ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

το παρελθόν επιστρέφει..

Αγαπη
Νιώθω τα ποδια μου να τρέμουν, εύχομαι και ελπίζω ο Σηφης να ξανα περπατήσει.. μόλις ήρθε ένας γιατρός και του έβαλε τους όρους.. ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά καθώς αντικριζω αυτήν την έκφραση πόνου στο πρόσωπο του Σηφη.. "σε παρακαλώ! Κάντο για εμένα.." εύχομαι απο μέσα μου και σφίγγω τις γροθιές μου την μια μέσα στην αλλη..απλωσα το χερι μου για να τον βοηθησω...μα η παλάμη του με σταμάτησε αρνητικά..

-θέλω μόνος μου είπε καθώς δάγκωσε έντονα το κάτω χείλος του απο τον πόνο και όλο του το πρόσωπο πήρε αυτήν την μορφή πόνου..
-έλα! Μπορείς! Είπα για να τον εμψυχωσω και ανατριχιασα ολόκληρη μπροστά στο θέαμα που έβλεπα... στεκόταν και παλι ορθιος μπροστά μου.. δεν μπορούσα να κρυψω την χαρά μου και έτσι χωρίς να το σκεφτώ έπεσα στην αγκαλιά του και εκείνος με κράτησε μέσα της σαν πολύτιμο διαμάντι ... όλα τα πρόσωπα γύρω μου είναι χαμογελαστα και λάμπουν απο ευτυχία..

-η εγχείρηση πέτυχε! Λέει με ενα τεράστιο χαμόγελο ο γιατρός που ηταν στο ίδιο δωμάτιο και παρακολουθούσε την εξέλιξη..
-γιατρε ποναω.. παραπονέθηκε ο Σηφης πιάνοντας λιγάκι τα πόδια του
-έτσι θα είναι την πρωτη ευδομαδα αλλά μέρα με την ημέρα ο πόνος θα λιγοστεύει και θα περπατας πιο εύκολα, σύντομα θα μπορεσεις να ξανά κανεις όλα όσα έκανες πριν από το ατύχημα.. είπε τραβώντας τον ωμο μου για συμπόνια.. χαίρομαι που κατάφερα να σταθώ ξανά στο υψος μου μετα απο αυτό.. χαίρομαι που μπορω να προστατεψω απόλυτα την Αγάπη, να την σφιξω στην αγκαλιά μου και να γυρίσουμε μαζί όλο τον κοσμο...
Όλα τα συγγενικά μου πρόσωπα έχουν ενα μεγαλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους..

-μπράβο σου! Τα κατάφερες.. είπε ο Μάνος πιάνοντας το χερι μου για μια ανδρική χειραψία και εγώ ανταπόδωσα..
-είμαι πολύ χαρούμενη για εσένα.. μπορεί στην αρχή να μην τα πηγεναμε καλά, μα τώρα αυτό άλλαξε..εσύ το αλλαξες! Ολόκληρος ο εαυτός σου άλλαξε.. και μπράβο σου.. είπε η Μελίνα συγκινημένη και έπεσε για λίγο στην αγκαλιά μου..
Η μητέρα μου δεν είχε λογια, μονο δάκρυα χαράς έτρεχαν απο τα κατακόκκινα ματια της και αμέσως έπεσε στην αγκαλιά μου... ο πατέρας μου στεκόταν πιο κει.. ηταν ανέκφραστος μα φαινόταν στα ματια του οτι χαιρόταν για την εξέλιξη της καταστασης.. έκανε νόημα σε ολους να βγουν από το δωμάτιο για να μεινουμε μόνοι μας.. και εστι λίγο αργότερα βρισκόμουν στο δωμάτιο μονο με τον πατερα μου.. δεν ξέρω ανντον μισούσα ακόμη.. μου έκανε μεγαλο καλό και δεν θα μπορουσα να συνεχιζω ακόμη να τον μισο..