ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Αποφυλάκιση

Σήμερα δεν θα ανοιξουμε το μαγαζί.. έχει τα γενέθλια της η μητέρα μου και θέλει να είμαστε όλοι εκεί σαν μια οικογένεια.. κάλεσε και εμένα με τον Μάνο ως "νέα" μέλη της οικογένειας.. έχω ηρεμήσει τόσο πολύ που τα πράγματα πάνε τόσο καλά στην ζωή μου πια.. ίσως να πέρασα όλες αυτές τις δυσκολίες, τις λυπες και τις στεναχώριες μα τώρα νομιζω μετα απο όλα αυτα η ζωή μου δείνει μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσω μια πιο όμορφη και ήρεμη ζωή..μακρια από κακούς ανθρώπους.. δίπλα στην πραγματική μου οικογένεια, με ανθρώπους που με αγαπάνε.. νιώθω όμως τόσο άσχημα για τον Σηφη.. που είναι σε αυτήν την κατασταση.. μπορώ να καταλάβω πως νιώθει απαίσια, πως νιώθει μόνος σε όλο αυτό.. μα όσο και αν προσπαθώ να τον βοηθήσω αυτός απομακρύνεται σιγά σιγα απο κοντά μου.. δεν δέχεται καμια βοήθεια μου και έχει κλειστεί στον εαυτό του μετα απο εκείνο το γεγονος που συνέβει με τον μανουσο.. θυμάμαι το προσωπο του εκείνο το βράδυ.. που ηταν πεσμένος στο πάτωμα και δεν μπορούσε να σηκωθεί.. δεν δέχτηκε όμως την βοήθεια μου γιατί έχει πισμα και δεν τα βάζει κάτω εύκολα και αυτό είναι που θαυμαζω πανω του.. αλλά δυο μέρες τώρα δεν σηκώνει το τηλέφωνο ουτε φάνηκε πουθενά.. είναι κλεισμένος στο δωμάτιο του απο όσο μου έχει πει η μητέρα μου και δεν θέλει να δει κανέναν...

Σηφης
Νιώθω χάλια, αρχίζω και παλι να βρίσκω τον παλιό μου εαυτό.. εκείνον τον Σηφη που δεν ένιωθε.. που δεν είχε αισθήματα.. αν ήμουν ακόμη έτσι δεν θα με ένοιαζε που είμαι σε αυτό το ηλίθιο καροτσάκι! Αλλά τώρα με νοιάζει.. με νοιάζει για εκείνη... δεν ξέρω ακόμη αν είμαι ερωτευμένος.. αλλά αυτές τις μέρες που δεν την έχω δει μου λείπει..θέλω να ξανά δω εκείνα τα ματια να με κοιτάζουν.. θέλω να ξανά δω το υπέροχο προσωπο της.. να μάθω γιατί είναι παντα θλιμενη.. και να την κάνω χαρούμενη! Με οποίον τροπο μπορω, αν μπορω.. θέλω να δώσω τα παντα σε εκείνη.. και αυτή τα παντα σε εμένα.. μακάρι να γινόταν ενα θαύμα.. και να μπορουσα να περπατησω ξανά.. αναψα ενα απο τα αγαπημένα μου πούρα και το έβαλα στο στόμα μου.. η μυρωδιά του με έκανε να ξαχνω κάπως τον πόνο μου, το συνδιασα με ενα ποτήρι ουίσκι και καθησα μπροστά απο το παράθυρο να χαζευω την βροχή που δυνάμωνε όλο και περισσότερο, τον τελευταίο καιρό έβρεχε συχνα.. και ομολογώ πως μου αρέσει η βροχή.. σαν κοιτάζω τις σταγόνες που πέφτουν πανω στο υπερυψωμένο παλιό παράθυρο μου έρχονται μνήμες στο μυαλό μου απο το φρικτό παρελθον μου.. ενα παρελθον που δεν θέλω να θυμάμαι.. ενα παρελθον που θέλω να ξεχάσω, να σβήσω η ακόμη και να εξαφανησω αν χρειαζεται.. θυμάμαι την πρωτη φορά που σκότωσα άνθρωπο.. λίγο μετα τον θάνατο της Ελπίδας.. προχωρούσα απλός μέσα στην νύχτα γιατί ήθελα να σκεφτώ μόνος μου παρέα με ενα μπουκάλι ρακί και ξαφνικά είδα κάποιον να βιάζει μια κοπελα.. στο μέρος που ήμουν ηταν κάτι συνηθισμένο αλλά εγώ έτσι όπως ήμουν μεθυσμένος σηκωσα το όπλο μου και πυροβολησα.. μέσα σε δευτερόλεπτα εκείνος ο κακός άνθρωπος βρισκόταν νεκρός.. και η κοπελα στην αγκαλιά μου να με ευχαριστεί.. δεν ξέρω τι με είχε πιασει αλλά δεν αντιδρούσα..υστερα απο λίγο την εσπρωξα απο πάνω μου και έφυγα.. δεν την ξανά είδα ποτε μου αυτήν την κοπελα, παρόλο που ηταν αρκετά μικρή τοτε θυμάμαι ακόμη ενα σημάδι που είχε στον λαιμό της, κάτι σαν ουλή.. σαν σημάδι απο παλιά γρατσουνια.. δεν αναρωτήθηα ποτε μου τι απογινε εκείνο το κορίτσι.. μα τώρα δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η απόρροια! Πήρα μια γουλια ουίσκι και κατέβασα το πούρο, και αλλες αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου... ο πατέρας μου.. ενα άψυχο τέρας! Που δεν έχει μέσα του αγάπη ουτε συναίσθημα .. και δυστυχώς του εμοιασα και εγώ.. όσο και αν τον μισω! Έγινα σαν αυτον.. ένας άκαρδος και αψυχος δολοφόνος.. γιατί δεν ήμουν απλα στην συμορρια.. εκανα και πολλους φόνους, σε ανθρώπους που το άξιζαν, όμως εγώ δεν ήμουν καλύτερος απο εκείνους.. δεν βρέθηκε όμως κανένας στον δρόμο μου για να με σκοτώσει! Και αυτό ευχομουν.. να τελείωνε εδώ η βασανιστηκη ζωή μου.. να έπαυε το μαρτύριο... εκείνη όμως μου δώσε και παλι ζωή.. εκείνη φωτησε ξανά την ασπλαχνη ψυχή μου.. εκείνη ηταν σαν να με ζωντάνεψε ξανά.. και θα την διεκδικούσα.. αν ήμουν σίγουρος για τον εαυτό μου, αν μπορουσα να την προστατεψω.. μα τώρα δεν μπορώ...