"ฮันแจจุน!"
ชายร่างโตปรากฎตัวต่อหน้าชายหนุ่ม มันเดินต้อนร่างเล็กกว่าพลางยิ้มกว้างตาถลน
ในขณะที่จีมินไม่มีอาวุธ มันก็ถือดีชักปืนลูกโม่ออกมา เดินต้อนเหยื่อไป คนตัวเล็กเหลียวหลังหลบหนี แต่หันไปก็เจอชายฉกรรจ์อีกคนเข้าอย่างจัง
!!!
เฮือกกก
มันร้องออกมาเมื่อจีมินอัดเข่าเข้ากลางลำตัวแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว สองขาก้าวข้ามหลุมโคลนเฉอะแฉะ เสียงสวบสาบของคนร้ายที่วิ่งตามหลังทำให้จีมินนึกถึงเหตุการณ์หนีตายในอดีต..ไม่คิดเลยว่าเวลาจะพาเขาย้อนกลับมาอีกครั้ง
สวบสวบสวบ
พรืดดด
ปาร์คจีมินวิ่งลงตามเนินลาดชันโดยไม่เหลียวหลัง สองแขนปัดป้องกิ่งหนามไม่ให้โดนตัวแต่ก็ลำบากเหลือเกิน สองมือหาที่ยึดจับเมื่อเท้าลื่นไถลไปบนพื้นเอียง หัวใจเต้นรัวไม่เป็นสับพร้อมๆกับสมองที่ปวดตุบๆ
จีมินอ่า!
คนตัวเล็กสะดุดเมื่อได้ยินเสียงแว่วผ่านหู ก่อนเสียงตะโกนของพวกมันด้านหลังจะดังกลบไปจนหมด
ตึกตึกตึกตึก
จีมินอ่า
เป็นอีกครั้งที่ผมชะงักไปกับเสียงคุ้นหูนั่น ในใจภาวนาให้เป็นจอนจองกุก ทั้งๆที่ความหวังริบหรี่เหลือเกิน แต่เสียงใบไม้ไหวเสียดสีกันไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ มันทำให้ผมอยากหลอกตัวเอง ไม่มีจังหวะแม้แต่จะหันไปมองข้างหลัง ขาผมสั่นและควบคุมลำบาก ได้แต่เกาะต้นไม้ลงไปเรื่อยๆไม่ให้ไถล
หมับ!
ครืดดดด
ร่างเล็กถูกคว้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งแต่เมื่อทรงตัวไว้ไม่อยู่สองร่างก็กลิ้งขลุกขลักลงบนทางลาด ล้มลุกคลุกคลานไปกับพื้นเปียกชื้นจนเนื้อตัวชุ่มหนืดไปหมด
