα.. ένιωθα τόσο ασφαλής μέσα στα χέρια του,μέσα στο φιλι   του χάθηκα μαζί του, ένιωθα τόσο υπέροχα που δεν ξέρω πως μπορώ η άν μπορώ να το περιγράψω αυτό. Μόνο με ένα φίλη με έκανε να χαθώ στα χέρια του... μόλις σταμάτησε να με φιλάει με κράτησε στην αγκαλιά του και με έσφιξε ακόμη πιο πολύ και χαμηλόφωνα είπε <<  κοριτσάκι μου... >>
 

  Χθες βράδυ την φίλησα... δεν ξέρω τι με έπιασε και το έκανα εκείνη την στιγμή.. μα ήθελα να νιώσω τα χείλη της πάνω στα δικά μου... την κρατούσα στα χέρια μου, ήταν δικιά μου! Την φίλησα πολύ ώρα, μέσα στο φίλη της ένιωθα ήρεμος, δεν ήθελα να τελειώσει ποτε!
  
7:30 χτύπησε το ξυπνητήρι... πρέπει να σηκωθώ να πάω στην δουλειά, κοίταξα δίπλα μου στο κρεβάτι όπου ήταν η Μελίνα και κοιμόταν τόσο όμορφα τόσο ήρεμα, χαμογέλασα μόνος μου για μια στιγμή χωρίς να το καταλάβω ένιωθα τυχερός που την έχω δίπλα μου κάθε μέρα την θέλω και  πιο πολύ... άρχισα να ντύνομαι έβαλα μια φόρμα μαύρη και ένα γκρι κοντομανικο και ύστερα έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου έβαλα το μπουφάν μου, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έδωσα ένα φιλί στο κοριτσάκι μου και ύστερα έφυγα...

    12:30 καθόμουν στο σαλόνι και έβλεπα τηλεόραση όταν άκουσα την πόρτα να χτυπά... αναρωτήθηκα ποιος μπορεί να είναι αφού ο Μάνος είναι στην δουλειά.. ίσως να σχολασε νωρίτερα σκέφτηκα καθώς άνοιγα την πόρτα... μα δεν ήταν ο Μάνος, δεν ξέρω ποιος ήταν εκείνος ο άνδρας που στεκόταν μπροστά μου αυτή την στιγμή και δεν νομίζω πως τον ήξερα... ήταν ένας κύριος κάπου στα 45, κομψός και καθώς πρέπει