ร่างเล็กของชายหนุ่มวิ่งเข้ามาในอาคารผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว ปาร์คจีมินรีบเกินกว่าจะรอรับกระเป๋า เขายืนอยู่ในลานกว้างท่ามกลางผู้คนเดินพลุกพล่าน เหลียวตัวมองหาคนที่คิมนัมจุนให้มารับอยู่หลายครั้ง จนสายตาจับเข้ากับร่างอวบอ้วนของชายแก่ลีด๊อกฮวาเข้าพอดี จึงรีบหลบหลังป้ายโฆษณาที่สูงพอๆกับตัว มันคือกำบังที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้
แม้สายตาของคนรอบข้างจะบอกว่าสิ่งที่ทำอยู่มันแปลก แต่จีมินก็กลัวเกินกว่าจะใส่ใจ ดวงตาคอยหรี่มองร่างนายลีผ่านช่องเล็กๆ เขาเห็นมันรับโทรศัพท์ ในขณะที่อีกมือก็ล้วงมือถืออีกเครื่องซึ่งเป็นของเขาขึ้นมาดู ก่อนกดตัดสายทิ้ง
มันเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆตามหาเหยื่อที่วิ่งโร่หายไปกับตา
"ฮัลโหล ซูซี่ เธอถึงรึยัง"
(ชั้นจอดรออยู่ด้านนอก
เมื่อไหร่จะออกมา)
"มึงส่งลูกน้องกูเข้ามาตอนนี้เลย ไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น"
(มึงพลาดล่ะสิ..)
"หุบปาก!"
ผมหาทางเดินออกจากตรงนั้นโดยไม่ให้มันเห็น แอบหลบไปกับแถวยาวๆของรถเข็นล้อเลื่อนที่พนักงานหนุ่มคนหนึ่งเข็นอยู่ ออกมาข้างนอกได้ก็ตัดใจไปเรียกแท็กซี่แต่รถยนค์คันหนึ่งก็แล่นมาจอดตรงหน้า
"คุณจีมินครับ"
ชายหนุ่มหน้าเรียวลดกระจกเรียก
จองโฮซอกกวักมือให้ปาร์คจีมินที่ยืนเลิ่กลั่กอยู่หน้าประตู
เหมือนหัวใจที่แห้งเหี่ยวไร้ซึ่งความหวังกลับมาเต้นได้ปกติอีกครั้งเมื่อมีคนยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือออกจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงได้ทัน
พอรู้ว่าคนในรถคือใคร ผมก็รีบขึ้นรถแล้วเร่งให้เขาขับออกไปในทันที
ร่างเล็กที่เหลียวหลังกลับไปมองว่ามีใครตามมารึเปล่า กระส่ายกระสับลนลานจนคนข้างๆที่เงียบเฉยก่อนหน้า ต้องเปิดคำถามที่ทำเอาจีมินชะงัก
