Jeonjungkook 's part
ตื๊ดตื๊ดตื๊ด ตื๊ดตื๊ดตื๊ด
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนสีเข้มกำลังเดินวนไปวนมา
เขาโทรหาปาร์คจีมินหลายสิบสายแล้ว แต่จีมินก็ยังไม่รับสายเขาสักที
"มึงยังไม่เลิกโทรอีกหรอ"
จองโฮซอกที่กำลังพิมพ์แชทอยู่ เงยหน้าถาม
จอนจองกุกไม่ใส่ใจ เขายังคงถือสายรอ
เพื่อนรักที่นอนกดโทรศัพท์อยู่บนโซฟาต้องเด้งตัวขึ้นมาอัตโนมัติเพราะข้อความในมือถือ
" มึง นัมจุนบอกว่าจีมินกำลังออกจากโรงแรมว่ะ แต่เขานอนที่นั่นไม่ใช่หรอ เขาจะออกไปไหน "
" เดี๋ยว! มึงจะไปไหนจองกุก "
ร่างสูงวิ่งไปเปิดประตูรถ แล้วขับออกไปในทันที
" ฮัลโหล นัมจุน คุณอยู่ไหน "
" ผมขับรถตามจีมินอยู่ คุณมีอะไรหรือเปล่า "
" จีมินกำลังไปที่ไหนครับ "
" ดูเหมือนว่า เขากำลังไปคาเฟ่เจ้าประจำของคนในบริษัท "
" บอกที่อยู่ให้ผมได้ไหมครับ "
. . . . . . . .
รถยนต์ห้าประตูคันสีขาวเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าตึกแห่งหนึ่งตามที่อยู่ที่ได้จากคิมนัมจุน
คนขับมองเข้าไปด้านในของคาเฟ่ เห็นร่างเล็กคุ้นตายืนร้องเพลงอยู่บนเวที
เจ้าของดวงตาดำขลับกวาดสายตาไปรอบๆ มองรถทุกคนคันที่จอดอยู่บริเวณนั้น
หาสิ่งผิดปกติ ก่อนที่จะขับไปจอดอีกด้านหนึ่งของตัวตึก
จอนจองกุกดับเครื่องยนต์แล้วกดโทรศัพท์โทรหาปาร์คจีมินอีกครั้งหนึ่ง
เป็นไปตามคาด เขาต้องถือสายรอเก้ออีกครั้ง
เฮ้อ คงสนุกอยู่สินะ ใจคอจะไม่รับสายชั้นเลยใช่มั้ย ทำไมต้องปล่อยให้เป็นห่วง
ทำไมต้องออกมาข้างนอกดึกๆดื่นๆทำไมถึงไม่ระมัดระวังตัวบ้าง
เมื่อสักครู่ผมมองรถทุกคันที่จอดหน้าคาเฟ่ ไปสะดุดตาเข้ากับรถกระบะสีดำเก่ากึกคันหนึ่ง
ไม่มีใครอยู่ในรถ ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าอาจจะเป็นรถของเพื่อนร่วมงานจีมินก็ได้
แต่มาคิดดูอีกที มีความเป็นไปได้น้อยมากที่เจ้าของรถคันนั้นจะทำงานโรงแรมห้าดาว
