ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

κάποιος παρακολουθεί...

Σωτήρης
Μου μίλησε πολύ άσχημα.. τόσο που δεν είχα να πω τίποτα,τόσο που οι λέξεις δεν έβγαιναν απο το στόμα μου και αποφάσισα να φύγω χωρίς να πω λέξη.. απο όσα ήθελα να πω εκείνο το βράδυ σε εκείνη..ήξερα απο την αρχή πως δεν θα με ήθελε.. αλλά ηλπιζα πως θα με άφηνε έστω να της μιλήσω... μα εκανα λάθος!  Δεν με άφησε ουτε να της μιλήσω ,δεν μου έδωσε καμια ευκαιρία...  με μισεί! Αυτό όμως θα αλλάξει..  αφού δεν μπορεί να αλλάξει με τον καλό και ευκολο τροπο.. τότε θα κάνω αυτό που σκέφτηκα χθες βράδυ ξαγρυπνος στο αυτοκίνητο παρέα με ενα μπουκάλι ρακί..  θα ζητήσω την βοήθεια του Σηφη.. και ελπίζω να με βοηθήσει,  είναι η τελευταία μου ευκαιρία να γίνει δική μου!  Και θα την διεκδικησω μέχρι το τέλος... βάζω γρήγορα το μπουφάν μου και φεύγω βιαστικά απο το σπίτι χωρίς να δώσω καμια εξήγηση στην αδερφή μου για το που πηγενω...μπαίνω στο αυτοκίνητο και γυριζω ξανά στα παλιά μου μέρη.. σε εκείνα τα μέρη που την γνώρισα... βρέχει δυνατά και δεν βλέπω καλά, αλλά δεν με νοιάζει γνωρίζω τον δρόμο και χωρίς να βλέπω μετα απο τοσα χρόνια,  τα μαλλια μου έχουν γίνει μουσκεμα το ίδιο και το μουστάκι μου, τα ρούχα έχουν κολλήσει πανω στο γεροδεμένο σωμα μου και με κανουν να κρυωνω ακόμη πιο πολύ..  χτυπάω συνθηματικα με δυναμη την πόρτα που χτυπαγα παλιά... εκείνη την πόρτα που με έφερε σε αυτήν εδώ την κατασταση σήμερα..  η πόρτα αργεί να ανοίξει και μπορω να φανταστώ γιατί...αφού αυτό το συνθηματικό ανήκε μονο σε εμένα... και κανεις άλλος δεν το ήξερε,  τελικά βλέπω την παλιά ξύλινη πόρτα να ανοίγει μπροστά μου και πίσω της στεκόταν ο Σηφης!  Πήρε αμέσως μια έκφραση έκπληξης, χαράς και θυμού μαζί... το έβλεπα στα ματια του,  όχι στο προσωπο του

-τι θέλεις εδώ εσύ; είπε αυστηρά χωρίς καμια απόλυτος έκφραση στο προσωπο του

-θέλω να μιλήσουμε! Είπα αποφασιστικά

-νωμιζω πως μετα την αποχώρηση σου δεν έχουμε κάτι να πούμε!  Λέει αρκετά πιστικα ώστε να πείσει μέχρι και τον εαυτό του...