นี่ก็เข้าสู่วันที่สามแล้วที่ผมอยู่ที่นี่
กับโซ่ตรวนที่คล้องแขนผมไว้ข้างหนึ่ง...
ในกระท่อมไม้หลังแคบๆที่ใกล้จะพังอยู่รอมร่อ ผนังไม้เก่าเปื่อยๆที่มีช่องให้แสง
อ่อนๆจากดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ริบรี่พอพอกับความหวังว่าจะมีคนมาช่วยผม
ออกไปจากนรกขุมนี้
ผมอยู่เพื่อรอวันตาย
เพียงแค่วันนั้นยังมาไม่ถึง
เพราะพวกมันยังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ
มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ที่อยู่ของสิ่งนั้น
แกร่ก . .
ประตูไม้ถูกเปิดออกโดยชายฉกรรจ์ร่างสูงโปร่งผู้ปิดบังใบหน้าด้วยหมวกไหมพรมสีแดง
เขาถือถาดเหล็กที่บรรจุอาหารมื้อแรกและมื้อเดียวของวันเดินตรงเข้ามาวางไว้ข้างหน้าผม
ของเหลวหนืดๆสีแดงราวกับเนื้อสดบดนั้นจะเรียกว่าอาหารก็คงจะยากหน่อย มันไม่เหมือนสิ่งที่มนุษย์อย่างเราจะกินได้เลยสักนิด และแน่นอนในสถานการณ์แบบนี้..ผม..
เพล้ง..ง..ง..ง
"ฮึ ! เหมือนเดิมเลยนะ. . . มึงควรจะกินอะไรบ้าง
มึงทำแบบนี้มีแต่จะทำให้มึงเหลือลมหายใจ..น้อยลงไปทุกที"
ผมเตะถาดเหล็กที่เขานำมันเข้ามาตามคำสั่งของหัวหน้า
การยอมตายเพราะอดอาหาร ดีกว่ากินเพื่อมีชีวิตอยู่รอวันที่พวกมันจะหมด
ความอดทนและเป่าหัวผมทิ้ง ผมทำอย่างที่บอกทุกวัน
น่าแปลกที่ชายคนนี้ไม่เคยตอบสนองใดใด เขาเงียบและเดินกลับออกไป
พร้อมกับถาดนั้นเสมอ
ต่างจากครั้งนี้..
"ชั้นไปล่ะ ข้างนอกหนะ จะยังไม่มืดหรอก แต่ถ้าช้ากว่านี้ละก็... ปาร์คจีมิน"
แกร็ก. .
.................................
ราวกับหัวใจกระตุกและหยุดเต้นเฉียบพลัน ผมต้องหูฝาดไปใช่ไหม
เขารู้จักชื่อผม.. ประโยคที่เขาพูดมันก้องอยู่ในโสตประสาท ผมเคยได้ยินมัน
มาจากใครกันนะ ใครสักคนที่ผมเคยรู้จัก สักคนหนึ่ง สักคน..
