ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Μπλεξίματα..

-τι να την κάνω;  ρώτησε αυτός που με κράταγε με δυναμη απο τα μπράτσα..  με είχε οδηγήσει μέσα στο παλιό σπίτι,  που τελικά δεν ηταν και τόσο παλιό μέσα ηταν κλασικό σπίτι..  απο όσο μπορουσα να δω.. ηταν κάτι σαν χώρος συγκέντρωσης τους..  η κάτι τέτοιο..  είχε τέσσερις μεγάλους καναπέδες,  πολύ ποτό.. ρακι,κρασί,τσικουδιά και παρα πολλά αλλά..  ο χώρος είχε ενα διακριτικό αρρωμα απο τσιγάρο..  προφανώς κάποιος κάπνισε πριν απο λίγο..

- κάλεσε τον αρχηγό να ερθει αμέσως,  αυτός θα μας δώσει εντολές τι να κάνουμε!  Είπε ο μαυροφορεμένος άνδρας που στεκωταν μπροστά μου..  ηδη με τρόμαζαν αυτοι οι δυο με την άγρια εμφάνησή τους..  θα καλούσαν και τον αρχηγό τους εδώ;  δηλαδή πως μπορούσε να ηταν ο αρχηγός τους; 

-τι να την κάνω μέχρι να ερθει;
-βαλτην στην αποθήκη είπε αυστηρα χωρίς καμια έκφραση στο πρόσωπο του..  και ο άνδρας που με κρατούσε με άρπαξε στον αέρα και με κατεύθυνε προς την αποθήκη λογικά..  κατεβηκαμε μερικές παλιές ξύλινες σκάλες που ετριζαν σε κάθε πάτημα μας..  ξεκλειδωσε μια παλιά κλειδαριά και με διέταξε να μπω μέσα..

-μπες μέσα είπε κανοντας μου νεύμα προς την πόρτα αλλά δεν υπάκουσα... στάθηκα εκεί και τον κοίταζα με τον τρόμο στα ματια μου να διακρίνεται εύκολα.. ο άνδρας αρχισε να χάνει την υπομονή του..
-μπες μέσα!  Φώναξε δυνατά και με έσπρωξε λιγάκι ώστε να πάω ενα βήμα πιο πέρα.. 
-όχι!  Είπα με την φωνη μου να σπάει..  όχι!  Δεν το είπα εγώ αυτό;  πως το είπα..  θεέ μου..  με κοιτάζει τόσο άγρια μετα απο αυτό.. χωρίς να το σκεφτώ αρπαξα ενα παλιό ξύλο που ηταν ακουμπησμενο στην γωνία,  δίπλα απο την πόρτα, το είχα δει απο την ωρα που κατεβαιναμε τα σκαλιά..  τον χτύπησα με αυτό στο πρόσωπο δεν είμαι ακριβως σίγουρη που.. έβγαλε ενα βογκητο πόνου κρατώντας το πρόσωπο του.. έτσι παράτησα το ξύλο κάτω και βρήκα την ευκαιρία να φύγω.. η χαρά μου όμως δεν κράτησε για πολύ..  μονο μερικά δευτερόλεπτα..  είχα ξεχάσει πως ηταν και ο άλλος άνδρας εδώ..  αλλά το θυμήθηκα μόλις έπεσα πανω του!