Noa is een meisje van twintig jaar. Haar ouders zijn gescheiden, ze woont bij haar vader in Ierland. De man is niet aardig voor haar en gedraagt zich niet als een echte vader. Haar moeder woont in Nederland en als ze zestien jaar is kan ze eindelijk...
We rijden naar een gebouw waar ze van die testen uitvoeren. Onderweg is het stil. Louis en ik zijn helemaal hyper terwijl de rest ons de hele tijd probeert rustig te houden. 'Yep, broer en zus,' zegt Harry lachend. Oké, misschien lijken we toch wel een klein, klein beetje op elkaar.
Liam parkeert de auto en we lopen vlug het gebouw in voordat iemand de jongens herkent. Ja, het is hier inderdaad druk. We lopen naar de balie en krijgen te horen dat we een half uur moeten wachten. Louis en ik zijn nog steeds hyper dus springen we de hele tijd in het rond terwijl iedereen ons boze of geïrriteerde blikken toe werpt. Je zult nu wel denken, huh? Hoe kun je nu rondspringen als je je knie niet mag belasten? Nou, dat is heel simpel. Ik spring gewoon op één been in het rond. Ja, het is best zwaar maar dat boeit me geen ene fuck. Op deze manier kan ik mijn energie tenminste kwijt.
'Jullie mogen meekomen,' zegt een vriendelijk uitziende man in een witte labjas tegen ons. Ik schat hem tussen de dertig en vijfendertig jaar. Hij heeft een rond brilletje, zo eentje als Dolfje Weerwolfje heeft.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
We lopen met z'n zessen achter hem aan een kamertje in. Er staan drie stoelen, een bureau en natuurlijk een bureaustoel. Harry, Zayn en Liam gaan op de stoelen zitten, Niall gaat naast Liam op de grond zitten en wij blijven er achter staan terwijl we ons best doen om stil te staan. 'Zo, bij wie en wie gaan we DNA afnemen?' Vraagt de man. Niet voorstellen? Oke, dan niet. Louis en ik springen allebei op en neer en steken onze beide handen in de lucht. De man grinnikt even en kijkt dan weer serieus. 'Oke, dan moeten jullie nu even mee komen.' Hij gaat ons voor een andere, kleinere ruimte in.
Ik zie een aantal spuitjes en stokjes liggen. 'Gaat U hier maar zitten.' Hij wijst naar twee stoelen die naast elkaar midden in de ruimte staan. We ploffen neer en barsten in lachen uit. De man werpt ons een geïrriteerde blik toe en pakt dan twee stokjes. Eerlijk gezegd lijken ze net ijsstokjes. Hij geeft ons allebei één stokje met de woorden: 'Schraap hiermee langs de binnenkant van je wang.' Ik haal hem langs mijn wang en geef hem weer aan de labjas-man.
Als hij die van Louis ook heeft aangenomen legt hij ze zorgvuldig in doosjes en zet deze weg. Hij pakt een spuitje en een band en loopt op Louis af. Ik zie zijn gezicht bleek wegtrekken en pak zijn hand vast. Ik ben ook niet dol op spuiten, maar ik ben er aan gewend. Bedankt pap.
De band wordt om Louis' bovenarm vastgebonden en dan wordt de naald in zijn arm gedrukt. Hij klemt zijn kaken op elkaar en spant zich aan. 'Ontspan, dan is het minder pijnlijk,' zeg ik meteen en voel dat hij onmiddelijk probeert te ontspannen. Het buisje zit vol rode vloeistof en de man bergt hem op. Hij komt terug met een nieuwe spuit en haalt de band van Louis' arm, die opgelucht ademhaalt. Ik wrijf even over zijn been en voel hoe de band om mijn arm wordt gebonden.
Ik focus me op Louis' ogen, die nergens heen kijken maar gewoon vooruit staren. Ergens op de achtergrond voel ik hoe de naald weer uit mijn arm verdwijnt. Ik zie hoe de man wegloopt om de spuit op te bergen en maak de band alvast los. Ik loop naar hem toe en leg de band naast hem op de tafel neer.
Als ik me omdraai zie ik Louis nog steeds voor zich uit staren, met een bleek gezicht. Arm joch. Ik ga weer naast hem zitten en sla een arm om hem heen. 'Louis? Gaat het wel?' vraag ik voorzichtig. Louis lijkt uit zijn gedachtes te komen en we worden gelijk overeind getrokken. 'Ik zei dat jullie weer weg moesten gaan zodat ik dan het DNA kan gaan bestuderen,' sist hij. 'Zeg meneertje chagerijn, hij zit in shock voor zich uit te staren. Ik weet niet wat u wilt maar ik zou uw mond maar gauw houden!' bijt ik hem toe en neem Louis mee naar de rest. 'Jullie moeten in deze ruimte wachten,' zegt de man en trekt de deur met een klap dicht. 'Liam, opstaan,' zeg ik en Liam staat meteen op. Ik plaats Louis op de stoel en ga voor hem op mijn hurken zitten. 'Louis, gaat het wel?' hoor ik Zayn vragen. Louis schudt langzaam zijn hoofd. Ik zucht zacht en haal een worteltje tevoorschijn. Ik spoel hem even af onder het kraantje en ga weer voor Louis op mijn hurken zitten.
Dat gaat best lastig op één been by the way. 'Wil je een wortel?' vraag ik en bij het woord wortel klaart Louis' gezicht weer op. Gelukkig. Hij pakt de wortel aan en eet hem op. Hij is weer wat vrolijker en huppelt alweer in het rond.
De man komt weer naar binnen en vraagt om onze aandacht. 'Oké, ik heb twee dingen. Ten eerste, jullie zijn broer en zus, ten tweede, in het bloed van de jongedame zijn sporen van verdovende middelen aangetroffen. Mogelijk drugs. In een vrij grote hoeveelheid,' zegt hij en draait de deur naar buiten van het slot. 'Jullie mogen gaan.' Hij verdwijnt weer in zijn lab. 'Noa? Gebruik jij drugs?' vraagt Louis. Liam en Harry komen er met een ernstig gezicht bij staan. 'Nee,' zeg ik rustig. 'Hoe kan het dan in je bloed komen?' vraagt Harry. 'Gewoon, ik ben onder verdoving geweest en heb wat pijnstillers gebruikt.' 'Waarom, drugs lossen je problemen niet op,' zegt Liam. 'Rustig nou, ik heb enkel een operatie gehad. That's it,' zeg ik en haal mijn schouders op. 'Oh dan valt het dus best mee, zo met die drugs, hé zussie,' zegt Louis. 'Yep.' Ik voel dat ik moe ben en gaap. Nog voor ik het weet val ik omver. Twee sterke armen vangen me op en tillen me omhoog. Ik hoor wat stemmen en dan ben ik helemaal weg. In slaap...
