Who's My Brother? VOLTOOID

1

Hey Hoy! 

Ik wou ff zeggen dat ik het heel leuk vind dat je mijn boek komt lezen!

Dit boek is voltooid, dus je kunt het zo uitlezen.

Ik zou het erg leuk vinden als je in de reacties vertelt wat je van mijn boek vindt!

Dit is mijn eerste boek.

WAARSCHUWING: In dit boek kan wat grof taalgebruik voorkomen.

POV Noa

'Noa! Ben je al wakker?' roept mijn moeder. 'Jahaa,' schreeuw ik en trek de dekens iets hoger op. Ik sluit mijn ogen, waar ik al snel spijt van krijg.

*FLASHBACK*

'Noa! Hier komen! Nu!' schreeuwt mijn vader. Ik strijk gauw mijn jurkje glad en check of mijn haar nog netjes in een knot zit. Op mijn zwarte lakschoentjes loop ik vlug de trap af. 'Wat heeft dit te betekenen!?' schreeuwt mijn pa. 'N-niks vader.' 'Ruim op slet!' snauwt hij en duwt het vieze materiaal in mijn handen. Ik weet best wat het is, wat het te betekenen heeft, van wie het is en wat deze persoon ermee heeft gedaan, helaas. Ik zou het liever niet weten. Woonde ik maar bij mama, in Nederland. Ik weet dat het er daar heel anders is. Het landschap, het eten, de gewoontes... Alles. Maar hoe dan ook, erger dan bij papa kan het niet. Ik loop zo snel als ik kan naar de prullenbak en gooi het erin. Ik was mijn handen en loop terug naar papa. 'Ik ben klaar vader,' zeg ik netjes. 'Meekomen,' bromt hij boos. Hij sleurt me mee naar de kelder en duwt me in de kooi. Het enige wat er daar is, zijn een matras en een lamp. Ik weet dondersgoed wat me nu te wachten staat. Rik komt weer. Een man uit de buurt. Hij is heel lief en vrolijkt me altijd op. Hij weet wat mijn vader met mij doet en wat er gaat gebeuren als ik niet meewerk, of iemand te weten komt wat er hier gebeurd, in dit huis.
Niet veel later komt Rik de kelder in lopen. Hij kijkt even om zich heen maar rent dan op mij af. 'Noa, gaat het?' vraagt hij bezorgt. Ik knik zachtjes en blijf in het hoekje zitten. Ja, ik weet dat ik hem wel kan vertrouwen maar toch... Hij haalt zijn rugzak van zijn rug en haalt er een pakketje uit. Hij geeft het aan mij, het is een warm dekentje. Ik geef hem een knuffel en laat mijn hoofd op zijn borst rusten. 'Dankje Rik.'

Dat is nu al heel lang geleden. Ik was toen acht. Ik woonde toen in Ierland, met mijn vader. De deur vliegt open en mijn moeder stapt naar binnen. 'Noa! Kom nu uit je bed! We vliegen zo naar Ierland!' snauwt ze. Ze trekt mijn dekbed van mijn bed en loopt mijn kamer weer uit. Ja, mijn moeder is ook niet bepaald geweldig. Ze zei dat ik ben ontstaan door een tweede ongelukje. Ik heb een broer, ik ken hem niet Hij kent mij wel volgens mam, maar hij is ook uit een ongelukje ontstaan. Hij schijnt zijn achternaam te hebben veranderd en is ergens anders opgegroeid dan ik. Waarom? Mijn ouders hoopten ergens anders een beter leven te krijgen. Ze konden daar geen goed werk vinden ofzo. Ik weet het niet precies maar ze wouden daar dus weg. Toen zijn ze naar Ierland verhuisd, hielden misschien iets te veel van elkaar en toen ging het opnieuw mis. Toen is mijn moeder vertrokken en heeft mij bij mijn vader achter gelaten. Nou, dat is zo ongeveer mijn leven. Vragen? Vast niet... In ieder geval, mijn leven is niet erg interessant.

Nu moet ik maar vlug naar beneden gaan, voor mijn moeder gek wordt.

'Noa, eindelijk daar ben je! Trek je jas en schoenen aan. Dan gaan we naar het vliegveld.' Ik trek snel mijn All Stars aan en glip in mijn zwarte jackje. Ik ren de woonkamer in en pak mijn tasje met handbagage. In mijn geval: mobiel, lader, oortjes en wat kleine pruttel. Geen make-up enzo, dat type ben ik niet. Ik houd niet zo van make up, jurkjes en rokjes. Ik voel me dan gewoon niet zo fijn. 'Noa, schiet nou op. We komen al te laat,' schreeuwt mijn moeder vanaf buiten naar me.

Ik ren het huis en spring in de auto. We wonen in Groningen, je kunt dus wel raden dat het een eeuwigheid duurt voor we eindelijk op Schiphol zijn. We moeten eerst door Drenthe enzo. Je kent het wel. Je zult nu wel denken, waarom rijd je niet gewoon over de Afsluitdijk, nou ik zal het je even uitleggen. De dijk is afgesloten omdat er een vrachtwagen is verongelukt. Door de harde wind is de wagen omver gewaaid en ligt nu overdwars op de dijk. Daardoor kan niemand er nog overheen rijden en wordt al het verkeer omgeleid.

Twee en een half uur later zijn we eindelijk aangekomen. We rennen over het vliegveld naar de douane. Daarna haasten we ons naar gate 7 en gaan via de slurf het vliegtuig in. Nog net op tijd. Ik ga op het plekje naast het raam zitten.
Als we eenmaal zijn opgestegen plug ik mijn oortjes in en zet een willekeurig liedje aan.

"Once I was seven years old
mama told me go make yourself some friends or you'll be lonely
Once I was seven years old..."

Niet veel nadat ik heb liedje heb gestart, val ik in slaap...

'Noa! Wakker worden! We gaan landen,' roept een stem ver weg, maar toch duidelijk die van mijn moeder. Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. Ik wil mijn gordel vast doen maar merk dan dat die al vast zit.

Het vliegtuig staat stil en ik loop snel naar de lopende band om mijn koffer op te halen. Ik trek hem van de band af en zet hem op de wieltjes neer. Als ik me omdraai zie ik dat mijn moeder er al staat, met haar koffer. 'Meekomen,' sist ze en houdt mijn pols stevig vast. Bij de douane laat ze me pas los.

'Hoe komt u aan die rode plek?' vraagt de man van de douane met gefronste wenkbrauwen, waarschijnlijk heeft hij de actie van mijn moeder doorgehad. 'Mijn hand zat vast en toen heeft mijn moeder hem los getrokken,' lieg ik. Hij bekijkt de handafdruk nog één keer en zegt dan dat ik door mag lopen.

We nemen een taxi naar het hotel. Aangezien er alleen nog maar éénpersoonskamers waren hebben mijn moeder en ik allebei een eigen kamer. Gelukkig. Ik zet de koffer neer en plof op het bed. Ik pak mijn mobiel weer en zet een andere afspeellijst aan.

Ik klik een willekeurig liedje aan en stop mijn mobiel in mijn broekzak.

"One, two, three, four

When I'm fat and old and my kids think I'm a joke

'Cause I move a little slow when I dance

I can count on you after all that we've been through

'Cause I know that you'll always understand

I won't act my age, no I won't act my age

No, I'll still feel the same around you

Hey!

When I'm fat and old and my kids think I'm a joke

'Cause the stories that I told, I tell again and again

I can count on you after all we got up to

'Cause I know that you truly understand"

Ja, ik houd van hun muziek. Je zou het zeldzaam kunnen noemen als ik geen One Direction muziek luister, al zou ik mezelf niet snel een directioner noemen. Ik ben zo'n iemand die dat niet toegeeft als ze doorheeft dat de rest van haar klas die vijf haat.