Who's My Brother? VOLTOOID

2

POV Noa

Ik wordt langzaam wakker en zie dat mijn koffer nog onaangeroerd, midden in de kamer staat. Ik ben dus in slaap gevallen. Fijn. Ik pak mijn mobiel en kijk hoe laat het is. 4:00 AM. (Voor de genen die het niet weten, AM is twaalf uur 's nachts tot 12 uur 's middags en en PM is 12 uur 's middags tot 12 uur 's nachts.) Mooi is dat. Het is dus middernacht. Ik pak mijn koffer snel uit en ga weer in bed liggen.

♡

Ik open mijn ogen en rek me uit. Er komt ligt door de kiertjes tussen de gordijnen, wat betekent dat het dag is. Ik pak mijn mobiel en kijk hoe laat het is. 10:00 AM. Ik stap onder de douche en laat het warme water over mijn lichaam stromen. Heerlijk.

Ik pak een korte spijkerbroek en een geel hemdje met een open rug uit de kast en trek het aan, haal een borstel door mijn haar en laat het gewoon los hangen. Ik pak mijn mobiel, doe mijn oortjes in en zet een liedje aan. Summer Love heet het.

Ik steek mijn mobiel in mijn zak en loop mijn kamer uit. Als ik de gang op stap zie ik dat mijn moeder ook haar kamer uit komt. 'Mam, ik ga Londen even verkennen,' zeg ik terwijl ik de deur van mijn kamer op slot doe. 'Is goed, ik zie je vanavond weer. Waag het niet om later dan 6 uur hier te zijn,' zegt ze op strenge toon. We hadden afgesproken dat we deze vakantie zo veel mogelijk lief tegen elkaar zouden doen. 'Ja mam.' Ik draai me om en loop weg.

♡

Als ik uit het hotel ben trek ik een sprintje. Sommige mensen kijken me raar aan. Alsof ze willen zeggen dat ik gestoord ben. Ik moet gewoon even mijn benen strekken, wat energie kwijt. Na een minuutje of vijf stop ik en loop rustig door de stad en kijk een beetje rond. Wat moet ik anders? Ik kom uiteindelijk bij de London Eye uit.

Leuk! Ik loop naar de vrouw die de kaartjes verkoopt toe. 'Hallo! Wil je een kaartje kopen?' zegt ze opgewekt. 'Ja, graag.' 'Oké! Hoe oud ben je?' vraagt ze. '20,' mompel ik. 'Dat kost dan €28,00.' Wat!? Zo duur? Ach ja, het zal wel. Ik geef haar het geld en krijg een kaartje. Ze wenst me een veilige rit en dan ga ik in de rij staan.
Na zo'n tien minuten ben ik eindelijk aan de beurt en stap ik snel in een capsule.

Na een rondje, wat overigens 30 minuten duurde, loop ik weer rustig verder. Ik loop een souvenirswinkeltje in en koop een armbandje met een bedeltje van de Big Ben eraan voor mijn moeder, dat zal ze vast wel waarderen. Ze houdt immers van armbandjes enzo...

Ik loop weer verder naar huis. Het wordt al donker bovendien, het is al 7:00 PM... Mama zal wel boos zijn, ik ben al een uur te laat! Ik ben bijna bij het hotel als ik door mijn knie ga, en jeez wat doet dat een pijn! Ik val op de grond neer en leg mijn handen op mijn knie. Ik begin zachtjes te huilen en voel al snel dat iemand een hand op mijn schouder legt. 'Are you okay?' vraagt de persoon. Ik schud mijn hoofd, ik heb geen behoefte om op te kijken om te zien wie het is. Hij heeft een accent, dat ik nu even niet kan plaatsen maar ik weet dat ik het herken. 'What happend?' Ik hoor dat hij naast me komt zitten. 'I twisted my knee,' mompel ik. 'Where do you come from?' vraagt hij nieuwschierig. 'The Netherlands,' 'Oh, but your accent is Irish...' mompelt hij. Nú heb ik wel behoefte om te kijken wie het is. Ik kijk op en zie een jongen zitten. Blond haar, blauwe ogen. Wazig. Ik wrijf met de rug van mijn hand de tranen uit mijn ogen en kijk nog een keer. 'Oh my-' ik breek mezelf al af. Dit mensen, dit is Niall Horan!

'Shh, are you okay? Do you need to go to the hospital?' Ik hoor dat hij bezorgd is. Waarom? Ik haal mijn schouders op. 'I'll stay with you untill you're at home okay?' Mijn mond valt open van verbazing. 'Why would you? You don't even know me...' vraag ik voorzichtig. De pijn blijft maar zeuren waardoor ik mijn hoofd alweer heb laten zakken. 'Because I care about you,' zegt hij en belt dan het alarmnummer. Niet veel later is een ambulance bij ons aangekomen. Ze leggen me op een brandcard en rijden die de ambualnce in. Niall stapt bij mij de ambulance in. Ik krijg wat pijnstillers maar de pijn blijft zeuren.

Vanaf nu ga ik de Engelse gesprekken wel gewoon in het Nederlands schrijven.

'Gaat het zo al wat beter?' vraagt de ambulancebroeder die bij me is. Ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip. 'Zal ik je ouders bellen?' vraagt Niall zorgzaam. Ik schudt hevig mijn hoofd wat zorgt voor een verwarde blik van Niall en de ambualncebroeder. 'Hoe oud ben je? Als je minderjarig bent moeten we wel bellen,' zegt de ambulancebroeder. 'Ik ben 20 oké?' zucht ik geïrriteerd. 'Kun je je legitimeren?' gaat hij door. 'Geloof je me niet?' vraag ik geïrriteerd. 'Nou, je lijkt eerder 16 ofzo...' mompelt jij. 'Ugh.' Ik probeer mijn Legitimatie te vinden, ik weet dat hij in mijn zak zit. Hebbes! Ik geef het aan de ambulancebroeder die ermee naar een lamp loopt aan de andere kant van de wagen. 'Oke, we bellen niet...' mompelt hij. Als hij mijn legitimatie terug wilt geven valt hij op de grond, alsof hij het pasje express liet vallen ofzo. Niall raapt hem gauw op. 'Je bent wel Iers?' zegt hij verbaasd. 'In Ierland geboren en gewoond tot mijn zestiende, daarna naar Nederland verhuisd,' zeg ik snel en klem dan mijn kaken weer op elkaar door de pijn. 'Oh? Waarom? Vond je Ierland niet mooi?' 'Jawel, maar... Ugh, kan ik je dat later uitleggen, als je er zo veel baat bij hebt...?' breng ik uit. Ik knijp mijn ogen weer dicht maar voel toch een traan over mijn wang rollen. 'Ja i-' Niall wordt onderbroken door de ambulancebroeder die zegt dat we er zijn. Hij loopt mee door het ziekenhuis tot dat er ergens wordt gezegt dat hij in de wachtruimte moet wachten.

Ik wordt een kamer in gereden en terwijl ik op mijn bed lig maken ze röntgenfoto's van mijn knie. Na een tijdje komt er opnieuw een verpleger naar me toe die me vertelt dat ze uit de röntgenfoto's niet genoeg informatie konden krijgen en dat ik dus ook nog een MRI-scan krijg. Ik wordt er snel heen gereden en na een tijdje komen we bij de juiste afdeling.

Twintig minuten later is de scan klaar en krijg ik te horen dat ik een operatie zal krijgen omdat er iets kapot is gebroken in mijn knie. Kraakbeen.

Ik app gauw naar mama dat ik vrienden heb gemaakt en daar overnacht. Ze hoeft niet te weten wat er aan de hand is.

Het is ondertussen al 8:00 PM en ik wordt naar de OK gereden. Ik wordt verdoofd en dan... Ja dan wat? Dan is er niks.

♡

Het volgende moment lig ik huilend in de uitslaapkamer. Met Niall aan mijn zijde. Slapend.